Μπορεί εγώ να έχω επιστρέψει, αλλά συνεχίζω με τις εμπειρίες μου από το Παρίσι.
Να πας λοιπόν στο Παρίσι και να μη δεις τον Πύργο του Άιφελ; Δε λέει.
Οπότε κινήσαμε ένα απόγευμα να πάμε να τον δούμε. ‘Ηταν μέρα ακόμα και η πρώτη σκέψη ήταν “επ, αυτός είναι καφέ!”. Η δεύτερη σκέψη είναι “ωχ, είναι τεράστιος” και η τρίτη είναι “είναι ένα σιδερένιο τερατούργημα”.
Γ ια κάποιο λόγο τον φανταζόμουνα μαύρο. Επίσης παρότι ξέρεις ότι είναι μεγάλος, αυτός είναι απολύτως τεράστιος! Και ωραίο δεν μπορείς να τον πεις. Ένα τεράστιο σιδερένιο κατασκεύασμα είναι.
Για να ανέβεις επάνω, υπάρχουν βέβαια σκαλιά, αλλά υπάρχει και η πιο εύκολη λύση του ασανσέρ. Σε πάει στο πρώτο και στο δεύτερο επίπεδο και από το δεύτερο επίπεδο παίρνεις άλλο ασανσέρ για το τρίτο και τελευταίο επίπεδο. Το εισητήριο για πάνω έχει 12 ευρώ το άτομο. Αυτό που σε αποθαρρύνει όμως είναι η ουρά που περιμένει απ’ έξω για να ανέβει. Πολύς κόσμος. Στην αρχή βαρεθήκαμε και είπαμε δεν αξίζει να περιμένουμε τόσο. Πήγαμε λίγο παραπέρα, βγάλαμε φωτογραφίες, τριγυρίσαμε και όταν γυρνάγαμε είδαμε την ουρά να έχει μικρύνει κάπως (έκανε και κρύο και ψιλοέβρεχε). Οπότε αποφασίσαμε να περιμένουμε. Στην μικρή ουρά λοιπόν περιμέναμε γύρω στα τρία τέταρτα. Ανεβήκαμε στο δεύτερο επίπεδο και εκεί φρικάραμε. Καταλάβαμε πως έπρεπε να περιμένουμε και σε άλλη ουρά για να πάρουμε το δεύτερο ασανσέρ για τον πάνω όροφο. Και έκανε κρύο και έβρεχε… Όμως είχε τουλάχιστον ωραία θέα και περιμέναμε στην ουρά βλέποντας από κάτω το βροχερό Παρίσι.
Ο πάνω όροφος όμως σε αποζημειώνει για όλες τις ουρές. Με το ασανσέρ κατεβαίνεις σε ένα επίπεδο με τζάμι γύρω γύρω, κλειστό, απ’ όπου μπορείς να δεις τη θέα προφυλαγμένος. Έχει όμως σκάλες που ανεβαίνεις και πιο πάνω, σε ένα ανοιχτό μέρος και αυτό είναι που αξίζει περισσότερο απ’ όλα. Είχε αρχίσει μάλιστα να σκοτεινιάζει και είχαν ανάψει τα φώτα όλα από κάτω, ψιλοέβρεχε αλλά είχε καθαρή ατμόσφαιρα κι έτσι βλέπαμε από κάτω όλο το Παρίσι, φωτισμένο και πανέμορφο. Ήταν τόσο όμορφα που δεν θέλαμε να κατέβουμε. Αν δεν έκανε τόσο κρύο, εκεί θα ήμασταν ακόμα…
Δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη στιγμή του ταξιδιού μας, όμως σίγουρα είναι μέσα στο τοπ 3. Αξίζει όλες τις ουρές που περιμένεις (γιατί φυσικά μετά πρέπει να περιμένεις σε δύο ουρές και για να κατέβεις), αξίζει το κρύο που τρως, αξίζει φυσικά και τα 12 ευρώ.
Και αν στην αρχή μου φάνηκε ένα τεράστιο σιδερένιο τερατούργημα, όταν κατεβήκαμε και ήταν νύχτα και φωτισμένος, μου φάνηκε σαν ένα χρυσό θαύμα!
Μπορεί να έχεις επιστρέψει, αλλα πίστεψε με το μυαλό σου θα είναι κολλημένο εκεί για πολύ καιρό ακόμη!
Marais πήγατε?
Πράγματι το μυαλό ακόμα εκεί είναι. Αν δεν ήταν τα πιτσιρίκια να ασχολούμαι, θα το σκεφτόμουν πιο πολύ νομίζω.
Marais πήγα και την πρώτη μέρα αλλά και μέσα στο σ/κ που βολτάραμε με τον Κωνσταντίνο. Πολύ όμορφη περιοχή… αλλά από την άλλη, όλο το Παρίσι μου φάνηκε όμορφο.