Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Βιέννη 2015 – Τετάρτη

Φτάσαμε στην τελευταία μας μέρα στη Βιέννη. Φύγαμε την Πέμπτη, αλλά η πτήση μας ήταν πρωινή, άρα ίσα που σηκωθήκαμε, τακτοποιήσαμε το σπίτι και φύγαμε. Οπότε η Τετάρτη ήταν η τελευταία μέρα βόλτας στην πόλη.

Δυστυχώς το πρωί, την ώρα που ετοιμαζόμασταν, μάθαμε ένα τραγικό νέο το οποίο μας συγκλόνισε και όλη η μέρα μας χρωματίστηκε από αυτό. Δυσκολευτήκαμε να συνέλθουμε και για μέρες ρώταγε ο κόσμος για το ταξίδι και πώς περάσαμε κι εμείς δε μπορούσαμε να νιώσουμε και να δείξουμε τη χαρά που είχαμε μέχρι εκείνη την ημέρα, γιατί σκεφτόμασταν τι είχε γίνει εδώ ενώ λείπαμε… Γι’ αυτό και άργησα λίγο να κάνω τα ποστ, έπρεπε να κατακάτσει η είδηση, να αποδεχτούμε τι έγινε, και να περιμένουμε τις εξελίξεις.

Θα το προσπεράσω αυτό τώρα και θα καταγράψω τι είδαμε την Τετάρτη. Βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους στην πλατεία του Αγ. Στεφάνου, πήραμε 2-3 πραγματάκια για σουβενίρ που θέλαμε και περπατήσαμε μέχρι το Spanish Riding School, για να παρακολουθήσουμε τις πρωινές ασκήσεις. Η σχολή είναι η παλαιότερη του είδους της, μετρώντας σχεδόν 500 χρόνια ύπαρξης πλέον. Δίνουν παραστάσεις κανονικές για το κοινό, στις οποίες το εισητήριο ξεκινάει από 23€ (για τους όρθιους) και φτάνει τα 158€ (για θέση στην πρώτη σειρά). Δεν έχουν όλο το χρόνο παραστάσεις και δεν είχαν όσο ήμασταν εκεί. Μπορούσαμε να πάμε όμως να παρακολουθήσουμε τις πρωινές ασκήσεις, όπου βγάζουν τα άλογα να εξασκηθούν για τις παραστάσεις, κάνοντας -υποτίθεται- και όλα τα θεαματικά που κάνουν εκεί. Μη νομίζετε πως είναι τζάμπα αυτό, το οικογενειακό εισητήριο έχει 31€, με το οποίο μπορείς να πας στον εξώστη και ΑΝ βρεις θέση (στις ελάχιστες που έχει) να κάτσεις, αλλιώς όρθιος. Εμείς είχαμε το Vienna pass -ευτυχώς. Μπήκαμε μέσα, ανεβήκαμε επάνω (και εδώ απαγορεύονται οι φωτογραφίες) και βεβαίως όλες οι θέσεις ήταν πιασμένες. Κάτσαμε όρθιοι λοιπόν και βλέπαμε τα αλογάκια να μπαίνουν στην αρένα, να περπατάνε γύρω γύρω, λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο αργά… δεν ξέρω και τις σωστές ορολογίες για το είδος των βημάτων. Μια λέξη έχω για να το περιγράψω: βαρετό. Δεν ξέρω αν θα ενθουσίαζε κανέναν, δεν ξέρω εάν αργότερα έκαναν πιο περίπλοκα και εντυπωσιακά πράγματα, ξέρω πως από τους 8 μας δεν υπήρξε ούτε ένας που να θέλει να μείνει παραπάνω μετά τα 20 λεπτά που κάτσαμε. Είχαμε καταλήξει να χαζεύουμε τον τύπο με το φτυάρι που καθάριζε τις καβαλίνες…

Από εκεί συνεχίσαμε στο Μουσείο Σίσι. Για να πω την αλήθεια εγώ με το ζόρι πήγα εκεί, έτσι άντε για να πάμε αφού είναι δίπλα. Είχα μάθει ήδη ΟΛΗ τη ζωή της Σίσι και είχε και μια ουρά στο ταμείο μεγάλη. Όμως για άλλη μια φορά με εξέπληξαν οι Βιεννέζοι, αφού στο τέλος το ευχαριστήθηκα και αυτό το μουσείο και είδα ενδιαφέροντα πράγματα. Μάλιστα ο κάτω όροφος που είχε πορσελάνες, είδη κουζίνας κλπ που νόμιζα θα ήταν το βαρετότερο όλων, είχε μεγάλο ενδιαφέρον και τον χαζέψαμε αρκετά! Δε νομίζω πως έχω δει τόσες πορσελάνες μαζεμένες ποτέ μου! Και είχε και μια βιτρίνα με άαααπειρες φόρμες για κέικ!

