Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Με τα παιδιά μας μιλήσαμε την Παρασκευή στο τηλέφωνο. Πήρε η Ιωάννα για να μας πει να τους πάμε σαπούνι και σφουγγάρι. Μετά πήραμε εμείς το Γιώργο που δεν του είχαμε μιλήσει. Και τα δύο μας είπαν τα καλύτερα λόγια, αν και η Ιωάννα τα έλεγε με κάμποση δόση γκρίνιας… Έτσι είναι όμως η Ιωάννα.

Σήμερα είχε όλη μέρα επισκεπτήριο και πήγαμε το πρωί. Τα βρήκαμε και τα δύο με ένα τεράστιο χαμόγελο, να περνάν θαυμάσια. Ο Γιώργος έχει γραφτεί στην ομάδα σκακιού και στην ομάδα μπάσκετ. Κρατάει τη μπάλα του μπάσκετ με τρομερή χαρά (απίστευτο αυτό για το γιό μας) και επίσης κάνει όλο το μονόζυγο ως πέρα μόνος του! Έπεσε και 2 φορές, δε μάσησε καθόλου και το ξαναέκανε. Έμεινα άναυδη λέμε. Έχει εκεί φυσικά και τους δύο φίλους του και έτσι είναι 3 αγόρια, χωρίς γονείς, που παίζουν όλη μέρα! Η Ιωάννα από την άλλη είναι το μικρότερο παιδάκι της κατασκήνωσης και όπως είναι φυσικό, όλα τα κορίτσια την έχουν στα ώπα ώπα. Τη φιλάνε, την αγκαλιάζουν, την προσέχουν, την παίρνουν αγκαλιά, τη χορεύουν όλη μέρα! Γιατί λοιπόν να θέλουν να φύγουν;;; Γιατί να θέλουν να αφήσουν όλα αυτά για να έρθουν να κλειστούν μόνα στο σπίτι;

Παρότι μου φαίνεται απίστευτο, ήταν όμως πολλά τα παιδιά που αποχώρησαν σήμερα. Και τα δύο παιδιά μου είπαν ότι είναι σχεδόν τα μοναδικά στα σπιτάκια τους που δε θέλουν να γυρίσουν στη μαμά τους. Και είδα πολλά με τις τσάντες τους έτοιμες να φεύγουν. Τι να πω…

Η κατασκήνωση της Αγίας Μαρίνας είναι πολύ όμορφη. Βέβαια με την φωτιά την περσινή ο γύρω χώρος έχει πάθει μεγάλη ζημιά. Όμως η φωτιά πέρασε δεξιά και αριστερά της κατασκήνωσης και την άφησε άθικτη. Ένας αρκετά μεγάλος χώρος λοιπόν στον Ταΰγετο, με όμορφα σπιτάκια, χώρους αναψυχής, παιδική χαρά, βιβλιοθήκη, θέατρο, μπασκέτες, γήπεδο… Εντάξει δεν είναι όπως οι ιδιωτικές με ιππασίες και αναρρήχηση και πισίνα, αλλά είναι μέσα στο πευκοδάσος ένας όμορφος χώρος να αλωνίζουν τα πιτσιρίκια, να κάνουν παρέες, να παίζουν όλη μέρα, να μάθουν να υπακούν σε ορισμένους κανόνες, να μάθουν δουλειές και να δουλεύουν ομαδικά. Εγώ πάντως ζήλεψα.

Γνωρίσαμε και την αρχηγό που είναι μια πολύ καλή κοπέλα, την κοινοτάρχισσα του Γιώργου και τις δύο ομαδάρχισσες των παιδιών. Μια χαρά. Και είναι πολύ ωραίο όταν η πρώτη κουβέντα που ακούς (χωρίς να έχεις μιλήσει ή ρωτήσει) είναι: “έχετε τα καλύτερα παιδιά της κατασκήνωσης”. Η αρχηγός αυτό είπε και είπε πως χαίρεται να έχει μικρά παιδιά που τα βλέπει να χαίρονται και να περνάν καλά στην κατασκήνωση. Της έχουν κάνει και τα δύο εντύπωση και φυσικά “ειδικά αυτή η μικρή…”. Πολύ το ακούω αυτό το “ειδικά αυτή η μικρή” χαχαχαχαχαχαχχα. Ο Γιώργος είναι παιδάκι που θα σου κάνει εντύπωση περισσότερο αν κάτσεις να του μιλήσεις. Η Ιωάννα απο την άλλη… δεν προλαβαίνεις να της μιλήσεις! Στα έχει πει αυτή πρώτη! Πρέπει να την αγκάλιασαν και να τη φίλησαν όλα τα κορίτσια της κατασκήνωσης!

Περνάν πολύ καλά λοιπόν, φυσικά και δε θέλαν να γυρίσουν πίσω και θα μας περιμένουν την επόμενη Κυριακή.

Αυτό που έχω να παρατηρήσω εγώ, είναι πως η μάνα έχει πολύ διεστραμμένη ψυχολογία! Σας το λέω. Το πρωί στεναχωριόμουν και έλεγα ότι σε ένα επίπεδο πρέπει να είμαι κακή μάνα, γιατί 3 μέρες χωρίςπαιδιά, τις έχω ευχαριστηθεί, έχω ηρεμήσει, νιώθω καλύτερα… Όταν φύγαμε όμως από την κατασκήνωση, αντί να θέλουν αυτά να έρθουν μαζί, ένιωθα εγώ ότι ήθελα να τα πάρω… Άβυσσος λέμε η ψυχή της μάνας!

Φυσικά δεν τα πήρα, ούτε το σκέφτηκα σοβαρά ποτέ. Ξέρω ότι περνάν θαυμάσια και είμαι ήρεμη. Και ξέρω ότι κι εγώ θα περάσω θαυμάσια αυτές τις 2 εβδομάδες! Δουλεύω χωρίς να με διακόπτουν, τρώμε ό,τι θέλουμε, πάμε για μπάνιο όποτε θέλουμε, βγαίνουμε τα βράδια, κάνουμε γενικώς ό,τι θέλουμε όποτε το θέλουμε. Φοβερό πράγμα!

Ζήτω η κατασκήνωση!!!!