Συνήθως όταν επισκεπτόμαστε μια χώρα μετά κάνω και έναν οδηγό επιβίωσης. Στην Κωνσταντινούπολη μείναμε ελάχιστα και υπό συνθήκες χιονιά, οπότε δε νιώθω άνετα να κάνω έναν τέτοιο οδηγό, ούτε να δώσω συμβουλές. Μόνο για το φαγητό θα πω πέντε πράγματα, γιατί πώς να το κάνουμε, είναι το αγαπημένο μου θέμα!
Όπως είπα μείναμε πολύ λίγο και δεν δοκίμασα όλες τις νοστιμιές που έχει η Κωνσταντινούπολη να προσφέρει. Είμαι απόλυτα σίγουρη όμως πως όποιος Έλληνας πάει εκεί θα φάει εξαιρετικά!
Το πρώτο βράδυ, όπως φτάσαμε κουρασμένοι και παγωμένοι, βγήκαμε έξω να κάνουμε μια βόλτα. Ήταν 2.30 τα ξημερώματα αλλά υπήρχαν πολλά καταστήματα ανοιχτά, μίνι μάρκετ, φαγάδικα, μέχρι και ένα κουρείο! Δεν αντέχαμε να τριγυρίσουμε ή να πάμε μακριά, οπότε κάτσαμε στο πρώτο γυράδικο που βρήκαμε. Σαν τα σουβλατζίδικα περίπου, αλλά μόνο με γύρο σε δυο επιλογές: κρέας και κοτόπουλο. Μόνο που όταν λένε κρέας, εννοούν αρνί. Δε το σκέφτηκα καθόλου (δεν τρώνε βεβαίως καθόλου χοιρινό) και πήρα ένα γύρο με κρέας. Δεν κατάφερα να φάω ούτε το μισό από τη μυρωδιά… Βεβαίως εγώ δεν τρώω αρνί, ούτε το Πάσχα… Πώς κατάφερα και το μισό από αυτό είναι θαύμα!
Πέρα από το γύρο, αν περπατήσεις στο δρόμο θα δεις ένα σωρό μαγαζάκια με φαγητό γύρω σου, αλλά και πλανόδιους που πουλάνε κουλούρια (σαν τα Θεσσαλονίκης δηλαδή, πουλάνε όμως και γεμιστά με νουτέλα αν θες), κάστανα, καφέ ή τσάι, μέχρι και κανονικό μεσημεριανό φαγητό! Είδα στο δρόμο δηλαδή έναν πλανόδιο πωλητή που πούλαγε ρύζι με κοτόπουλο και ρεβύθια.
Καφεδάκι για το δρόμο
Κουλουράκι για το δρόμο
Βρίσκεις και μαγαζάκια με πίτες, όπως τυρόπιτες, μακαρονόπιτες, τύπου μπουγάτσας κλπ. Κάτσαμε μια φορά και φάγαμε μια πατατόπιτα και μια τυρόπιτα, μου φάνηκαν όμως λίγο ουδέτερες.
Περπατώντας περάσαμε από ένα μαγαζί, σαν σαντουιτσάδικο, που είχε γύρο, σάντουιτς και πατάτες ψητές. Μας έπιασε μια λιγούρα και φάγαμε πατάτα ψητή που την κόβουν, σου βάζουν μια γεμάτη κουτάλα βούτυρο μέσα και τυρί, το ανακατεύουν με την πατατούλα που γίνεται σαν πουρές και σου βάζουν από πάνω ό,τι γέμιση θες (όπως θα έκανες στο σάντουιτς). Μεγάλη επιτυχία!!!
Γενικά μπορείς να φας και πιο ακριβά, αλλά και πιο φτηνά και να τη βγάλεις με πράγματα του δρόμου. Μόνο νερό μην πιείς και θα είσαι οκ!
Το άλλο πράγμα που πρέπει να δοκιμάσεις είναι το παγωτό. Μες το χειμώνα; Ναι αμέ, μες το χειμώνα! Το παγωτό τους είναι διαφορετικό σε υφή, είναι σαν το καϊμάκι που έχουμε εδώ, αλλά σε όλες τις γεύσεις. Είναι απίθανο, τέλειο, μη το χάσετε! Αν μάλιστα το πάρετε από τα παγωτατζίδικα στο δρόμο θα έχετε και σόου, καθώς μπορεί να πάρει 5 ολόκληρα λεπτά το να πάρεις στο χέρι σου επιτέλους το χωνάκι γιατί ο παγωτατζής δίνει ολόκληρη παράσταση για να στο βάλει. Σου δίνει το χωνάκι, πάει να βάλει τη μπάλα, την παίρνει πίσω, μετά την ξαναβάζει, σου παίρνει και το χωνάκι, στο ξαναδίνει κλπ κλπ. Και όσο παίρνεις εσύ το παγωτό έχει μαζευτεί κόσμος γύρω και σε χαζεύει.
