Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που είδαμε το Γιώργο πάλι καλά. Γεμάτο όρεξη για τα πάντα. Να του διαβάσουμε, να παίξουμε, να ζωγραφίσουμε, να φάει…

Οι τελευταίες μέρες ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου. Ξέρω πως είναι περαστικά, πως όλοι οι γονείς περνάνε τέτοια με τα βλαστάρια τους, πως υπάρχουν πολύ πολύ χειρότερα. Όμως αυτό δε με παρηγορεί και πολύ αυτή τη στιγμή.

Το άγχος και η στεναχώρια μαζεύτηκαν σιγά σιγά. Ξεκίνησαν από το πέσιμο, το αίμα που είδα κάτω να τρέχει από το αυτί, τα δύο παιδιά να ουρλιάζουν (η Ιωάννα ίσως πιο δυνατά και από τον Γιώργο από την τρομάρα της), όλους τους γιατρούς πάνω από το κεφάλι του Γιώργου στο νοσοκομείο. Κάθε μέρα μας λέγαν θα μείνει μέσα για μια μέρα και μετά θα φύγει, μόνο και μόνο για να μας το αναβάλουν άλλη μια φορά την επομένη. Και μόνο που το έβλεπα αυτό, αγχωνόμουν περισσότερο. Έβλεπα τον μικρό στο κρεβάτι, χωρίς δύναμη για τίποτα, να πονάει και να κάνει εμετούς.

Μετά έβλεπα τους γιατρούς να λένε μεν ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, αλλά όλο και κάτι υπήρχε εκεί πίσω στο βλέμα τους, μια μικρή επιφύλαξη που ενώ είναι απόλυτα λογική, εμένα με διέλυε.

Έτσι ακόμα και σήμερα, που τον είδα ολοζώντανο, κεφάτο, τον μικρό Γιώργο που αγαπάω, που άκουσα καλά νέα ακόμα και από το Παίδων που στείλαμε τη μαγνητική, που βλέπω ότι ετοιμάζονται να μας διώξουν και πιο γρήγορα, ακόμα και τώρα είμαι χάλια. Νιώθω ένα πλάκωμα στο στήθος. Δεν έχω όρεξη για τίποτα.

Μέσα σε όλα αυτά είναι και η Ιωαννούλα. Η οποία μένει με τη γιαγιά της χωρίς μεγάλα παράπονα, ένα κοριτσάκι μες τη χαρά, που μου έχει λείψει, που την έχουμε παραμερίσει λίγο αυτές τις μέρες χωρίς να το θέλουμε. Σήμερα που ήταν καλά ο Γιώργος, αφήσαμε για λίγο τη γιαγιά του εκεί και περάσαμε το απόγευμα με την Ιωάννα. Επί δυο ώρες παίζαμε με ένα μπαλόνι! Και για αυτή στεναχωριέμαι.

Ξέρω, όλες οι μαμάδες έτσι είναι, συνέρχονται τελευταίες. Ξέρω, θα έρθει σπίτι, θα ηρεμήσουμε, όλα θα περάσουν. Λίγες μέρες ταλαιπωρίας είναι ακόμα. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Τα ξέρω όλα αυτά. Αλλά δε βοηθάνε.