Μέρος δεύτερο
Τα κείμενάκια αυτής της δημοσίευσης γράφτηκαν κατά την διάρκεια του ταξιδιού, και είχαν ανέβει ως posts στο facebook. Τα συλλέγω εδώ (και κάνω και μικροδιορθώσεις/αλλαγές/προσθήκες).
####################################################
Ημέρα 7
Ημέρα ξεκούρασης
Στο χωριουδάκι Bussana, μερικά χιλιόμετρα μετά το Σαν Ρέμο
Δεν μας έχει κάτσει ούτε μία φορά να μπορέσουμε να βουτήξουμε στην θάλασσα για ένα μπανάκι. Σήμερα που δεν έχουμε ποδήλατο, έχει τόσο κακό καιρό που οι παραλίες είναι άδειες.
Εδώ ο Παναγιώτης και ο Χρήστος κατσιάζουν ένα 500αράκι χρησιμοποιόντας το ως στήριγμα για να ξεκουραστούν.
####################################################
Ημέρα 8.
Μας κυνηγάει καταιγίδα. Έχουμε 150 χιλιόμετρα, και αισθανόμαστε εξαντλημένοι, παρότι ξεκουραστήκαμε μία μέρα. Αποφασίζουμε να μην κάνουμε 150χλμ με καταιγίδα, αλλά να πάρουμε το τρένο.
Φτάσαμε στη Γενοβα. Αφησαμε τις τσάντες στο δωμάτιο και τρεξαμε να βγάλουμε τελείως τουριστικές φωτογραφίες και στα τρία μέρη της πολης που μπορείς να βάλεις φωτογραφίες.
(Αν θελω να γινω κακουλης, θα πω οτι μετά φύγαμε από εκεί, γιατί μύριζε λίγο άσχημα. Αλλά φύγαμε γιατί ετοιμαζόταν να ξαναπιάσει βροχη ).
Τεράστια η πολη.
Αύριο έχουμε 120χλμ με 2400 υψομετρικά. Ουπς.
####################################################
Ημέρα 9
Ή μέρα ξεκίνησε από την Γένοβα με συννεφιά και απίστευτο αέρα (κόντρα βεβαίως βεβαίως. Κόντρα αέρα στην ανηφόρα). Μία δυο φορές που ο δρόμος πέρναγε κοντά από την παραλία μας πιτσίλισε ο αφρός από τα κύματα ( τα γυαλιά μου θάμπωσαν)
Η φωτογραφία μπροστά από τον φάρο του Ράπαλο
Κάπου 20 χιλιόμετρα πριν την La Speggia, είδαμε αυτό το χριστουγεννιάτικο δέντρο (είχε και λαμπάκια) φτιαγμένο από χαλασμένα ποδήλατα.
Από ότι μάθαμε μετά, τα ποδήλατα αυτά τα είχε παρασύρει όλα μία πλυμήρα (φαντάζομαι μεγάλη), στις 25/10/2011
“that unfortunately is a bad memory for our city. those are the bicycles recovered from the flood of 10/25/11”
Στο τέλος της διαδρομής όμως ο καιρός έφτιαξε. ( Και σήμερα που φτάσαμε νωρίς και έχει και καλό καιρό, δεν έχει παραλία).
Χτυπησαμε ένα ντονερ να μας ανοίξει η όρεξη και θα ετοιμασουμε μία κατσαρόλα μακαρόνια και τρεις μοσχαρισιες για να στανιαρουμε.
Ή πιο δύσκολη (υψομετρικά) μέρα τελικά έφυγε σαν παιχνίδι, και φτάσαμε στο τόπο διανυκτέρευσης (το λιμάνι La Speggia) αρκετά νωρίς ώστε να βάλουμε μπουγάδες.
####################################################
Ημέρα 10
Τέρμα οι παραλίες.
