Άμστερνταμ ξανά.
Έφτασα κυριακή βράδυ και βγήκα για φαγητό με την Harriet, που είχα να δώ κοντά ένα χρόνο. Τι καλά να βλέπεις φίλους να είναι χαρούμενοι μετά από πολύ καιρό…
Στο Άμστερνταμ είναι τυχαία μόνο για ένα σαββατοκύριακο και η Σάρα, μία φίλη που είχα να δώ κοντά 4 χρόνια. Έφευγε όμως δευτέρα μεσημέρι, και έτσι η μόνη ευκαιρία ήταν πρωινό στο ξενοδοχείο που έμενε με τον φίλο της. Συνάντηση 7 το πρωί!.
Πάω εκεί αγκαλιές φιλιά και τα λοιπά, και καθόμαστε για πρωινό. Αρχίζουμε να λέμε τα νέα μας, που βρισκόμαστε τι κάνουμε, ρωτάει πως είμαστε τώρα που ταχτοποιηθήκαμε στο σπίτι και λοιπά και λοιπά…. Κάποια στιγμή λέω ότι έχω βαρεθεί να ταξιδεύω και η Σάρα κοιτάει τον φίλο της και γελάει…. και μετά μου λένε ότι ο φίλος της δουλεύει στην Google, είναι manager μίας ομάδας έρευνας, και μόλις έφευγε από την Bangalore όπου είναι μέλη της ομάδας του για το San Franchisko που είναι η οικογένειά του…. Ενδιαφέροντες ανθρώποι…
Παρένθεση: Η Σάρα είναι 26 χρονών, έχει δύο διδακτορικά, τελείωσε το πανεπιστήμιο στα 16 μισό, και τώρα δουλεύει στην NASA, στην ομάδα που τεστάρει τα ρομποτάκια που στέλνουν στον Άρη και εγώ δεν ξέρω που αλλού. Μου στέλνει μυνήματα από την arctic desert (Αρκτική έρημο?) στους πάγους, μετά από ένα μήνα είναι στην έρημο της καλιφόρνια και λοιπά και λοιπά…. Κλείνει η παρένθεση
Και στο τέλος τι μου λένε και οι δύο? Ότι ζηλεύουν ότι ταξιδεύω τόσο λίγο…
Εχτές με τον Ximon μετρήσαμε τις φορές που έχω έρθει στο άμστερνταμ. 18 ταξίδια από το 2001 σύμφωνα με τα εισητήρια. Πιο πρίν δεν τα έχω κρατήσει, αλλά θυμάμαι σίγουρα 3….
Επομένως πάνω από 20 φορές μέχρι τώρα Ολλανδία… Και μαζί με αυτά, μετράω 3 φορές Ταϋλάνδη, 2 φορές ΧονγκΚονγκ, 2 φορές Ισπανία, 3 φορές Κωνσταντινούπολη, 1 Λίβανο, 1 Ισραήλ, 1 Ιταλία, 1 Φιλιπίνες, 1 Κύπρο, και 1 Κρήτη 😉 Δεν θυμάμαι να ξεχνάω τίποτα. Άρα 35 ταξίδια για δουλειά τα τελευταία 8 χρόνια… Και αυτοί με ζηλεύουν που ταξιδεύω τόσο λίγο… Και όλοι μου οι φίλοι στην Ελλάδα με ζηλεύουν που ταξιδεύω τόσο πολύ…. Τεςπα…
Φεύγω και πάω στην δουλειά. Συναντήσεις και παρουσιάσεις όλη μέρα, διαφωνίες, επιχειρήματα, συμβιβασμοί, πονοκέφαλος και πάει λέγοντας. Ο διευθυντής του τμήματος μας βγάζει έξω το βράδυ (έχουμε έρθει 10 ανθρώποι από άλλες χώρες) και μας πάει σε ένα καταπληκτικό ιταλικό εστιατόριο το οποίο λέγεται “Pasta e Basta” ( http://www.pastaebasta.com/ ) …. Η ιδέα παλιά: φαγητό μετά μουσικής, αλλά η υλοποίηση διαφορετική: Αυτοί που τραγουδάνε είναι τα γκαρσόνια. Τα οποία είναι στην πραγματικότητα φοιτητές θεατρικών και μουσικών σχολών… Και κάθε λίγο, κάποιος από τα γκαρσόνια παίρνει το μικρόφωνο και λέει ένα τραγούδι. Το ρεπερτόριο ξεκινάει με άρια από ιταλική όπερα, συνεχίζει με αγγλικά τραγούδια, και στα ενδιάμεσα συνοδεύει ένα πιάνο
Δείτε ένα κομμάτι:
[youtube hcdjJqMNsXE]
Ωραία μέρα…
Κοίτα, άμα θες αλλάζουμε (αλλά θα πρέπει να μου δώσεις και το μυαλό σου…)
;-D
Πρόσφατα πήγαμε κι εμεις Αμστερνταμ, και κοιτα συμτωση..
φάγαμε και μεις στο pasta e basta!!!
Ειμασταν 2 ζευγαρια και περασαμε καταπληκτικά.
Στην αρχή ειχαμε μια προκαταληψη για τετοιου τυπου ρεστοραντ, αλλα μας εφυγε η εντυπωση με τις πρωτες νότες.
Η performance των σερβιτόρων αψογη,και το φαγητό πολύ καλο, το κρασί και οι τιμές, όλα πολύ καλα.
Το Αμστερνταμ, για πρωτη φορα που πήγα, μου αρεσε πολύ.
Αν και εβρεχε συνεχως, η διαθεση μας ηταν σουπερ και δεν ειχαμε καθολου γκρίνια.
Οι ανθρωποι εξαιρετικοί, ευγενέστατοι, και οι αντρες πολύ όμορφοι και καθολου ξενερωτοι!!( όπως νομίζαμε)
Αχ Κωνσταντίνε, σαν να ταξίδεψα και εγώ μαζί σας για λίγο…
Πήγα Άμστερνταμ, λίγο Παρίσι και τώρα ξεκουράζομαι στο σπιτάκι μου ευχαριστημένη!
Τι καλά!