Οι φόρμες για κέικ πάνω, κάτω αριστερά ο τρόπος που έπαιρναν τα κρυστάλλινα ποτήρια τους στα κυνήγια και κάτω δεξιά μια πρέσα για κόκαλα πάπιας (τα ζούλαγαν και έβγαζαν έξτρα ζωμό για σάλτσα)

Ο επάνω όροφος είχε ρούχα και κοσμήματα της Σίσι και φυσικά λεπτομέρειες για τη ζωή και το θάνατό της. Είπαμε έφυγα από εκεί και έχω μάθει τα πάντα για τη Σίσι! Και κάνεις και βόλτα στο Hofburg που είναι το χειμερινό παλάτι (έτσι γιατί έχεις δει λίγα παλάτια μέχρι τώρα…). Δεν τράβηξα φωτογραφίες και αυτό είναι ένδειξη του πόσο κουρασμένη ήμουν πια.

Πλέον όμως είχαμε αρχίσει όλοι να σερνόμαστε. Τόσες μέρες στο δρόμο που να αντέξουμε… Είπαμε λοιπόν να κάτσουμε σε παραδοσιακό καφέ, να φάμε επιτέλους καμιά πάστα, να πιούμε ζεστή σοκολάτα βιενουά και καφεδάκι. Καλά τα μουσεία, αλλά ταξίδι στη Βιέννη χωρίς μια πάστα είναι αδιανόητο! Πήγαμε λοιπόν στο Cafe Central, που είναι λιγάκι σα να πηγαίνεις σε μουσείο, σίγουρα αξιοθέατο. Τα καφέ αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ζωής της Βιέννης και υπάρχουν πολλά ιστορικά καφέ στην πόλη τα οποία είχαν ως θαμώνες καλλιτέχνες, διανοούμενους και πολιτικούς. Στο Cafe Central σύχναζε ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο Λένιν, ο Τρότσκι και πολλοί ακόμα. Και προφανώς είναι ακόμα στέκι καλλιτεχνών γιατί δυο τραπέζια πιο κει από εμάς κάθισε μια αγαπημένη μας ηθοποιός:

Δεν ήθελα να ενοχλήσω (άλλωστε κανείς δε της μίλησε) και έτσι ήταν οι μόνες φωτογραφίες που κατάφερα να βγάλω.

Είναι εξαιρετικά όμορφο μαγαζί, με μεγάλη ποικιλία γλυκών και όλα όσα παραγγείλαμε ήταν πεντάφρεσκα, ίσως τα πιο φρέσκα γλυκά που έχω φάει ποτέ μου. Εάν είχαμε κάτσει εδώ την προηγούμενη φορά θα είχα διαφορετική εικόνα και γνώμη για τα γλυκά της Βιέννης.

Δεν γνωρίζω ποιός είναι ο κύριος στην υποδοχή, αλλά ήταν πολύ ωραίο σα σκηνικό.

Που να διαλέξεις… γίνεται;

Το ένα καλύτερο από το άλλο…

Αφού ξεκουραστήκαμε και γλυκαθήκαμε, πήγαμε στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, το διδυμάκι του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι όπως είχα πει. Εδώ στεγάζονται διάφοροι πίνακες αλλά και άλλα έργα, ακόμα και έργα από την Αρχαία Αίγυπτο ή την ελληνορωμαϊκή εποχή. Επειδή είχαμε λίγες αντοχές όπως είπα, επιλέξαμε να δούμε (στα γρήγορα δυστυχώς) τον όροφο με τους πίνακες και λίγο από την αρχαία Αίγυπτο (ευκαιρία για τα παιδιά να δουν μούμιες) και κάτι Αυτόματα (“ρομποτικές” κατασκευές όπως αυτόματα ρολόγια, καραβάκια που κάνανε μόνα τους το γύρο του τραπεζιού ενώ κοπηλατούσαν οι επιβαίνοντας και βάραγαν και τα κανόνια κλπ). Και σε αυτό το μουσείο, όπως και σε άλλα παρόμοια στο εξωτερικό, είδαμε πολύ κόσμο, όλων των ηλικιών, να έχει φέρει το καβαλέτο του και να ζωγραφίζει.

Μερικοί από τους πίνακες που μας άρεσαν περισσότερο στο μουσείο

Οι ζωγράφοι και οι μούμιες. Και ναι, είναι μούμια κροκόδειλου αυτή στα δεξιά…

Από εκεί πήγαμε για φαγητό (και πάλι στο Vapiano) και μετά σπίτι για ξεκούραση και μάζεμα. Άλλωστε έπρεπε να χωρέσουμε στις βαλίτσες μας τα κιλά γκοφρέτας που φέραμε πίσω!

Κάπως έτσι λοιπόν περάσαμε στο ταξίδι μας. Μπορείτε να βρείτε όλα τα ποστ για τη Βιέννη γενικά, καινούρια και παλιά, στο tag Βιέννη. Έχω κάνει update τον οδηγό επιβίωσης, διαβάστε κι εκεί κάποια πράγματα και θα βάλω και μερικές φωτο ακόμα στα φαγητά  και τα γλυκά.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.