Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Σήμερα το πρωί πήγαμε για βόλτα και οι δύο μας την Ιωάννα στο σχολείο. Όταν φτάσαμε εκεί, ο Κωνσταντίνος άρχισε την πλακίτσα (κάτι απόλυτα συνηθισμένο φυσικά)

-Ιωάννα θέλεις να σε γράψω ξανά στο νηπιαγωγείο του χρόνου, όπως λέει το χαρτάκι έξω;  Να μην πας πρώτη. (είχαν ανακοίνωση για προεγγραφές)

Η Ιωάννα ψιλομουτρώνει, αλλά ή κυρία της που είναι εκεί, το βρίσκει επίσης αστείο και το συνεχίζει:

-Ναι Ιωάννα μου, θα είμαστε μαζί και του χρόνου.

Η Ιωάννα όχι μόνο μουτρώνει παραπάνω, αλλά έρχετε στην αγκαλιά μου και βάζει τα κλάματα! Κανείς μας δεν το περίμενε. Εγώ έλεγα πως θα έλεγε το συνηθισμένο “μπαμπάαααα” και θα γέλαγε ή θα του έλεγε κάτι σαν “αφού εγώ ξέρω μέχρι και αγγλικά”. Όμως αυτή δεν συνερχόταν με τίποτα! Τι να της λέει η δασκάλα της πως αυτή ξέρει τόσα που θα ήταν δασκάλα στο νήπιο, τι να της λέει ο μπαμπάς της πως έκανε αστεία, τι να της λέμε πως αυτά δεν γίνονται και να θέλαμε… απαρηγόρητη η μικρή!

Με τα πολλά συνήλθε, αλλά αισθάνθηκε καλύτερα μόνο όταν της είπε ο Κωνσταντίνος πως κανονικά στη δευτέρα θα έπρεπε να πάει με τόσα που ξέρει, αλλά δεν επιτρέπεται. Νομίζω πως προσβλήθηκε βαθιά όταν είπαμε να μην πάει στην πρώτη. Το περιμένει πως και τι, λέει πως θα είναι η καλύτερη μαθήτρια, ξέρει τόσα και τόσα, διαβάζει τα βιβλία του Γιώργου… κι εμείς να λέμε πως θα ξαναπάει νήπιο!

Μα τι πράγματα είναι αυτά;;;