Μετά την εξαιρετική εμπειρία μας από τα δυο TEDx Καλαμάτας, ήρθε η ώρα να παρακολουθήσουμε και αυτό της Αθήνας. Καιρός ήταν, αφού φέτος είναι η πέμπτη χρονιά που διοργανώνεται!
Ξεκινήσαμε Παρασκευή μεσημέρι από εδώ μια που η πρώτη μέρα ξεκινούσε στις 5.30 το απόγευμα. Φέτος η εκδήλωση έγινε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, έναν πολύ ωραίο χώρο “απλωμένο” σε 6 ορόφους, με θέμα “Αχαρτογράφητα Νερά”.
Η πρώτη μέρα ήταν ωραία και ενδιαφέρουσα, όχι κάτι όμως που να σε κάνει να πεις wow…
Ξεκινήσαμε με ακροβατικά από τους Arial Acrobats. Ακούσαμε τον Roman Krznaric, φιλόσοφο, να μας λέει πως ήρθε η ώρα για μια empathy revolution, επανάσταση συναίσθησης, να μάθουμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των άλλων, αντίδοτο στη στάση “what’s in it for me” που έχουμε τώρα, κάτι που θα βοηθήσει στην καλύτερη λειτουργία της κοινωνίας μας. Ανάμεσα στα παραδείγματα ήταν το Dialogue in the Dark, όπου ζεις την εμπειρία του να είσαι τυφλός. Κάτι αντίστοιχο είχα πει πολύ παλαιότερα, για την εμπειρία του να περπατάς με καρότσι στο δρόμο. Μετά, σε μια εμφάνιση έκπληξη, ανέβηκε ο Χάρης Ιωάννου (εδώ η περσινή του ομιλία στο TEDx), ένα παιδί που στα 17 του έφτιαξε ένα μεταλλικό εξωσκελετό στην προσπάθεια να βοηθήσει την γιαγιά του η οποία αντιμετώπιζε κινητικά προβλήματα. Μας είπε τι έχει γίνει μέσα σε αυτό τον ένα χρόνο, κατά τον οποίο βραβεύτηκε στο Google Science Fair. Αποφάσισε (για έναν λόγο απολύτως ακατανόητο για εμένα) να ΜΗΝ πάει στο ΜΙΤ που τον ζητούσαν, αλλά να μείνει σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο με αποτέλεσμα να έχει κάνει μιάμιση ώρα μάθημα φέτος… Στη συνέχεια ανέβηκε ο Χρήστος Αλεφάντης από το Περιοδικό δρόμου Σχεδία, να μας μιλήσει για την προσπάθεια αυτών των ανθρώπων και το πώς το περιοδικό αυτό βοηθάει τους άστεγους να αποκτήσουν έσοδα, αλλά κυρίως αυτοεκτίμηση. Το πρώτο session έκλεισε η Έλλη Πασπαλά, που αυτοσχεδίασε στη σκηνή.
Στο δεύτερο session είχαμε τον Ιωάννη Τσιώμη και τον Παναγιώτη Τουρνικιώτη, δυο αρχιτέκτονες που μας παρουσίασαν το Re-think Athens, το πρόγραμμα που θα αναδιαμορφώσει την Αθήνα. Μετά ανέβηκε η Υπατία Δούση – Αναγνωστοπούλου από την ΜΚΟ Αποστολή Άνθρωπος. Πώς μια γιατρός και πανεπιστημιακός, μετά από ένα ταξίδι στην Αιθιοπία ξεκίνησε ένα άλλο είδος ταξιδιού, αυτό του εθελοντισμού, δημιουργώντας μια ΜΚΟ με σκοπό τη στήριξη ανθρώπων με ανάγκες. Τη σκηνή μετά πήρε ο Σπύρος Βελληνιάτης, προπονητής μπάσκετ. Είδαμε έναν απλό άνθρωπο, που έδωσε (και δίνει) τα πάντα για να βοηθήσει παιδιά σε υποβαθμισμένες περιοχές. Για να καταφέρει να επικοινωνήσει και να βοηθήσει τα ταλέντα που έβλεπε στο δρόμο, που είχαν έρθει όμως από την Αφρική για παράδειγμα, ασχολήθηκε με την Εθνολογία και την Γλωσσολογία και έμαθε να μιλάει και τις διαλέκτους τους. Όπως είπε αργότερα στον φίλο μας τον Χρήστο “γίνεται να βλέπεις τον Μότσαρτ και να τον αφήνεις να πεινάει;” Είναι ο άνθρωπος που εντόπισε τον Γιάννη Αντενοκούνμπο που τώρα κάνει διεθνή καριέρα. Επόμενος ήταν ο Alistair Knott, Γλωσσολόγος και Προγραμματιστής, που ερευνά το πώς αποτυπώνεται η γλώσσα στον εγκέφαλο (πώς καταφέρνουμε να φτιάχνουμε προτάσεις και τι συμβαίνει στον εγκέφαλο μας όταν το κάνουμε). Τέλος μας μίλησε και μας έπαιξε πιάνο ο Πάνος Καράν, που έχει ιδρύσει την ΜΚΟ Keys of Change, με μότο “Μπορεί η μουσική ν’ αλλάξει τον κόσμο; Πιστεύουμε ότι μπορεί” και παίζει κλασική μουσική σε απομακρυσμένα μέρη όπως ο Αμαζόνιος, η Σιέρα Λεόνε και η Ουγκάντα.
