Πάμε λοιπόν στην τρίτη, πολυαναμενόμενη, συνέχεια 🙂
Κατ’ αρχάς αποφασίστηκε πως δε θα γυρίσω στην Καλαμάτα το βράδυ. Ό,τι χρειαζόμουν το είχα μαζί και οι καινούριοι μου φίλοι προσφέρθηκαν να με φιλοξενήσουν. Όλοι! Μετά άρχισαν να τσακώνονται για το ποιός θα με πάρει, άρχισαν τις δωροδοκίες (εγώ έχω στο σπίτι μου ταινίες επιστημονικής φαντασίας έλεγε ο ένας, έλα σε μένα θα φτιάξουμε γλυκά έλεγε ο άλλος), κα μια που δεν γινόταν να με κόψουν στα δυο (όχι ότι δε συζητήθηκε και αυτό) στο τέλος κέρδισε αυτός που θα με πήγαινε το πρωί στο ΚΤΕΛ!!
Φύγαμε λοιπόν από το GGD και πήγαμε για φαγητό (μα τι άλλο θα κάναμε δηλαδή;;;) Η Φλώρα πρότεινε το Αλάτσι που ήταν και κοντά και πήραμε τα ποδαράκια μας και πήγαμε. Κάτσαμε στην στρογγυλή τράπεζα και ως άλλοι ιππότες επιτεθήκαμε με πιρούνια και μαχαίρια στα υπέροχα κρητικά φαγητά που μας έφερναν.
Καλό κρασί, καλό φαΐ, καλή παρέα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Θα σας πω. Θα ζητήσει γλυκό 🙂 Και στο Αλάτσι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς είναι να ζητήσει τον κατάλογο με τα γλυκά!
Ω ναι. Μπορείς να παραγγείλεις ένα ωραιότατο πιάτο κόλυβα! Μόλις το είδαμε είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω αυτό που είχα ακούσει μόνο μέχρι τότε. Η Άσπα όταν γελάει… κλαίει! 🙂 🙂 🙂 Δεν ξέρω αν την έφτασε το ένα πακέτο χαρτομάντηλα, πάντως βεβαιώνω πως τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι! Ο Βασίλης έφτιαξε και ένα ωραιότατο R.I.P ταμπελάκι και έβαλε πάνω (γιατί ξέχασα να πω πως τα παραγγείλαμε φυσικά! ) και τότε η Άσπα πραγματικά έκλαιγε το μακαρίτη αχχαχαχαααχχαχαχααχαα.
Είχα πολύ καιρό να γελάσω τόοοοοσο πολύ. Αλλά σας βεβαιώνω πως αξίζει να τα πάρετε τα κόλυβα, γιατί ήταν από τα πιο νόστιμα που έχω φάει. Και μετά θα μπορείτε να πάτε σε κηδείες και μνημόσυνα και να λέτε “α, αυτά δεν είναι τίποτα! Έχω φάει εγώ κάτι κόλυβα από το Αλάτσι… μούρλια! ” Πάντως και το παγωτό ήταν εξαιρετικό (ειδικά το φασκόμηλο μμμμμ)
Αφού σκάσαμε λοιπόν από φαγητό και γέλια, κάποια στιγμή έπρεπε να παμε και σπίτι. Χωριστήκαμε (με λίγο βαριά καρδιά) και πήγαμε για ύπνο. Το πρωί ήταν υπέροχο καθώς είχα την ευκαιρία να μιλήσω λίγο με την Κατερίνα, να γνωρίσω τα παιδάκια τους και να πιω καφεδάκι με το Χρήστο με συνοδεία -επιμορφωτικής ενίοτε- κουβεντούλας. Η κουβεντούλα συνεχίστηκε και στη διαδρομη προς το ΚΤΕΛ και επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά το πόσο κοινές απόψεις έχουμε.
Σας ευχαριστώ όλους για την υπέροχη παραμονή μου στην Αθήνα, για όσα είπαμε, φάγαμε και ήπιαμε και ελπίζω σύντομα να το κάνουμε ξανά, στην Αθήνα ή την Καλαμάτα (ή και αλλού 🙂 ) Άλλωστε δε δοκιμάσαμε όλο τον κατάλογο από το Αλάτσι!!!
Δες την πρώτη και τη δεύτερη συνέχεια
Ατάκα μπόνους του Γιώργου:
- -Γιώργο χτες γνώρισα την κυρία Άσπα!
- -Αλήθεια; δεν την γνώριζες πιο πριν;
- -Όχι από κοντά
- -Χτες ήταν μια σπουδαία μέρα! Εσύ γνώρισες την κυρία Άσπα κι εγώ πήρα τη στολή του καράτε!
Pingback: Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα » Blog Archive » Μαμάδες, μπαμπάδες, φίλοι και GGD
Άμα πήρε στολή το παιδί, ψέματα να πει; Χεχε!
Πάντα τέτοια να καλοπερνάτε!
“κοινές απόψεις”…χμμ….Το ήξερα ότι και σένα σου άρεσε ο Κοκός! χαχαχα!