Ως γνήσιος τουρίστας θα πάρεις από εκεί λουκούμια και μπακλαβαδάκια. Τα δοκιμάσαμε όλα! Τα λουκούμια τους είναι υπέροχα, πεντάφρεσκα και πεντανόστιμα. Μπορείς να τα βρεις απλά, σαν τα δικά μας, λίγο πιο λαστιχωτά, αλλά και με την προσθήκη ξηρών καρπών. Αυτά τα τελευταία είναι ακόμα πιο σφιχτά απ’ τα δικά μας, αλλά υπερνόστιμα (και φυσικά πιο ακριβά). Τα βρίσκεις παντού, σε μαγαζιά στο δρόμο σου, στο παζάρι, στο αεροδρόμιο, συσκευασμένα και χύμα. Έχω να σας πω πως και τα χύμα που πήραμε, αλλά και τα συσκευασμένα από το αεροδρόμιο ήταν πολύ φρέσκα και νόστιμα.
Τα μπακλαβαδάκια επίσης τα βρίσκεις μπροστά σου. Βλέ[πεις βιτρίνες με πυραμίδες από ρολλά μπακλαβά που τρέχει το σιρόπι και βρίσκεσαι να κοντεύεις να γλύψεις και το τζάμι. Είναι βεβαίως νόστιμα, αλλά εδώ θα πω πως έχω φάει και καλύτερα. Πιο πολύ μου άρεσαν δηλαδή αυτά που είχαμε πάρει από το Κάραβαν παρά αυτά που δοκιμάσαμε εκεί.
Να τρέχουν τα σιρόπιααα
Μέσα στο μαγαζί
Αυτό το γλυκό που δεν ήξεραν καν την ύπαρξή του και το δοκίμασα μόνο και μόνο επειδή το ζήτησε φίλος να του το φέρουμε, είναι το Πισμανιέ. Προσπαθούσε να μας το περιγράψει και δεν μπορούσε και κατάλαβα το γιατί όταν το έφαγα. Δεν περιγράφεται! Βλέπεις ένα μπαλάκι από μαλλί, φαίνεται σα να μάζεψαν ένα κομμάτι από τη φλοκάτη τους και να στο έφεραν. Διστάζεις να το δοκιμάσεις. Μετά το πιάνεις και σου φαίνεται περίεργο γιατί είναι πολύ ελαφρύ και διαλύεται στο χέρι σου. Και μετά το βάζεις στο στόμα και το δαγκώνεις και παίρνεις μια έκφραση που λέει ταυτόχρονα “τι είναι τούτο που τρώω;” “ιιιιιιικκκκ” και “μμμμ τι υπέροχο που είναι”. Είναι σα να έχουν πάρει χαλβά (ταχινιού) και να το έχουν κανει μαλλί της γριάς. Είναι εξαιρετικά περίεργο, αλλά είναι πραγματικά νόστιμο!
Ένα πισμανιέ δαγκωμένο για να δείτε πώς είναι
Η Σοφία την ώρα που δαγκώνει ένα (όταν γυρίσαμε πια). Δεν πρόλαβα την έκπληξη στο πρόσωπό της..
Ας συνεχίσω με τα γλυκά λοιπόν… Κάτσαμε για γλυκό στο Bolulu Hasan Usta, το οποίο παρότι αλυσίδα είναι πολύ καλό, και δοκιμάσαμε Καζάν Ντιπί και Εκμέκ. Το Καζάν ντιπί με ενθουσίασε! Το Εκμέκ ήταν πολύ νόστιμο, σιροπιαστό και μυρωδάτο, αλλά η συνταγή που κάνω για το Πολίτικο Εκμέκ είναι καλύτερη νομίζω.
Αυτό που μπορείς να πιεις παντού πάμφθηνα είναι το τσάι. Στο σερβίρουν στο κλασικό τους γυάλινο ποτηράκι, ένα σφηνάκι τσάι περίπου 🙂 αλλά το χρεώνουν 3 λίρες (1 ευρώ δηλαδή) και μάλιστα εκεί που ήμασταν εμείς που ήταν και τουριστικά.
Κάπου πήρε το αυτί μου πως αλλού το χρεώνουν 1 λίρα και μάλιστα θυμαμαι από την προηγούμενη φορά που είχαμε πάει πως σε κάποια μαγαζιά σου χρέωναν το ένα τσάι, αλλά στο γέμιζαν ξανά και ξανά όσο ήθελες. Αυτό βέβαια για το τούρκικο τσάι, το παραδοσιακό, που είναι στην ουσία απλό μαύρο τσάι. Αν θες τσάι μήλο (που είναι τέλειο) ή φρούτων ή κάτι άλλο, πληρώνεις παραπάνω. Εκτός και αν πας στο σούπερ τουριστικό μαγαζί (όπως κάτσαμε εμείς στον Πύργο του Γαλατά που είχαμε ξεπαγιάσει) και στο χρεώσουν 8 λίρες και φρικάρεις.