Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Λοιπόν για όσους θέλουν μια spoiler free εκδοχή της κριτικής μου, ας πάνε στις Κριτικές.

Εδώ θα τα πω όλα και χύμα και όποιος θέλει διαβάζει με δικό του ρίσκο.

Έχουμε και λέμε: Ο Ταραντίνο συναντά τον Αγγελόπουλο και μας δίνει μια ταινία με μπόλικους κουβάδες αίμα, αλλά χωρίς δράση (πως το έκανε αυτό;), χωρίς πολλά λόγια (είναι μάλλον φτώχια) και έχοντας μια κουλτουριάρικη άποψη για τη σκηνοθεσία (ωραία φωτογραφία, δε λέω…).

Τι με χάλασε απίστευτα: Το τέλος. Είδα όλη αυτή την ταινία, πέρασα πάνω από δύο ώρες τις ζωής μου μπροστά στην τηλεόραση βλέποντάς την, για να μείνω στο τέλος με μια αίσθηση κενού. Τελείωσε και έμεινα με το στόμα ανοιχτό, λέγοντας “αυτό ήταν; εδώ τελειώνει;”. Οκ. Και στη ζωή, οι κακοί τη βγάζουν καθαρή πολλές φορές, ενώ οι καλοί την πατάνε. Αλλά στις ταινίες; Δεν πρέπει να υπάρχει μια κάθαρση; Τι κάθομαι και τη βλέπω; Για να δω πως ο συμπαθητικός τύπος την πατάει και πεθαίνει (μαζί με την οικογένειά του και ένα σωρό άλλους αθώους), ο καλός μπάτσος καταντάει μες τη μιζέρια ενώ ο κακός τους ψοφάει όλους και παίρνει και τα λεφτά; Όχι κύριε, δεν θέλω να το δω αυτό. Αν ήταν έβλεπα και ειδήσεις. Ειδικά αυτό το τέλος με τον μπάτσο σε μια μίζερη σύνταξη, πολύ μου την έδωσε.

Ο Ταραντίνο έχει τουλάχιστον χιούμορ. Μπορεί να τη βγάζουν καθαρή οι κακοί, αλλά το έχεις διασκεδάσει στο μεταξύ. Είναι κακοί που ίσως και να τους έχεις συμπαθήσει.

Λοιπόν πιστεύω πως κανείς δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να δει αυτή την ταινία. Δεν είναι διασκεδαστική και δεν έχει τίποτα να σου πει εκτός από “κάτσε στα αυγά σου και μην κάνεις τίποτα, γιατί δεν έχει νόημα”.

Όπως ίσως καταλάβατε έχω εκνευριστεί πολύ που την είδα.