Ζούμε μέσα στην αβεβαιότητα εδώ και πολλές μέρες, χωρίς να ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει και αν υπάρχει φως στο τούνελ. Πολλές φορές με πιάνει άγχος και κατάθλιψη εμένα, άλλες φορές πιάνει τον Κωνσταντίνο. Όμως είμαι πολύ τυχερή κι ευτυχισμένη, γιατί μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα έχουμε ο ένας τον άλλο. Τόσα χρόνια τώρα καταφέρνουμε να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, να του ανεβάζουμε ηθικό και κέφι. Βάζουμε πάντα τα προβλήματά μας κάτω και βρίσκουμε λύσεις. Ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις που είμαστε και οι δυο χάλια, ένας από τους δυο “ξυπνάει” και σπρώχνει με το ζόρι και τον άλλο να βγει από τη μιζέρια.
Προχτές γιορτάσαμε τα 16 χρόνια γάμου. Η αλήθεια είναι πως είχαμε άλλα πράγματα προγραμματισμένα για τη μέρα αυτή που δε μας έκατσαν, αλλά δεν πειράζει! Μικρό το κακό! Καταφέραμε να περάσουμε τη μέρα με καλούς φίλους, να διασκεδάσουμε, να φάμε και να πιούμε. Τα καλύτερα δηλαδή!
Για μια φορά λοιπόν ακόμα, δηλώνω την απεριόριστη αγάπη μου στον άνθρωπο που με στηρίζει, με αγαπάει, με προσέχει, με πιέζει όπου πραγματικά χρειάζομαι κάποιον να με πιέσει, είναι η φωνή της λογικής και ταυτόχρονα της τρέλας! Δεν έχει καμία σημασία τι θα γίνει γύρω μας τις επόμενες μέρες (ή τα επόμενα χρόνια εδώ που τα λέμε), αρκεί να είμαστε μαζί, έτσι αγαπημένοι και όλα θα είναι καλά, θα βρούμε την άκρη.
Ο αγαπημένος μου
Αυτό που πραγματικά με συγκίνησε ήταν μια κίνηση που έκαναν δυο φίλοι μας εδώ στην Καλαμάτα. Έκαναν πάρτυ για τα γενέθλιά τους το Σάββατο (κλείσανε και οι δυο τα 30) και πήγαμε. Όταν πήγαν να φέρουν την τούρτα, είδα να φέρνουν μια μικρή τούρτα καρδιά αντί για την τούρτα 30 που ήξερα πως θα έκαναν. Επάνω έγραφε Κ+Σ 16 και μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω γιατί πραγματικά δε το περίμενα. Μας είχαν φτιάξει τούρτα για την επέτειό μας και μας ευχήθηκαν ολοι… Μετά φέρανε και τη δική τους τούρτα και είχαμε τη χαρά να τους ευχηθούμε κι εμείς, αλλά το ότι μας σκέφτηκαν και μας τίμησαν έτσι στη δική τους μέρα, εμένα με συγκίνησε πολύ.
Βλέπω λοιπόν πόση αγάπη υπάρχει γύρω μας και αναπτερώνομαι.
All you need is love!
Χρόνια σας πολλά! Και σε άλλα 100+2!
Πάντα ενωμένοι και αγαπημένοι και με τρελούς στόχους πραγματοποιημένους!
ps. Αυτό το ψηλό “παιδί” με την μπλούζα PUGS από πίσω σας στην φωτογραφία πως βρέθηκε εκεί; 😉
Ευχαριστουμε πολύ Χρήστο!
Τον ξέρεις τον Αντώνη; Είναι φίλος των παιδιών που έκαναν το πάρτυ.
Πόσο χαιρομαι όταν διαβάζω τέτοιες αναρτήσεις…Πόσο χαίρομαι όταν αγαπημένοι μου άνθρωποι τα νιώθουν αυτά…γιατί ξέρω πως είναι γιατί τα νιώθω όλα αυτά και εγώ με τον Χρήστο….Εντάξει εμείς είμαστε μαζί 5 χρόνια αλλά νιώθω πως με αυτόν τον άνθρωπο ήμουν απο πάντα.
Τρανή απόδειξη πως ήρθα στην Αθήνα και το χάρηκα κιόλας. Την Αθήνα που έλεγα πως δε θα ζήσω ποτέ. Για να καταλάβεις όταν έδινα πανελλήνιες έβαλα την Φλώρινα πριν την Αθήνα ( σαν να μην την έβαλα δηλαδή) και στο διορισμο πρώτα έβαλα τον Αγιο Ευστράτιο, τη Λήμνο, τα Δωδεκάνησα και την Αθήνα στο τέλος.
