Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ο νέος χρόνος της ζωής μου ξεκίνησε με λίγο απ’ όλα που έχει γενικά η ζωή. Όμως στις σωστές αναλογίες!

Δηλαδή το Σάββατο είχα το πρωί προετοιμασίες για το μεσημεριανό φαγητό. Οπότε πέρασα μεγάλο μέρος της ημέρας στην κουζίνα, μαγειρεύοντας για φίλους, κάτι που μου αρέσει πολύ! Είχα επίσης άγχος για το αν θα προλάβω και αν θα είναι όλα καλά και ευτυχώς είχα τη φίλη μου τη Σοφία δίπλα, να με συνεφέρει και να μου υπενθυμίσει ότι δεν χρειάζεται το άγχος καθόλου! (μα τι καλή φίλη!)

Το μεσημέρι φάγαμε πραγματικά νόστιμο φαγητό και για επιδόρπιο σουφλέ σοκολάτας, ήπιαμε καλό κρασί και κυρίως ήταν καλή η παρέα, μιλήσαμε, γελάσαμε και περάσαμε θαύμα.

Το απόγευμα είχε ξεκούραση, παιχνίδι με τα παιδιά και βέβαια συμμάζεμα. Όχι το αγαπημένο μου, αλλά πως να το κάνουμε, χρειάζεται κι αυτό!

Και το βραδάκι, ξάπλα στον καναπέ, είδαμε τον τρίτο Ιντιάνα Τζόουνς! Τέλεια λέμε!

Άρα είχαμε: φίλους, μαγειρέματα, καλό κρασί, σουφλέ σοκολάτας, καμία στεναχώρια, παιχνίδι με τα παιδιά και καλή ταινία. Και από την άλλη, λίγο άγχος (με συνεφέραν είπαμε), λίγη γκρίνια (με τα παιδιά αυτά δεν τα γλυτώνεις ποτέ!) και λίγες δουλειές στο σπίτι. Δεν είναι μια τέλεια ζωή αυτή;

Από την άλλη η Κυριακή μας ήταν γεμάτη σχεδόν δουλειά, αλλά τουλάχιστον ήταν δουλειά που μας άρεσε, να φωτογραφίσουμε έναν ξενώνα στο Ελληνικό. Μπορεί να κουραστήκαμε, να μας έπιασε το κεφάλι μας από τον ήλιο και να είχαμε μια μικρή γκρίνια από την αφαγία, αλλά τουλάχιστον κάναμε κατι όμορφο και το αποτέλεσμα μας ικανοποίησε.

Άρα: “σφύριξε χαρούμενα, μπορείς! Δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής!”