Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Σ: Κωνσταντίνε μου δεν μπορώ να κοιμηθώ… πες μου ένα παραμυθάκι για να κοιμηθώ…

Κ: Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια πάρα πολύ όμορφη κοπέλα που τη λέγαν Στέλλα κι ένα καλό αγόρι που το λέγαν Κωνσταντίνο. Ένα βράδυ ο Κωνσταντίνος ήθελε να κοιμηθεί, αλλά η Στέλλα μίλαγε και μίλαγε και μίλαγε… και μίλαγε. Έτσι ο Κωνσταντίνος της είπε: Σταμάτα Στέλλα μου να μιλάς, γιατί αλλιώς θα σε πετάξω από το κρεβάτι. Η Στέλλα σταμάτησε κι έτσι κοιμήθηκαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Η Στέλλα φυσικά μετά από αυτή τη διακριτική απειλή που ένιωσε να υποβόσκει κάτω από το παραμύθι, το βούλωσε και κοιμήθηκε. Δυστυχώς όμως για τον Κωνσταντίνο, δεν θα πάψει η -ελαφρώς ενοχλητική το παραδέχομαι- συνήθειά της να μιλά το βράδυ (χεχεχεχε)