10η μέρα, ευκολακι, και είχα προγραμματίσει και λίγα χιλιόμετρα νομίζοντας ότι θα περάσουμε πολύ ώρα στην Πιζα (το πιο γνωστό από τα μέρη όλου του ταξιδιού) .
Μετά τα πρώτα 45 χλμ στρίψαμε και φύγαμε από την παραλία. Στο 70 φτάσαμε στην Πιζα, όπου ακουσαμε και για πρώτη φορά ελληνικά μετά από την Βαρκελώνη. Βγαλαμε τις παραδοσιακές φωτογραφίες, γελασαμε με τον χιλιάδες κόσμο που έβγαζε τις ίδιες φωτογραφίες, και συνεχίσαμε.
Λοιπόν, τα παλια σπίτια δίπλα στο ποτάμι που διασχίζει την Πιζα φτιάχνουν μία πολύ πιο όμορφη εικόνα από την κλασσική του κεκλιμένου πύργου.
Συνεχίζουμε μέσα από την πανέμορφη Τοσκανη, με τους δρόμους να είναι σκεπασμένοι με πεύκα (ομορφιά απίστευτη)
Ααα, και μην ξεχάσω. Χιλιάδες ποδήλατα κούρσες. Μέσα σε 20 λεπτά μετρησα 121 ποδηλατα να έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση. Απλά για προπόνηση.
Προχωράμε για το μέρος της διανυχτέρευσης, την Σάντα Μαρία Α Μόντε. Η Σαντα Μαρία Α Μοντε (Santa Maria A Monte) είναι μία διευρυμένη κοινότητα στην Τοσκανη, κοντά στην Πιζα. Περιλαμβάνει ένα λόφο (παλιά στρατηγικής σημασίας) και τρία μικρά χωριά στους προποδες του λόφου.
Δεν είναι διάσημη, είναι και το σαν τα Φιλιατρά αλλά χωρίς τον πύργο του Άιφελ.
Και αν δεν καθόταν έτσι η τύχη, δεν θα το είχες ακούσει ποτέ. Ο Παναγιωτης και ο Χρηστος όμως είπαν να πάμε μέχρι εκεί, να φάμε ένα παγωτό και να το δούμε πριν έρθουμε για ύπνο.
Και ενώ τρώγαμε το παγωτό μας ακούμε να παίζει η μπάντα του χωριού . Και λέμε, κάτσε να δούμε τι γίνεται.
Τι γίνεται λοιπον. Μία φορά τον χρόνο, στις 18 Ιουνιου, έχουν στο χωριό ένα δικό τους φεστιβάλ. Ντύνονται με ρούχα διαφόρων εποχών, και κανουν μία παρέλαση μετά μουσικής, δείχνοντας τα σημαντικότερα στοιχεία της ιστορίας του χωριού.
Μέσα σε αυτά: το 1956 τον ερχομό της τηλεόρασης, τους πανκ, τους χιπιδες, τους ροκαμπιλιδες, τα τσαρλεστον, τις πολιτικές συλλήψεις, αλλά και πιο παλιά, μεσαιωνικά και άλλα. Τις ρουγες με τις γυναίκες του χωριού να κουτσομπολευουν, τους άντρες να παίζουν χαρτιά, βεσπες, παλια ιταλικά αυτοκίνητα, ότι μπορούσαν να θημηθουν για το χωριο τους.
Αναπαντεχο
Αναπάντεχο και μας έκανε να φύγουμε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά
#######################################################
Ημέρα 11
Ως ο εντεταλμένος ιχνηλάτης της ομάδας (αυτός που έχει το navigation) διαρκώς κοιτάζω πίσω μου να σιγουρευτώ ότι έρχονται οι άλλοι. Σήμερα σε κάποια φάση, γύρισα πίσω και είδα να με ακολουθούν αλλά ποδήλατα, διαφορετικα.
Και επειδή τα ποδήλατά μας είναι κουλτουριάρικα, σήμερα μας πήγαν στην Φλωρεντία.
