Μια ανάσα πριν την εικοσαετία και ακόμα περνάμε τέλεια!
Δεν κάνουμε πάντα κάτι εξαιρετικό στην επέτειό μας, αλλά πάντα φροντίζουμε να το γιορτάσουμε κάπως. Φέτος είχαμε κάμποσο κόσμο στο σπίτι, οπότε ξεκινήσαμε το πρωί πηγαίνοντας για μπάνιο. Αράξαμε στο Barreira που έχει άφθονη σκιά και μπορείς να περάσεις ώρες ακόμα και τις μέρες που έχει πολύ κόσμο. Μετά συνεχίσαμε τρώγοντας στο Πευκάκι, με τη θαλασσινή αύρα να μας δροσίζει και βεβαίως κάναμε ξανά και μια βουτιά πριν έρθει το φαγητό. Το απόγευμα πήραμε μέρος στο event γιόγκα που είχε διοργανώσει η δασκάλα μας, γιόγκα στο κύμα παρέα με τα Body Shop. Ήταν μια διαφορετική εμπειρία, αφού ήταν πρώτη φορά που κάναμε γιόγκα σε εξωτερικό χώρο. Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα γιατί είχε αρκετό ήλιο ακόμα, αλλά όταν άρχισε να πέφτει η εμπειρία έγινε μαγική. Ειδικά τα πέντε λεπτά που κάτσαμε και είδαμε τον ήλιο να δύει μπροστά μας… Μετά τη γιόγκα κάναμε και νυχτερινό μπάνιο και έτσι έκλεισε τέλεια η μέρα!
Με αφορμή την επέτειό μας φέτος είπαμε για πρώτη φορά στα παιδιά και την πραγματική ιστορία του πώς γνωριστήκαμε. Μέχρι τώρα είχαν ακούσει μόνο ιστορίες λίγο φανταστικές. Δεν ξέρω πώς έγινε και δεν είχαμε πει την πραγματική. Ίσως θεωρούσαμε κιόλας πως ήταν μικρά για να την ακούσουν δεν ξέρω… Φέτος ζήτησαν να ακούσουν τι είχε γίνει. Ίσως έχουν επηρεαστεί και από το How I met your mother που βλέπουν μανιωδώς αυτό τον καιρό. Τόσες ιστορίες έχουν ακούσει από τον Ted, να μην ακούσουν και αυτή που τους αφορά; Έτσι λοιπόν άκουσαν την παρακάτω ιστορία:
Ο Κωνσταντίνος δούλευε σε ένα φωτογραφείο στην Αθήνα όσο σπούδαζε. Είχε γνωρίσει τυχαία την κόρη του φωτογράφου σε μια συναυλία του Παπάζογλου. Φορούσε ένα άσπρο ψάθινο καπελάκι και η κοπέλα του το πήρε και μετά πιάσαν κουβέντα για τη φωτογραφία. Ήταν εκεί και ο μπαμπάς της και γνωρίστηκαν και με αυτόν. Όταν ανέβηκε στην Αθήνα πήγε να τους βρει και του πρόσφεραν δουλειά. Κάποια στιγμή θα έφευγε για Αγγλία με το Erasmus και στο φωτογραφείο ήθελαν άτομο. Τους γνώριζε ο μπαμπάς μου καλά γιατί ήταν πωλητής στην Kodak τότε και ήταν πελάτες του και μου πρότεινε να πάω. Σπούδαζα κι εγώ τότε και μια χαρά μου κάθησε η part time δουλειά. Η πρώτη φορά λοιπόν που είδα τον Κωνσταντίνο ήταν τότε και η πρώτη μου σκέψη ήταν “πώς είναι τούτος έτσι καλέ;” Ήταν πιτσιρίκος, με φουντωτά μαλλιά και μούσια!
