Έχω χρόνια να κάνω ανασκόπιση της χρονιάς που πέρασε, αλλά νομίζω πως το 2020 αξίζει μια.
Ήταν μια χρονιά πολύ διαφορετική. Ξεκίνησε δύσκολα, καθώς ανάρρωνα από μια διάσειση που με ταλαιπώρησε πολλές εβδομάδες. Μετά ήρθε η πανδημία και τίποτα δεν ήταν όπως θα περιμέναμε.
Ακυρώθηκαν όλα τα ταξίδια μας και όλα τα σχέδια που είχαμε κάνει. Ούτε στο γραφείο στην Αγγλία πήγα, ούτε στη Σουηδία που είχαμε βγάλει εισητήρια μήνες πριν, ούτε το road trip Καλαμάτα-Κάρντιφ.
Οι γιορτές εννοείται ήταν διαφορετικές. Γενέθλια σχεδόν όλα μόνοι μας, Πάσχα και Χριστούγεννα λιγοστοί. Διακοπές και αυτές λίγες. Μια εβδομάδα στο σκάφος όλοι μαζί και μετά λίγες μέρες οι δυο μας όταν φύγαν τα παιδιά.
Ο Γιώργος ήρθε για Πάσχα και έμεινε μέχρι τέλος Σεπτέμβρη. Φυσικά αυτό ήταν και ένα έξτρα δωράκι. Μερικοί μήνες μαζί του παραπάνω απ’ όσο περιμέναμε. Άσε που συνεργάστηκε με τον Κωνσταντίνο για να δημιουργήσουν ένα σούπερ παιχνίδι (περισσότερα γι αυτό λίγο αργότερα).
Η Ιωάννα έκλεισε τα 18 κι έτσι βρεθήκαμε με δυο ενήλικα παιδιά. Πέρασε ένα ζόρι κάνοντας το πορτφόλιο της για τα Πανεπιστήμια, μετά αγωνία, λύπη αλλά και τεράστια χαρά όταν τη δέχτηκαν, και μετά ένα μεγάλο rollercoaster συναισθημάτων, καθώς το “θα πάω πανεπιστήμιο” άλλαξε σε “δε θα πάω φέτος λόγων πανδημίας” σε “θα πάω φέτος λόγω Brexit”. Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για την Ιωάννα, έγιναν τόσα πολλά στη ζωή της μέσα σε μια χρονιά. Σίγουρα επηρρεάστηκε περισσότερο απ’ όλους μας από την πανδημία, καθώς πέρασε μια περίεργη Γ’ Λυκείου και ένα ακόμα πιο περίεργο πρώτο έτος Πανεπιστημίου.
Και για εμάς άλλαξαν πολλά. Ο Κωνσταντίνος άλλαξε εργοδότη μετά από 21 χρόνια που ήταν στην Greenpeace. Όλα έχουν πάει καλά και είναι πολύ ευχαριστημένος. Για εμένα ήταν μια δύσκολη χρονιά καθώς το πρώτο κύμα της πανδημίας έφερε τόνους δουλειάς στην ομάδα μου και κάναμε μήνες να συνέλθουμε από το “κάψιμο” (αν συνήλθαμε και ποτέ). Μαζί έχουμε ξεκινήσει να μαθαίνουμε Ισπανικά με τη βοήθεια του Duolingo (που πραγματικά δουλεύει αν είσαι τακτικός και πειθαρχημένος), ενώ με τη γυμναστική ζορίζομαι λίγο να πείσω τον εαυτό μου να είναι πειθαρχημένος. Πολλές φορές ξεκίνησα, όλες σταμάτησα γρήγορα. Και βέβαια η μεγαλύτερη αλλαγή, από τον Οκτώβρη είμαστε οι δυο μας μόνοι μέσα στο σπίτι.
Διάβασα 34 βιβλία μέσα στη χρονιά και μαγείρεψα σχεδόν τα διπλάσια απ’ όσο είχα μαγειρέψει πέρυσι.
Περίεργο το 2020. Γεμάτο στρες, άγχος, φόβο, απογοητεύσεις. Αλλά μου έδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία τι είναι αυτό που πραγματικά θεωρώ πως αξίζει στη ζωή μου
- Η υγεία. Η δική μας και των γύρω μας. Αν είσαι υγιής τα άλλα θα μπουν σε σειρά.
- Ο Κωνσταντίνος. Περνάμε τόσο καλά μαζί. Και όταν έχουμε παρέα άλλους, αλλά και όταν είμαστε μόνο οι δυο μας. Μετά από τόσα χρόνια και δεν έχουμε βαρεθεί / κουραστεί. Ίσα ίσα δεν κάνουμε χώρια.
- Τα παιδιά μου. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τους μήνες που πέρασα μαζί τους λόγω της πανδημίας, κι ας ήμασταν κλεισμένοι μέσα. Πέρασα πολύ ωραία μαζί τους. Και τώρα μου λείπουν…
- Οικογένεια / φίλοι. Τρία πράγματα μου λείπουν με την καραντίνα. Το ένα φυσικά είναι η υπόλοιπη οικογένεια (έχω να δω τους γονείς μου και την αδερφή μου μήνες…) αλλά και οι φίλοι μας. Να βγεις να πας σε μια ταβέρνα, να παίξεις καμιά μπιρίμπα, να μιλήσεις από κοντά με κάναν άλλο άνθρωπο βρε παιδί μου!
- Η ταβέρνα. Δεν πηγαίναμε έτσι κι αλλιώς και πουθενά αλλού. Δε με νοιάζουν τα κομμωτήρια, τα μαγαζιά κλπ κλπ. Αλλά μια ταβερνούλα μια φορά την εβδομάδα, την θέλω.
- Τα ταξίδια. Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια, τα τελευταία χρόνια είχα καλομάθει κιόλας. Τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο με τη δουλειά και τουλάχιστον ένα μεγάλο ταξίδι το καλοκαίρι με τα παιδιά.
Δεν ξέρω πώς θα πάει το 2021. Ο κόσμος ελπίζει πολύ και ενώ είμαι συνήθως αισιόδοξη, εδώ δε θέλω να ελπίζω πολλά για να μην απογοητευτώ. Ας είναι καλύτερο από το 2020 (που δε χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να το καταφέρει…)