Πιο έντονες αναμνήσεις και διάφορες σκόρπιες σκέψεις :
– Ή ομορφιά της ακτογραμμής στην Γαλλική Ριβιερα. Σαν να είσαι στην Μάνη, αλλά για 200 συνεχόμενα χιλιόμετρα, με βλάστηση.
-Ο πολύ μεγάλος αριθμός ποδηλατών με κούρσες, από όλες τις ηλικίες, αλλά κυρίως από 30 και πάνω, στην Γαλλια ανάμεσα στο Frejus και τις Κάννες. Και μετα σε ολόκληρη την Ιταλια, σε όποιο επαρχιακό δρόμο και αν βρισκόσουν. Έχω τραβήξει ένα τυχαίο βιντεάκι, κάποια στιγμή. Μέσα σε 1:21 (ένα λεπτό, και 21 δέυτερα), μέτρησα 26 ποδήλατα. Απλή αναγωγή: μέσα σε μία ώρα πρέπει να είδαμε 1170 ποδήλατα. Και η διαδρομή ήταν 40 χιλιόμετρα.
-Ο μεγάλος αριθμός ανθρώπων που βλέπαμε να ταξιδεύουν με ποδήλατο. Τους αναγνωρίζεις από τις βαλίτσες. Όλοι σε χαιρετάν, γιατί ανήκετε στην ίδια οικογένεια.
-Ή ευγένεια των ανθρώπων παντού. (Και ταυτόχρονα το πόσο λάθος είναι τα στερεότυπα που έχουμε για τους διάφορους λαούς, κυρίως για τους Γάλλους. Εκτός από ένα μηχανοδηγό τρένου που μου απάντησε στα Γαλλικά “αφού δεν με ρωτάς στα Γαλλικά δεν σου απαντώ τίποτα” δεν συναντήσαμε άλλο άνθρωπο στις 5 μέρες στη Γαλλια που να μην κάνει προσπάθεια να μας εξυπηρετήσει και να μας καταλάβει.
– Οι πολύ εξυπηρετικοί οικοδεσπότες μας στα Airbnb που μείναμε . Εκτός από ένα απαράδεκτο τύπο που είναι από μόνος του ολόκληρη ιστορία ( και από τα αναπάντεχα που έχεις να θυμάσαι)
– Ο απαράδεκτος τύπος που ενώ είχε καταχώρηση για τρεις επισκέπτες και είχε επιβεβαιώσει ότι είχε χώρο για τα ποδήλατα, μόλις άνοιξε την πόρτα και μας είδε άρχισε να μας φωνάζει ότι το δωμάτιο είναι πολύ μικρό για τρεις ανθρώπους, και ότι είναι ή τελευταία φορά που δέχεται τρεις καλεσμένους. Και αφού του πέρασε αυτό, άρχισε να μας φωνάζει επειδή είχαμε τρία ποδήλατα, ενώ αυτός περίμενε και είχε χώρο μόνο για ένα. Αφού του έδειξα το μύνημα στο οποίο του έλεγα ότι κάνουμε το ταξίδι με ποδήλατο, και τον ρώταγα αν έχει χώρο για τρία ποδήλατα, όπου είχε συμφωνήσει, συνέχισε να μας φωνάζει. Κάπου εκει αποφασίσαμε να φύγουμε και να βρούμε ένα ξενοδοχείο να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι. Ο (συνεχίζω να τον θεωρώ απαράδεκτο) οικοδεσπότης μου έστειλε ενα μύνημα ζητώντας συγνώμη για την συμπεριφορά του, λέγοντας μου ότι δεν χρειάζεται να τσακωθούμε, αφού είναι μίσος Έλληνας και αυτός (ήταν ή μαμά του λέει ελληνίδα). Έγραψα στο Airbnb οι οποίοι μου επέστρεψαν τα χρήματα της κράτησης και μου είπαν ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις που τους συμβαίνουν σπάνια, ας επικοινώνησω κατευθείαν με αυτούς (κάτι ομως που είναι πολύ δύσκολο, αφού το τηλεφωνικό κέντρο υποστήριξης έχει αναμονή…. σκεψου να παίρνεις από εξωτερικό και να πληρώνεις roaming περιμένοντας 10 λεπτά να σου απαντήσει κάποιος….)
– Το καταπληκτικό μου back office. Ή Στελλίτσα μου που χωρίς να απολαμβάνει ή ίδια τις διακοπές βοηθούσε οπότε χρειαζόταν. Μα να τσεκάρει τις διαδρομές να μην ξαναπέσουμε σε χωματόδρομο, μα να ψάξει για εναλλακτική διαμονή, μα να με υποστηρίξει, πως να το κάνουμε, το back office μετράει.
– Το ταξίδι περιλαμβάνει πολλά πράγματα.
