Την προηγούμενη Παρασκευή είχαμε βγει μια ωραία βόλτα, και την ώρα που απολαμβάναμε το ποτάκι μας στην παραλία, ανακοινώθηκε η απόφαση για το δημοψήφισμα. Από εκείνη την ώρα, και πριν αρχίσει όλο αυτό το νταβαντούρι της εβδομάδας, ένιωσα ένα τρομερό βάρος, μια απογοήτευση, μια κατάθλιψη. Εξοργίστηκα γιατί σκέφτηκα “πώς γίνεται να μην έχουν βγάλει άκρη τόσοι οικονομολόγοι, τόσοι άνθρωποι που έχουν όλα τα στοιχεία και το παλεύουν χρόνια τώρα, και να ζητάνε να βγάλω εγώ, η άσχετη, μέσα σε μια εβδομάδα; Και μάλιστα χωρίς να ξέρω τι σημαίνει αυτό που θα ψηφίσω, τι θα γίνει την επόμενη μέρα, ποιό είναι το σχέδιο (αν υπάρχει κανένα)”.
Στην αρχή έβλεπα πως οι περισσότεροι γύρω μου είχαν την ίδια αντίδραση, σκέφτηκαν τα ίδια με μένα. Μετά όμως με κάποιο μαγικό τρόπο, όλα άλλαξαν. Ο κόσμος έπαθε ντελίριο, γέμισε το feed μου στο Facebook με κόσμο χωρισμένο στα δύο. Οι ΝΑΙ και οι ΟΧΙ τσακώνονται μεταξύ τους, φίλοι μέχρι την προηγούμενη μέρα, τώρα ορκισμένοι εχθροί. Και έχει πάψει να με νοιάζει πλέον τόσο το αποτέλεσμα της Κυριακής, τώρα νιώθω ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση και κατάθλιψη. Τι σημασία έχει αν θα λεγόμαστε Ευρωπαίοι από Δευτέρα, όταν είναι τόσο εύκολο, σε μια στιγμή, να διχαστούμε έτσι, να φτάσουμε σχεδόν σε εμφύλιο, με τον ένα να θέλει να βγάλει το μάτι του αλλουνού;
Η δική μου λογική λέει τα εξής: ο μόνος που φταίει για το πού φτάσαμε ως χώρα, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς που είμαστε βολεψάκηδες, που κάνουμε το σωστό μόνο όταν μας συμφέρει, που θεωρούμε κεκτημένο δικαίωμα να παρακάμπτουμε τους νόμους προς όφέλος μας. Εμείς που θεωρούμε μαγκιά το να κλέβεις την Εφορία και να βγάζεις μαύρο χρήμα. Εμείς που ζητάμε ρουσφέτια, που κοιτάμε το συμφέρον του κλάδου μας και ας πάνε να πνιγούνε οι άλλοι. Και αν μας πει κάποιος πως δεν είναι σωστό αυτό, τον βρίζουμε και από πανω. Προχτές, ήμασταν στο δρόμο και ένας οδηγός πάρκαρε ακριβώς πάνω στη ράμπα αναπήρων. Ο Κωνσταντίνος του είπε πως δεν πρέπει να παρκάρει εκεί και αυτός γύρισε με πολύ μαγκιά και του είπε “σε παρακαλώ!” (Με ύφος που σήμαινε μη μου λες τίποτα γιατί θα πλακωθούμε). Ήταν και άλλος κόσμος εκεί, κανείς δεν είπε τίποτα. Τέτοια παραδείγματα εχω πολλά, από οδηγούς που περνάνε με κόκκινο και σε βρίζουν κι από πάνω, μέχρι το ύφος που σε κοιτάνε όταν ζητάς απόδειξη και ας πληρώσεις και παραπάνω -μα τι χαζός είσαι…- ή όταν λες πως εσύ δηλώνεις όλο το εισόδημά σου κανονικά γιατί το θεωρείς καθήκον σου.
Αν σκέφτομαι για μια φορά ακόμα να φύγουμε από τη χώρα, δεν είναι τόσο γιατί φοβάμαι την επόμενη μέρα (και απορώ που δε φοβάται η πλειοψηφία), αλλά γιατί βλέπω πως οι άνθρωποι γύρω μου δεν πρόκειται να αλλαξουν ποτέ, θα προτιμούν πάντα να ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους ενώ οι ίδιοι δε φταίνε ποτέ σε τίποτα. Γιατί βασίζουν το μέλλον τους (και το δικό μου) πάνω σε κάτι που ψυχανεμίζονται ότι είναι σωστό, χωρίς βάση και σχέδιο. Γιατί η ιστορία δε τους έχει μάθει τίποτα και είναι έτοιμοι να φάνε τον διπλανό τους μόνο και μόνο επειδή έχει διαφορετική άποψη. Γιατί είναι εύκολο να γράφουμε στους τοίχους μας “διαφωνώ με αυτά που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες” αλλά όταν φτάσει η ώρα να το εφαρμόσουμε και δε μας βολεύει, το ξεχνάμε άμεσα.
