Φύγαν σήμερα και τα δύο πιτσιρίκια και πάνε για 2 εβδομάδες κατασκήνωση στον Ταΰγετο.
Δυό μέρες τώρα έχουμε ετοιμασίες, να μαζέψουμε ό,τι χρειάζεται, σεντόνια, πετσέτες, να βρούμε και χειμωνιάτικα ρούχα, να τα θυμηθούμε όλα. Δίναμε οδηγίες στα παιδιά, πως να είναι υπεύθυνα για τον εαυτό τους, Ιωάννα δεν χρειάζεται να αλλάζεις ρούχα 5 φορές την ημέρα και να τα λερώσεις όλα από την πρώτη μέρα που θα πας, Γιώργο να προσέχεις να φοράς τα ρούχα σου σωστά και όχι το μπρος-πίσω, ό,τι χρειαστείτε να το λέτε στην ομαδάρχισσα και άλλα τέτοια.
Δεν έχουν ξαναπάει, αλλά και τα δύο το περίμεναν με μεγάλη αγωνία. Σήμερα σηκώθηκαν απ’ τα κρεβάτια τους γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη μέρα και όταν μπήκαν στα λεωφορεία (δεν κρατιόντουσαν, ίσα που προλάβαμε να δώσουμε ένα φιλί!), έλαμπαν και τα δύο από χαρά.
Όπως είπε και η Ιωάννα στο πρωινό σήμερα όμως, χαιρόμαστε πολύ, αλλά φοβόμαστε και λίγο γιατί δεν το έχουμε ξανακάνει και έχουμε αγωνία. Έτσι κι εμείς. Από τη μια έχουμε τη χαρά που θα περάσουν καλά (και που θα μπορούμε για 2 εβδομάδες να δουλέψουμε ανενόχλητοι…), από την άλλη όμως έχουμε ένα σφίξιμο στην καρδιά που θα λείπουν, που πάνε κάπου μόνα τους, που φύγαν από την προστασία μας… Δεν είμαστε υπερπροστατευτικοί γονείς θέλω να πιστεύω. Και μόνο ότι τα στείλαμε και τα δύο κατασκήνωση προκάλεσε το στραβομουτσούνιασμα κάμποσων γύρω μας (μα θα τα στείλεις τόσο μικρά;). Αλλά μια αγωνία την έχουμε. Θα μας φύγει φαντάζομαι την Κυριακή που θα πάμε να τα δούμε.
Πάντα υπάρχει και η πιθανότητα φυσικά να μας πάρουν τηλέφωνο ότι θέλουν να γυρίσουν. Αρκετοί γύρω μας το θεωρούν δεδομένο. Εγώ νομίζω ότι και τα δύο παιδιά θα περάσουν καλά. Αλλά ποτέ δε ξέρεις. Ελπίζω να είναι τόσο καλά όσο το περιμένουν και να γυρίσουν γεμάτα όμορφες αναμνήσεις και καλές εμπειρίες.
Σήμερα πάντως είναι σίγουρο ότι δε θα πιώ καφέ (σπάνια πίνω και αν δεν είμαι και πολύ καλά, με πιάνουν τρομερά νεύρα. Αν πιώ τώρα… καημένε Κωνσταντίνε!). Άντε πάω να δουλέψω, να ξεαγχωθώ λιγάκι 🙂
Την Κυριακή που θα πας να δεις τα βλαστάρια σου θα καταλάβεις ότι όσο εσύ αγωνιούσες εκείνα χοροπήδαγαν ξέγνοιαστα κάτω από τα δέντρα της κατασκήνωσης στις πλαγιές του Ταυγέτου 🙂
Σαν παιδί είχα πάει και εγώ εκεί. Όταν περιέγραψες το πολύ πρωινό ξύπνημα των παιδιών (από την αγωνία και τη χαρά τους) γύρισα πολλά χρόνια πίσω… Αυτή η αγωνία ανάμεικτη με χαρά είναι η πιο δυνατή ανάμνηση από τις δικές μου διακοπές στην κατασκήνωση!
Μόνο επειδή δεν ξέρω αν έχουν βελτιώσει το φαγητό, άρχισε να σκέφτεσαι από τώρα τι καλούδια θα τους πας την Κυριακή. Το πικ-νικ στο δάσος με όλη την οικογένεια είναι η 2η καλύτερη ανάμνηση…
Λογικα καλα θα πρασουν…Στο τελος βεβαια θα θελουν κι’αλλες μερες!!!!
όπως και να περάσουν είναι ένα ακόμη μαθήμα ζωής, που εμείς οι γονείς πρέπει να δώσουμε.
Πολύ καλά κάνατε και τα στείλατε. Ευχομαι όλα να πάνε πολύ πολύ καλά!
😀
θα ειμάι και γω την Κυριακή εκει..
τζάμι..
μην έχεις αυταπάτες Στελλίτσα…
απλά θα σας ξεχάσουν..
Χοχο, θαυμασιότατα!!! Τώρα δηλαδή μπορούμε να κάνουμε φασαρία στο σπίτι σας και μετά τις 9 το βράδυ? Χιχιχιχιχιχι!!!! Ζήτω τα τσιπιρίκιααααα!!!!! (Πάντως, εγώ την μισούσα την κατασκήνωση γιατί σηκωνόμασταν από τα μαύρα χαράματα, δεν πηγαίναμε στη θάλασσα για ώρες και δεν κάναμε ότι γουστάραμε όπως στο κάμπινγκ που πηγαίναμε με τους δικούς μου ή στα τόσα ταξίδια!!)