Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Άραγε τι είναι χειρότερο:
α) ένας τύπος που έχει άποψη για τα πάντα, θεωρεί την άποψή του πάντα σωστότατη και δεν αλλάζει γνώμη με τίποτα και μάλιστα όταν αρχίσει να μιλάει δεν σταματάει με τίποτα, δίνοντας διαλέξεις ολόκληρες. Και όταν τύχει σε κάποια φάση να σταματήσει και βρεις την ευκαιρία να πεις και εσύ μια κουβέντα, αυτός γυρίζει το κεφάλι και ρωτάει τον DJ “ποιό κομμάτι είναι αυτό που παίζεις τώρα; πολύ καλό!”. Ή
β) ένας τύπος που κάνει συζήτηση (δηλαδή μιλάει αυτός και ακούει και τι έχεις να πεις εσύ), αλλά οι απόψεις του είναι τόσο μα τόσο διαμετρικά αντίθετες με τις δικές σου, που αν κάνεις πράγματι συζήτηση θα καταλήξεις να τσακωθείς (άλλωστε δεν υπάρχει περίπτωση να πείσεις τον άλλο πως το να δέρνει τα παιδιά του και να τους έχει τηλεόραση στο δωμάτιό τους όταν αυτά είναι μόλις 3 χρονών είναι μάλλον λάθος) κι έτσι καταλήγεις να λες ένα απλό “ναι”, “μμμμ”, “εε”.
Και πως σας φαίνεται μια βραδιά κατά την οποία συναναστρέφεσαι και τους δύο αυτούς, ταυτόχρονα;