Μπουγάδα (κάθε μέρα)
Ράψιμο
Μαγείρεμα
(Για τα πρακτικά: τρεις μοσχαρίσιες μπριζόλες συνολικά 1300 γραμμάρια, 1 κιλό μακαρόνια, με μία κατσαρολίτσα σάλτσα, 200 γραμμάρια παρμεζάνα για βραδυνό, για τρία άτομα. Για ένα βράδυ).
– Τα δύο ατυχήματα που είδαμε. Και στα δύο αυτοκίνητο χτύπησε ηλικιωμένη κυρία που περνούσε τον δρόμο. Στη πρώτη περίπτωση στην Γαλλια ή κυρία σηκώθηκε και περπάτησε και συνέχισε την διαδρομή της. Στην δεύτερη, στην Ιταλια η κυρία ήταν στην άσφαλτο και εκείνη τη στιγμή που περάσαμε εμείς ερχόταν το ασθενοφόρο.
– Το τούνελ που αναγκαστήκαμε να περάσουμε στην Ιταλία, όταν ο κανονικός δρόμος από όπου θα περνάγαμε βρέθηκε κλειστός λόγω κατολίσθησης και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω και να πάμε από δρόμο πιο μεγάλης κυκλοφορίας. Όχι εθνικη, αλλά και πάλι δρόμο στον οποίο δεν θα επιλέγαμε αλλιώς να περάσουμε. Για 1 χλμ κάναμε απίστευτο σπριντ, μέσα σε απίστευτο θόρυβο, με τα ΙΧ να μας προσπερνούν από αρκετά κοντά.
Προς τιμή του, όταν έφτασε ένα φορτηγό πίσω μας δεν μας προσπέρασε αλλά έκοψε ταχύτητα και έτσι μας πήγε μέχρι την έξοδο του τούνελ. Έτσι για αλλαγή, να έχει και λίγο cardio ή γυμναστική μας.
– Τα τυχαία αξιοθέατα. Παρ’ οτι προγραμματίζω για καιρό τις διαδρομές που θα ακολουθούσαμε, τα κριτήριά μου δεν είναι τα αξιοθέατα. (Ίσως με διαφορετικούς περιορισμούς ή με λιγότερους χρηματικά και χρονικά περιορισμούς να λάμβανα υπ’ όψιν μου και τα αξιοθέατα). Όταν όμως είσαι στο δρόμο για 13 μέρες, όλο και πέφτεις πάνω σε μέρη που αξίζει να τα δει κανείς.
(όπως αυτός ο πολύ όμορφος εσωτερικός κήπος/συντριβάνι σε ένα παλάτι στην Γένοβα.
– Ή σημασία ενός καλού βιβλίου μαζί. Μπορεί να είσαι στον δρόμο πολλές ώρες και όταν είσαι στο δωμάτιο να έχεις να κάνεις ένα σωρό δουλειές, αλλά υπάρχουν στιγμές (όπως οι 25 ώρες στο καράβι, ή τα αεροπλάνα και τα αεροδρόμια, ή η μέρα ξεκούρασης, που το βιβλίο προσφέρει μία διέξοδο στο μυαλό σου. (Έτσι για τα πρακτικά, στο ταξίδι αυτό τελείωσα τα δύο πρώτα βιβλία του Hyperion του Daniel Simmons και ξεκίνησα το τρίτο)
– Το πόσο περισσότερα καταστήματα που κάνουν τατουάζ βλέπαμε από ποδηλαταδικο στην Γαλλια. Τι γίνεται? Όλοι κάνουν τατουάζ αλλά δεν αγοράζουν ποδήλατα ? (Ενώ είχαμε συνέχεια τον νου μας για ανοιχτά ποδηλατάδικα, βλέπαμε συνεχεια ανοιχτά τατουαζάδικα)
– Δύο ημέρες της αρχικά σχεδιασμένης διαδρομής τις κάναμε με τρένο αντί για ποδήλατο. Την πρώτη λόγω πυρετού, την δεύτερη λόγω κούρασης. Μία μέρα του αρχικού σχεδιασμού (την τελευταία μέρα, το Πάτρα-Καλαμάτα) δεν την κάναμε λόγω ζέστης και ταλαιπωρίας. Νόμιζα ότι το να μην κάνω όλα όσα σχεδιάσει θα μου άφηνε ένα αίσθημα ανικανοποίητου, μη ολοκλήρωσης. Δεν είναι έτσι. Όπως μου έλεγε ο φίλος Torbjorn: “it’s all in your mind Konstantinos”. Όλα είναι μέσα στο μυαλό μου. Από την στιγμή που συνειδητοποιείς ότι το κάνεις για διακοπές και για την απόλαυση σου και όχι για δουλειά , χαλαρωνεις και το απολαμβάνεις ακόμα και αν δεν κάνεις ολες τις μέρες.
