Στην Κωνσταντινούπολη είχαμε ξαναπάει με τον Κωνσταντίνο, πολλά χρόνια πριν και είχα μια καλή ιδέα για το τι να περιμένω. Όμως τότε ήταν άνοιξη, ήμασταν οι δυο μας, είχαμε 3-4 μέρες στη διάθεσή μας, ήταν πολύ διαφορετικά.
Τώρα εκτός του ότι είχαμε μόνο μιάμιση μέρα για να τη γυρίσουμε, είχε και ψοφόκρυο, χιόνιζε, τα πάντα γλυστρούσαν και ήταν ιδιαίτερα δύσκολο το περπάτημα. Άρα αυτό μας έκανε να μη τη χαρούμε όσο θα μπορούσαμε, αν και -για να ισορροπήσει το πράγμα- χαρήκαμε πάρα πολύ το χιόνι που δε το βλέπουμε ποτέ!
Την πρώτη μέρα κάναμε τη βόλτα μας στην Αγία Σοφία να τη δουν και τα παιδιά. Είδαμε απ’ έξω μονο το Μπλε Τζαμί γιατί γινόταν κάποια λειτουργία μέσα και δεν ήταν ανοιχτό στους τουρίστες εκείνη την ώρα. Η Αγία Σοφία είναι τεράστια, είναι αναμφισβήτητα ένα σπουδαίο ιστορικό μνημείο, σου φέρνει στο μυαλό όλη την ιστορία καθώς βλέπεις ανάμεικτα τα στοιχεία της εκκλησίας και του τζαμιού. Αξίζει να τη δει κάποιος μια φορά. Δε μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα βέβαια ή πως εντυπωσιάστηκα τρελλά.
Το καλύτερο πράγμα που είδαμε ήταν το Υδραγωγείο λίγο πιο κει, τη Βασιλική Κινστέρνα. Απ’ έξω δε σου γεμίζει το μάτι, δεν καταλαβαίνεις καν τι είναι αυτό στο οποίο μπαίνεις. Αν δηλαδή δε μας το είχαν προτείνει 2 άνθρωποι δε νομίζω πως θα πηγαίναμε ποτέ. Εκει εντυπωσιάστηκα. Κατεβαίνει κάμποσα σκαλοπάτια και βρίσκεσαι σε ένα υπόγειο υδραγωγείο, ελαφρώς φωτεισμένο, μυστηριακό και υποβλητικό. Περπατάς ανάμεσα στους 336 κίονες που την αποτελούν, κίονες που τους είχαν πάρει από ό,τι ερείπιο είχαν, αφού το υδραγωγείο ήταν υπόγειο και μη επισκέψιμο ή ορατό. Το αποτέλεσμα όμως είναι ονειρικό.
Τα παιδιά μπροστά στον κίονα με τα μάτια κότας, που δακρύζουν για τους σκλάβους που έχασαν τη ζωή τους εκεί μέσα.
Τα κεφάλια Μέδουσας. Λένε πως τα τοποθέτησαν έτσι για να μην έχουν τις μαγικές τους ιδιότητες πια.
Μετά συναντηθήκαμε με τη φίλη Έμπρου, που μας πήγε για φαγητό και μετά μέχρι την αγορά και το παζάρι μπαχαρικών.
Τη δεύτερη μέρα το περπάτημα έγινε ακόμα πιο δύσκολο γιατί χιόνιζε διαρκώς. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε την Ιστικλαλ, τον κεντρικότατο δρόμο που ξεκινάει από την πλατεία Ταξίμ, να φτάσουμε μέχρι τον Πύργο του Γαλατά και από εκεί να πάμε σε άλλα μέρη, αλλά και που φτάσαμε στον Πύργο του Γαλατά ήταν μεγάλη επιτυχία! Κάθε λίγο σταματάγαμε για να μπούμε κάπου για τσάι, γλυκό ή φαγητό, να ζεσταθούμε και λιγάκι και να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Έτσι απλώς πήγαμε μέχρι τον Πύργο και γυρίσαμε.
Παρ’ ολ’ αυτά περάσαμε πολύ καλά, φάγαμε πολύ καλά και κυρίως διασκεδάσαμε με το χιόνι!
Ήταν η πρώτη φορά που έχω δει να χιονίζει τόσο πολύ μέσα σε πόλη. Ούτε στην Αθήνα (εκεί που μέναμε τουλάχιστον), ούτε στην Καλαμάτα φυσικά κάνει τέτοιο καιρό ποτέ! Η Ιωάννα είχε ενθουσιαστεί όσο κανείς άλλος και μας έριχνε συνέχεια χιονόμπαλες και έκανε αγγελάκια στο χιόνι!
Ήταν πραγματικά μια τεράστια αλλαγή! Από τους 17 βαθμούς και τα κοντομάνικα στη Βαρκελώνη, βρεθήκαμε στους -2 και τα χιόνια στην Κωνσταντινούπολη… Κανείς μας δεν ήταν άψογα προετοιμασμένος για τέτοιο καιρό βεβαίως… Η Ιωάννα πήρε ένα ζευγάρι γάντια εκεί και ο Γιώργος ένα ζευγάρι παπούτσια, καθώς ήταν με τα αθλητικά του και το πόδι του γινόταν μούσκεμα μέχρι μέσα. Με παγωμένα πόδια δεν περπατάς ούτε μέτρο… Οι υπόλοιποι απλώς βάλαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε πάνω μας και κάναμε υπομονή!