Απο τα πιο όμορφα κείμενα που διάβασα αυτες τις μέρες! Ευχαριστούμε Στέλλα!
Έτσι, πολύ ωραία τα έθεσες!!
Θα σου μιλήσω λίγο απότομα παρόλο που δεν γνωριζόμαστε. Τα τελευταία χρόνια πολλοί στην Ελλάδα έχουν υιοθετήσει το “εμείς φταίμε”. Από το εμείς μέχρι το “εγώ” είναι μεγάλο το βήμα. Θέλω να πω πως είτε κατηγορείς τον εαυτό σου για κάτι που έκανες λάθος είτε κατηγορείς κάποιον σιγκεκριμένα. Η λογική του “εμείς φταίμε ” ουσιαστικά ειναι ενας ευγενικός τροπος για να πεις πως αισθάνεσαι η μόνη σωστή και όλους τους άλλους λάθος. Για μένα αυτό είναι αποποίηση ευθύνης.
Την ζωή μας την ορίζουμε και ειδικά τα τελευταία χρόνια η επιλογή μόνιμης κατοικίας είναι εφικτή. Για μένα που έχω αλλάξει 3 χώρες και για όλους τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει τα τελευταία χρόνια που με τεράστιο αγώνα, ταλαιπωρία και οικονομικές συνθήκες άγριες ειναι προσβολή να είσαι σε έναν τόπο που δεν θέλεις να εισαι. Τί θέλω να πω? Επειδή θεωρώ πως έχουμε μιλήσει αρκετά διαδικτιακά θα μου επιτρέψεις να σου πω πως το άρθρο σου απλά συνεισφέρει στην κατάσταση που περιγράφεις. Είναι παραπονιάρικο εκ του ασφαλούς. Για κάποιο λόγο μένεις Ελλάδα. Εσύ μόνη σου πρέπει να τον θυμηθείς και να τον κάνεις άξονα βίωσης.
Όσο για το δημοψήφισμα, όσο αυτά γίνονται να μην φοβάσαι, ψήφισε αυτό που πιστεύεις. Αν αυτά πάψουν τότε να σκεφτείς την μετανάστευση… αλλά και η επιλογή χώρας μάλλον θα ειναι προς Ινδία /Κίνα. Μην περιμένεις καλύτερες συνθήκες ζωής Αμερική ή Ευρώπη αν τα πράγματα φτάσουν στη βουβαμάρα…
Ελίζα γι αυτό είναι τα σχόλια ανοιχτά, για να υπάρχει συζήτηση. Προτιμώ βεβαίως να μην είναι έντονη, καθώς είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος, αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις αποφεύγω πάντα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δεν γράφω στο μπλογκ σχεδόν ποτέ για τα πολιτικά θέματα.
Το “εμείς φταίμε” δεν είναι αποποίηση ευθύνης. Ναι, πράγματι πιστεύω πως πολλά πράγματα τα κάνω πιο σωστά, όχι από όλους, αλλά από πολλούς. Προσπαθώ να είμαι νομοταγής, ακόμα και όταν ο νόμος δε με συμφέρει γιατί πιστεύω πως είναι το σωστό (θυμήσω αυτό το ποστ http://www.stoapeiro.gr/archives/3751) και ξέρω και άλλο κόσμο που είναι έτσι, που αντί να μεμψιμοιρούν στρώθηκαν στη δουλειά και πάλεψαν. Όμως φταίω και εγώ. Όταν βλέπεις κάτι στραβό γύρω σου και δεν παλεύεις για να το αλλάξεις, έχεις κι εσύ ευθύνη. Μαθαίνω μεν τα παιδιά μου να ζουν με τον τρόπο που θεωρώ σωστό, αλλά δεν κάνω κάτι παραπέρα. Για παράδειγμα παρακολουθώ τις “Μαμάδες στο δρόμο” αλλά δεν έχω πάει ποτέ σε καμία πορεία τους, δεν έχω φωνάξει δίπλα τους, παρότι θεωρώ πολύ σωστά όλα όσα λένε. Γι’ αυτό χρησιμοποιώ τον πληθυντικό αριθμό και το εννοώ. Απλώς στο μυαλό μου έχει ο καθένας διαφορετικού είδους ευθύνη.
