Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Κάποια στιγμή τους προηγούμενους μήνες, μετέφερα την μηχανή του εσπρέσο εκεί που χρειάζεται περισσότερο. Δίπλα στο γραφείο μου. Στην αρχή την είχα βάλει επάνω σε ένα κλασσικό μεταλικό τραπεζάκι καφενείου (ένα από εκείνα τα στρογγυλά με τα τρία πόδια).

Ηταν όμως πολύ χαμηλά για τα γούστα μου, και έτσι έπεσε η ιδέα να φτιάξουμε ένα επιπλάκι ειδικά για αυτό, ακριβώς όπως το ήθελα. Κατά την διάρκεια της μυαλοκαταιγίδας (in greek: BrainStorming ^(TM) ) έπεσε η ιδέα να χρησιμοποιούσαμε κάτι παλιά πατζούρια που μας είχε δώσει μία γειτόνισσα για πλαινά, και ένα κομμάτι από καρυδιά που μας είχε δώσει ένας κύριος από τον οποίο αγοράζουμε γλυκοπατάτες στην αγορά*.

Μερικές φωτο από την διαδικασία:

Το σκίσιμο της καρυδιάς:

Τα κολλήματα για να γίνει το καπάκι

Τρίψιμο των πατζουριών ώστε να κάτσει το νέο χρώμα

Το πρώτο σκάρωμα, να δούμε τι δουλεύει και τι όχι

Βάψιμο των πλαϊνών.

Και το τελικό σκάρωμα

Το τελικό αποτέλεσμα, τοποθετημένο στην θέση του:

Τι μάθαμε:

α) να δουλεύεις με παλιά πατζούρια είναι πιο δύσκολο από το να δουλεύεις με καινούργια ξύλα. Μας βγήκε η πίστη να το γωνιάσουμε σωστά. Τα παλιά πατζούρια είχαν πετσικάρει και ήταν τελείως στραβά. Δεν μπορείς να τα πλανίσεις για να ισιώσεις, άρα πρέπει να προσαρμόσεις όλα τα άλλα ξύλα να δέσουν επάνω τους

β) Δεν με εμπιστεύομαι να φανταστώ το τελικό αποτέλεσμα με χρώμα. Μέχρι την τελευταία στιγμή, μέχρι να βαφτεί καπάκι, συρτάρι και πλαινά, δεν μου άρεσε αυτό που φτιάχναμε. Η Στέλλα επέμενε να το τελειώσουμε όμως, και χαίρομαι πάρα πολύ.

* Αστερίσκος: Ψώνιζα γλυκοπατάτες, και επειδή θα πήγαινα στο εργαστήριο ήμουν με τα ρούχα του εργαστηρίου. Με ρώτησε πως και φοράω τέτοια ρούχα. Του είπα για το εργαστήριο, και πιάσαμε την κουβέντα για το ότι δεν υπάρχουν πολλά εγχώρια ξύλα. Και εκεί μου πετάει το “Και εγώ, έχω κόψει μια παλιά καρυδιά, και την έχω εκεί και κάθεται να την κάνω κομμάτια για το τζάκι” . Ωπα, λέω εγώ. Την πουλάς? Την αγοράζω. Οχι, λέει αυτός, αν την θες στην χαρίζω. Το επόμενο Σάββατο λοιπόν, μαζί με τις γλυκόπατάτες μου έφερε και ένα κορμό καρυδιάς. Το πήγαμε στο σχιστήριο, μας το έκανε 5 πόντους μαδέρια, και τα αφήσαμε ένα χρόνο να στεγνώσουν. Εχει πολλά χαλασμένα κομμάτια από σκουλίκι (δεν έχει υποστεί καμία επεξεργασία), αλλά πιστεύουμε ότι θα βρούμε κομμάτια να φτιάξουμε πραγματάκια)