Το τρίτο και τελευταίο session της ημέρας ξεκίνησε με δυο μαθητές της Τρίτης Λυκείου, τον Γιάννη Μπάτα και τον Μιχαήλ Ταλιάκη. Τα παιδιά αυτά, στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος “Εικονική Επιχείριση” έφτιαξαν ένα mobile app, το “My pharmacy”, στο οποίο μπορείς να καταχωρείς τα φάρμακα που αγοράζεις και πότε λήγουν και αυτό σε ειδοποιεί όχι μόνο για το ότι πλησιάζει η λήξη τους, αλλά και το πού υπάρχει δίκτυο συλλογής φαρμάκων κοντά σου, ώστε να τα δώσεις εκεί που υπάρχει η ανάγκη. Να την κατεβάσετε! Συνέχισε ο Τζανέτος Αντύπας, από το ΜΚΟ Πράξις που παρέχει ιατροφαρμακευτική κάλυψη, κοινωνική βοήθεια, ψυχολογική υποστήριξη αλλά και νομική συμβουλευτική σε κοινωνικά και οικονομικά αποκλεισμένες ομάδες σε όλη την Ελλάδα. Στη συνέχεια ακούσαμε τον Κώστας Συνολάκη, Ωκεανογράφο- ερευνητή, που μας μίλησε για φυσικές καταστροφές όπως τα τσουνάμι. Μετά ανέβηκε στη σκηνή ο Ελληνοαυστραλός εξερευνητής James Castrission. Γράφει το πρόγραμμα πως καταφέρνει συνεχώς να ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και μας το απέδειξε… Αυτός και ένας φίλος του ήταν οι πρώτοι που διέσχισαν τη Θάλασσα της Τασμανίας με καγιάκ (χωρίς υποστήριξη), αντιμετωπίζοντας τεράστια κύματα, έλειψη τροφής και ύπνου. Και επειδή δεν τους έφτανε αυτό, μετά περπάτησαν από την άκρη της Ανταρκτικής μέχρι το Νότιο Πόλο και ξανά πίσω, και πάλι χωρίς υποστήριξη. Αυτοί και ένας Νορβηγός που ξεκίνησαν μαζί, ήταν οι πρώτοι που κατάφεραν να το κάνουν και πάλι. Μας έδειξε φωτογραφίες και βίντεο και ένα έχω να πω: πρέπει να είσαι λίγο βαρεμένος για να το κάνεις αυτό… Συγγνώμη δηλαδή, αλλά και τις δυο φορές πραγματικά κινδύνεψαν απίστευτα και είναι θαύμα που σώθηκαν… Τέλος μας έπαιξε τζαζ ο Δημήτρης Βασιλάκης.
Ως πρώτη μέρα, ως προθέρμανση ας πούμε, δεν ήταν καθόλου άσχημα. Στα διαλείμματα είχε καφεδάκι, μπισκότα και κουλουράκια και μπύρα, αλλά το φαγητό ήταν μάλλον ανύπαρκτο, με κάτι σαντουιτσάκια που δεν τα είδα ποτέ και κάτι σουβλάκια με ωμά λαχανικά (που καταλαβαίνετε πως ενθουσιάσαν τους πάντες…). Τουλάχιστον μας έδωσε την δικαιολογία να βγούμε μετά με τους φίλους μας για φαγητό και να συνεχίσουμε εκεί την καλοπέραση!!!
(Οι φωτογραφίες είναι πολύ κακής ποιότητας καθώς είναι από το κινητό μου, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρη πως αν θέλετε θα βρείτε ωραιότατες φωτογραφίες από το event. Και βέβαια σε λίγο καιρό θα έχουν ανέβει και τα βιντεάκια να δείτε και μόνοι σας.)