Ομως τελικά την αγάπησα , περνάω όμορφα και όλα αυτά φυσικά λόγω του Χρήστου.
Η αγάπη, ο σεβασμός, η στήριξη, η ασφάλεια, το γέλιο , το ξακούνημα όλα ….
Χμ σταματάω γιατί θα κάνω ανάρτηση για τον Χρήστο τελικά!
Ή μάλλον όχι θα σου πω κάτι ακόμα…
Θυμάμαι εκείνη την ανάρτηση που έγραψες τότε που έλειψε ο Κωνσταντίνος. Τότε σκέφτηκα “να ένας άνθρωπος που με καταλαβαίνει”
Οπως είχα γράψει και σε μια ανάρτηση μου πέρυσι που ήμασταν χώρια με το Χρήστο ένιωθα πως δε με ένιωθε κανείς….
“Αχ έλα μωρέ κάνετε και ταξιδάκια” , “Θα ανανεωθεί η σχέση σας” “Μακάρι να εφευγε και ο δικός μου κανένα χρόνο”
Δε ξέρω αν τα έλεγαν για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα αλλά εγώ όσο τα άκουγα αυτά τόσο με έπιανε κατάθλιψη….Δε ξέρω αν μπορώ να σου περιγράψω πως νιώθαμε-ένιωθα την περασμένη χρονιά.
Πάω τώρα στο βασικό λόγο για τον οποίο ήρθα.
Αλήθεια Στέλλα μου δεν ήρθα μα γράψω ανάρτηση στο σπίτι σου!
Χρόνια σας πολλά, να είστε πάντα έτσι αγαπημένοι και ερωτευμένοι!
Και εντάξει ήρθαμε στην Αθήνα αλλά απο την Κρήτη είμαστε , θα πω και μια μαντινάδα (δεν είναι δικιά μου απλά έκανα κάποιες αλλαγές)
Τα χρόνια που θα φτάσουνε τα πια καλά σας να ‘ναι
να χαίρεστε ,να παίζετε κι αστε τους καημούς να πάνε…
Με δύναμη κι υπομονή, γέλιο και την υγειά σας
όλα του κόσμου τα καλά να γίνονται δικά σας
Μαζί με φίλους, συγγενείς και τους δικούς σας ανθρώπους
να ζειτε την κάθε μέρα σας μες της χαράς τους τόπους.
Χρόνια σας πολλά και καλά
( Ο Χρήστος -άντε πάλι με τον Χρήστο- με πειράζει λέγοντας μας Αθηναίαααα. Καταλαβαίνεις τι γίνεται. Είμαστε που είμαστε τοπικιστές, τώρα που είμαι μακρυά χειροτέρεψα)
Φιλιά πολλά και στους δυο σας
ΥΓ Θα πατήσω θα δω το σχόλιο ανάρτηση και θα γράψω ξανά για να σου πω συγγνώμη. Στη λέω απο τώρα λοιπόν….
Χαχαχαχαα Άννα πήρες φόρα!
Σε καταλαβαίνω όμως, δε χρειάζεται να λες συγγνώμη. Ίσα ίσα που κι εγώ χαίρομαι πάρα πολύ όταν ακούω τέτοια λόγια, όταν βλέπω πως υπάρχουν και άλλα ζευγάρια τέτοια, όταν νιώθω πως υπάρχει αγάπη περίσσια στον κόσμο! Πες τα λοιπόν εδώ που σε καταλαβαίνουμε!
Σε ευχαριστούμε πολύ και για την μαντινάδα σου και για τις ευχές σου! Εύχομαι κι εγώ… να πιάσουν!
Υ.Γ. εγώ με λέω μόνη μου Καλαματιανή πάντως! Ούτε που -θέλω να- θυμάμαι την Αθήνα… Για να την αγάπησες, καταλαβαίνω την… τύφλωση λόγω έρωτα που έχεις πάθει!
Τώρα συγκινήθηκα κι εγώ που συγκινήθηκες εσύ! Χαχα!
Νομίζω κάπου το ξαναέγραψα, αλλά είστε τα πρότυπά μας,
θέλουμε να κάνουμε κι εμείς μία τόσο αγαπημένη και τόσο όμορφη οικογένεια,
όπως ακριβώς είναι η δική σας! Σας αγαπάμε πολύ!
Να είστε πάντα καλά με υγεία και αγάπη!