1) πήξιμο στους τουρίστες. Απίστευτα. Δεν θυμάμαι να έχω δει πιο πολλούς (ολοφάνερα) τουρίστες. Και δεν εννοώ σε ένα μνημείο (και στον πύργο της Πίζας ήταν πήχτρα) αλλά σε μία ολόκληρη (μεγάλη) περιοχή. Μιλιούνια.
2) όχι δεν μπήκαμε με τα ποδήλατα στο Ουφιτσι. Δεν δοκιμασαμε καν. Ότι είδαμε απ’ έξω .
3) πολύ όμορφη πόλη. Θα ξαναπήγαινα.
Κάποια χιλιόμετρα έξω από την Φλωρεντία, και αφού ανεβήκαμε την ανηφόρα της ημέρας, μας έπιασε βροχή. Ο Παναγιώτης ενθουσιάστηκε. Νομίζω ότι δεν τον έχω δει πιο χαρούμενο (photo to be inserted here).
Χαθήκαμε λίγο (ένας δρόμος που είχαμε στο navigation είχε πλυμμηρίσει πριν από καιρό και δεν λειτουργεί πλέον). Τελικά δεν τον χρειαζόμασταν (από ότι κοίταξα μετά, ήταν στον σχεδιασμό γιατί μας γλίτωνε ένα λόφο με 200 υψομετρικά).
Στην διαδρομή, ο Παναγιώτης μου τράβηξε μία φωτογραφία που αγάπησα
(Και μάλλον θα κάνουμε και τα 120 αύριο υπό βροχή)
#######################################################
Ημέρα 12
Προτελευταία μέρα στην Ιταλια.
39 χιλιόμετρα από την Περουτζια, 31 χλμ από τον προορισμό μας για σήμερα, κάτω από μία γέφυρα, περιμένοντας να περάσει ή μπορα
Κάναμε τα 30 από τα 120 σημερινά χιλιόμετρα σε ανηφόρα με πολύ βροχή.
Και μετά ο καιρός μας έκανε την χάρη να μας αφήσει να βγούμε μία βόλτα στο Gubbio να δούμε την μεσαιωνική πόλη
Αύριο βουρ για Ανκονα
#######################################################
Ημέρα 13
Και κάπως έτσι, 1293 χιλιόμετρα και 15072 υψομετρικά αργότερα φτάσαμε στο ποδηλατικό τέλος του ταξιδιού. Παρ’ οτι ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να φτάσουμε στην Καλαμάτα, τελικά δεν θα κάνουμε το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής (Πάτρα – Καλαμάτα) λόγω ζημιών, ζέστης και κούρασης . (Συν το γεγονός ότι αυτή τη διαδρομή την έχω ξανακάνει πέρισυ, και δεν είναι και το πιο ωραίο πράγμα να κάνεις στην Ελλάδα. Υπάρχουν πολύ πιο όμορφοι, και ήσηχοι, δρόμοι) .
Το μυαλό χρειάζεται λίγο καιρό για να αφομοιώσει όλα όσα είδαμε, και να μπορώ να βρω τις πιο έντονες αναμνήσεις, αλλά μπορώ να πω από τώρα αυτά τα δύο πράγματα:
Α) μέσα σε 13 ημέρες ζήσαμε εμπειρίες πολλών μηνών. Αρκετές φορές βρεθήκαμε να λέμε “πότε έγινε αυτό? Μου φαίνεται σαν να ήταν ένα μήνα πριν” για κάτι που έγινε το ίδιο πρωινό.
Β) η καλή παρέα είναι το παν. Χωρίς τους συμποδηλάτες μου θα τα είχα παρατήσει και ακόμα και αν είχα συνεχίσει, θα είχα χάσει τα μισά από τα πράγματα που είδα και έζησα. Σας ευχαριστώ Παναγιώτη και Χρήστο
####################################################
test