Η δεύτερη φορά που τον είδα από την άλλη μου άφησε άλλη εντύπωση. Είχε διακοπές από το Erasmus και ήρθε να χαιρετήσει τους φωτογράφους (που μας είχαν λίγο σαν παιδιά τους όλους). Ήταν κουρεμένος, φιτ από το πολύ κολυμβητήριο στην Αγγλία, ξυρισμένος, με ένα μακρύ μαύρο παλτό. Όπως καταλάβατε, άλλαξα γνώμη! Βέβαια ήταν απλώς του τύπου “α να ένας ωραίος”, αφού ήμουν σε σχέση τότε και άλλωστε ο Κωνσταντίνος ήταν ακόμα στην Αγγλία (και ήταν επίσης σε σχέση). Τον είδα μια φορά ακόμα, γιατί είχε ξεχάσει τα κλειδιά του στο μαγαζί και μου ζήτησε να του τα πάω μια που πήγαινα στο κέντρο για τη σχολή. Εγώ δεν είχα σχολή εκείνη τη μέρα, αλλά ήξερα πως θα πηγαίναμε με τον μπαμπά μου που ήθελε να ψωνίσει. Έτσι του τα πήγα και γνώρισα και τη σχέση του αφού πήγα σπίτι της στην ουσία.
Μετά από κάποιο διάστημα τέλειωσε το Erasmus, γύρισε πίσω, πήγε και ναύτης. Πήγε να ξαναδεί τους φωτογράφους και μέσα στα νέα που τους είπε ήταν πως χώρισε από τη σχέση του. “Α, αλήθεια;” του λέει η -καλή- φωτογράφος. “Και η Στέλλα χώρισε…”. Προφανώς θα του είχα αφήσει κι εγώ καλή εντύπωση γιατί ζήτησε το τηλέφωνό μου, το οποίο και πήρε. Μετά από λίγες μέρες χτύπησε το τηλέφωνό μου με τη γνωστή, θρασύτατη φράση. Μου πρότεινε να πάμε στην Άνδρο μαζί με ένα φίλο του, να δούμε μια έκθεση φωτογραφίας.
Δεν πήγαμε ποτέ στην Άνδρο και εκείνο τον φίλο τον γνώρισα αρκετό καιρό μετά (αφού προφανώς δεν ήρθε μαζί μας), αλλά περάσαμε ένα τέλειο Σαββατοκύριακο. Στο μυαλό μας είχαμε και οι δύο κάτι πιο σύντομο σε σχέση -αφού είχαμε μόλις χωρίσει από μακροχρόνιους δεσμούς- αλλά… δε μας έκατσε! 19 χρόνια μετά, είμαστε ακόμα μαζί.
Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με την ιστορία και πρότειναν την εξής εξαιρετική ιδέα: του χρόνου που θα γιορτάζουμε τα 20 χρόνια γνωριμίας, να πάμε επιτέλους εκείνο το ταξίδι στην Άνδρο! Μας άρεσε φυσικά πολύ και νομίζω ξέρουμε ήδη πού θα περάσουμε τις ημέρες αυτές του χρόνου 🙂
Την ιστορία του γάμου την έχω γράψει σε προηγούμενη επέτειο αν θέλετε να τη διαβάσετε κι εκείνη. Ήταν εξίσου περιπετειώδης!
Εδώ φεύγοντας από την εκκλησία
Και εδώ τις επόμενες μέρες, που τις περάσαμε στην Αλόννησο… Τι πιτσιρίκια που ήμασταν!
Μωρέ τι ωραία που τα είπες! Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή… και από το πεπρωμένο σου δεν μπορείς να ξεφύγεις. χεχε! Δεν ξέρω αν πιστεύω στο πεπρωμένο αλλά κι εγώ αν σου πω την ιστορία με τον άντρα μου νομίζω ότι δεν θα ξέφευγα ότι κι αν έκανα. Να είστε αγαπημένοι και αγαπημένοι για άλλα 20, 40, 60 χρόνια! Καλέ νέοι είστε ακόμα, κάντα άλλα 100, χεχε! Φιλιά.