Το κείμενό μου δε το έγραψα με διάθεση παραπονιάρικη. Το έγραψα γιατί πραγματικά εκνευρίζομαι όταν ακούω και διαβάζω γύρω μου να τα ρίχνουν όλοι όλα στους άλλους. Άσχετο με το αν είναι σωστό ή όχι το μνημόνιο και οι όροι του, δε μπορούμε να λέμε πως φταίνει οι έξω επειδή εμείς φοροδιαφεύγουμε και έχουμε αυτή τη νοοτροπία που μας έφτασε μέχρι εδώ. Κανείς δε θέλει να αλλάξει τη στάση και τον τρόπο ζωής του, αλλά θέλουν με ένα μαγικό τρόπο να γίνουν όλα όπως πριν δέκα χρόνια. Και όταν αυτό δε γίνεται, φταίνε οι άλλοι.
Και απογοητεύομαι όταν βλέπω να φανατίζεται τόσο εύκολα ο κόσμος, όταν σε μια στιγμή ο φίλος σου ή αυτός που διάβαζες τόσο καιρό και τον θεωρούσες σούπερ, γίνεται μισητός εχθρός που δε θέλεις να τον δεις στα μάτια σου ξανά, μόνο και μόνο επειδή έχει μια διαφορετική άποψη από σενα.
Όσο για την επιλογή μου να μένω ή όχι στην Ελλάδα, αυτό είναι κάτι που έχουμε (οικογενειακώς) συζητήσει πολλές φορές. Φαντάζομαι το ξέρεις και το έχεις νιώσει κι εσύ, είναι δύσκολη απόφαση το να φύγεις. Εδώ δυσκολεύτηκα να μετακομίσω από την Αθηνα στην Καλαμάτα. Με δυο μεγάλα παιδιά που έχουν και αυτά τις ζωές τους εδώ, τα πράγματα γίνονται ακομα πιο περίπλοκα. Και να σου πω και κάτι; Εδώ έχουμε στήσει μια ζωή ιδανική για εμάς. Με τις δουλειές μας, τους φίλους μας, το σπίτι μας. Μπαίνουν όλα στη ζυγαριά, από τη μια τα καλά, από την άλλη όλα όσα μας εκνευρίζουν ή μας απογοητεύουν και κάθε φορά τα ζυγίζουμε. Όταν φτάσει η ζυγαριά να πάει από την άλλη, θα μετακομίσουμε. Η τωρινή κατάσταση έβαλε ένα ακομα λιθαράκι στην από κει πλευρά της ζυγαριάς. Μια που εδώ καταγράφω όλες τις σκέψεις μου, κατέγραψα και αυτή, αυτό το έξτρα λιθαράκι.
Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πώς το άρθρο μου συνεισφέρει στην κατάσταση που περιγράφω (ούτε ποιά κατάσταση ακριβώς εννοείς). Ούτε μπορώ να καταλάβω την τελευταία σου πρόταση περί βουβαμάρας. Δε ζήτησα ποτέ από τον κόσμο να μη μιλάει. Ζήτησα λιγότερο φανατισμό και περισσότερο γνώθι σαυτόν. Δεν είμαι κατά των δημοψηφισμάτων, είμαι (ή ήμουν εφόσον ήδη έγινε), κατά του συγκεκριμένου, με τον τρόπο που έγινε, με τον τρόπο που τέθηκε, με το λόγο που τέθηκε.
Όπως και να έχει αυτό πέρασε, Θα δείξει η συνέχεια το τι μας περιμένει. Ελπίζω μόνο να δείξουμε περισσότερη αλληλεγγύη τις επόμενες μέρες.
Στέλλα, υπομονή. Μέχρι ένα σημείο μπορείς να ελέγξεις τα πράγματα. Εστιάσου, λοιπόν, στο ότι είσαι ευτυχισμένη εκεί που είσαι. Επίσης, έχεις να αντλήσεις δύναμη από την οικογένειά σου στην Καλαμάτα. Δεν ξέρεις πόσο κόσμο ξέρω που έχει έρθει εδώ και είναι πικραμένοι, αισθάνονται διωγμένοι, και δεν μπορούν να προσαρμοστούν από την συναισθηματική φόρτιση παρότι έχουν περάσει τώρα κάποια χρόνια. Και είναι τόσο μεγάλο η οικονομική επένδυση της μετακόμισης που δεν μπορείς εύκολα να πεις γυρνάω πίσω. Για να μην αναφέρω τις τύψεις που δεν είσαι εκεί για τους πολύ μεγαλύτερους γονείς σου ή ότι ξέρω κοπέλα που δεν κατάφερε να πάει στην κηδεία του πατέρα της και άλλα. Η μετανάστευση είναι μεγάλο θέμα και θέλει πολύ γερό στομάχι για να καταπιείς κάποια συναισθήματα.
Τέλος, συνέχισε εσύ να δείχνεις αλληλεγγύη και θα την δείξουν και οι άλλοι. Είναι το domino effect.
Καλή δύναμη και υπομονή.