Ήταν μια αξέχαστη και σπουδαία ημέρα για όλους μας, γιατί ζήσαμε τόσες ωραίες καταστάσεις εκτός προγράμματος και τις αποτύπωσες με τον πιο όμορφο τρόπο!
Σε ευχαριστούμε που σε φιλοξενήσαμε!
😉
Ανυπομονούμε να γνωριστούμε οικογενειακώς!
Και μην ξεχνάμε ότι κάτι υποσχεθήκαμε να προγραμματίσουμε λίαν συντόμως! 😀
Χμ.. ενδιαφέρον.. λες να σερβίρουνε και τα κόλλυβα με παγωτό??? Ή παγωτό με γαρνιτούρα κόλλυβα?
Εγώ πάντως, στο είπα.. η κλωνοποίηση (εκείνη όμως τύπου X-men, που στην ουσία είναι κάτι σαν μίτωση) πρέπει να πριμοδοτηθεί και να γίνει επιτέλους πραγματικότητα, είδες πόσες καταστάσεις θα διορθωνόταν άμεσα?? Για να μην πω για την διακτίνιση!!!
;-D
Τί ωραία που περάσατε! Το είπα και στην Άσπα ότι πολύ θα ήθελα να ήμουν κι εγώ.
Anyway… γέλασα πολύ με την περιγραφή σου για τα κόλλυβα. Ειδικά μ’ αυτό που έκανε ο Βασίλης χαχαχαχα…
Θοδωρής
Ξανακλαίω! Χαχαχα… Είχα καιρό να διασκεδάσω τόσο διαβάζοντας post! Μπράβο Στέλλα, μπράβο, φανταστική περιγραφή 🙂
Τι ωραία που περάσαμε… και οι στιγμές είναι καταγεγραμμένες για πάντα!!!
Φιλιά σε όλους σας, ανυπομονώ να δω τον Γιώργο με τη στολή καράτε 🙂
Ρούφηξα και τις τρεις τις αναρτήσεις με μιαν ανάσα! Τι ωραία που είναι να διαβάζεις και να φέρνεις στο μυαλό σου όλες τις φατσούλες τις γελαστές!
Όταν διάβαζα ήμουν σίγουρη ότι η Άσπα θα έκλαιγε…πάλι…από τα γέλια!!!Ζήλεψα λίγο που γνώρισες όλη την οικογένεια του Χρήστου και της Κατερίνας! Ανυπομονώ να γνωρίσω και τη δικιά σου, και όλοι να γνωρίστουμε μεταξύ μας!
Άντε να το οργανώσουμε όπως συμφωνήσαμε!
Μόλις τώρα κατάφερα να διαβάσω το ….μακαρίτη:)
Στέλλα τα περιέγραψες ακριβώς όπως τα ζήσαμε και τα διασκεδάσαμε.
Ίσως τώρα που πολύς κόσμος να διάβασε την ανάρτηση να θέλει να αποφασίσει να έρθει στο επόμενο GGD για να παρευρεθεί μετά σε ένα σπαρταριστό δείπνο:)
Την επόμενη φορά που θα πάμε στο συγκεκριμένο εστιατόριο θα έχω φροντίσει για το επιδόρπιο να εξασφαλίσω και …παξιμαδάκι ίσως και λίγο ελληνικό καφέ που δεν είχαν 🙂
Χαχαχαχα……. Δεν υπάρχει αυτό!!!
Ακούς εκεί κόλυβα σε μαγαζί που δεν αναλαμβάνει καν κηδείες.
Ή μήπως τελικά αναλαμβάνει; Μήπως είχατε κοντά σας κανένα νεκροταφείο;
Το κυριότερο όμως είναι ότι περάσατε καταπληκτικά!!!
kitsosmitsos ευχαριστούμε πολύ!
philos εχμ ο Κοκός ε; χχααχαχαχχααχχαχαχαχαα Αποκαλύφθηκα εντέλει!!!
Σοφία μια κλωνοποίηση θα ήταν ό,τι έπρεπε αλλά θα ήθελα να είχα την ίδια συνειδητότητα στις δυο εκδοχές μου, να μπορώ να τους γνωρίσω όλους!!
Θοδωρή ελπίζω πως θα έχουμε σύντομα την ευκαιρία 🙂
Άσπα τα κατάφερα εντέλει ε; 🙂 Θα φροντίσω να μπει καρατεφωτο σύντομα!
Φλώρα σίγουρα θα ξαναβρεθούμε όλοι! Τώρα που ξεκινήσαμε, ποιός μας πιάνει!
Βασίλη, καλεεεεε ξέχασα να πω πως έφερες και κονιάκ στην Άσπα!!! χαχαχαχαααα Είδες τόσα γέλια, που να τα θυμηθώ όλα εκείνη τη στιγμή!
Mamma El ήταν μεγάλη έκπληξη τα κολλυβα, αλλά ήταν και νόστιμα τα άτιμα!!!
Ε, ναι, για αυτό έφερα παράδειγμα τον τύπο από το X-men!! (Επιστημονικά παραδείγματα, don’t you think? :-P)