Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Παρίσι – Λούβρο

Ένα έχω να πω: προσκυνώ.
Το Λούβρο είναι το καλύτερο μουσείο που έχω πάει ποτέ. Όχι για τα εκθέματά του. Για το πως τα έχει εκτεθειμένα.
Κατ’ αρχάς είναι ένα τεράστιο πράγμα. Δεν το χωρά ο νους σου δηλαδή το πόσο μεγάλο είναι. Σα να έχεις τρία παλάτια ενωμένα. Φυσικά και δε γίνεται να το γυρίσεις σε μια μέρα.
luvro
Δεύτερον είναι από μόνο του ένα έκθεμα. Το κοιτάς μέσα κι έξω και θαυμάζεις. Δεν είναι ένα απλό κτήριο, είναι πραγματικό παλάτι, με τα αγάλματά του και τα όλα του.
Τρίτον, είναι τεράστιο και μέσα. Τεράστιοι χώροι, ψηλοτάβανο, χάνεσαι που το κοιτάς. Δηλαδή χάνεσαι από την είσοδο κιόλας που μπαίνεις και δεν ξέρεις που να πρωτοπάς.
Και το κυριότερο: οι αίθουσες ταιριάζουν με τα εκθέματα. Δηλαδή αλλιώς είναι οι αίθουσες που έχουν τα γλυπτά, αλλιώς αυτές με τα ζωγραφικά έργα, αλλιώς αυτές με τα αιγυπτιακά. Σε βάζουν από μόνες τους στο κλίμα. Είναι πρότυπο έκθεσης αντικειμένων.
Πραγματικά αξίζει να πάει κανείς για να δει πως θα έπρεπε να είναι τα μουσεία.

Τώρα για τα εκθέματα δεν έχω και πολλά να πω. Φαντάζομαι όλοι τα ξέρουν. Φυσικά όπως είπαμε δεν τα είδα όλα. Είδα όμως την Αφροδίτη της Μήλου, τη Νίκη της Σαμοθράκης, είδα και τη Μόνα Λίζα. Αυτή την καημένη έτσι όπως την έχουν βάλει, μόνη, να μην μπορείς να την πλησιάσεις, καμιά εντύπωση δεν σου κάνει.
Είδα πολλά ζωγραφικά έργα, είδα πολλά ελληνικά και ρωμαϊκά γλυπτά, είδα αιγυπτιακά, μούμιες κλπ, είδα τέλος πάντων εκθέματα να μου φτάσουν για ένα χρόνο.

Βγήκα εξαντλημένη, αλλά ευχαριστημένη.
niki afroditi