Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Η καλή μας Ναυσικά ήθελε ένα επιπλάκι για το μπάνιο. Κοιτώντας στα ιντερνέτια, βρήκε αυτό το σχέδιο που της άρεσε:

Μας φάνηκε αρκετά δύσκολο ώστε να μας ιντριγκάρει με την Στέλλα, και αποφασίσαμε να το φτιάξουμε εμείς.

Επιλέξαμε να το φτιάξουμε από δεσποτάκι (το πιο κοντινό στο σχέδιο λευκό σκληρό ξύλο που μπορούμε να βρούμε στα ξυλάδικα εδώ).

Βρήκαμε 3 ωραίες πλάκες 200 Χ 20 Χ 5. Οι δύο χρησιμοποιήθηκαν για το καπάκι και το ράφι, και η τρίτη για τα πόδια και τον υπόλοιπο σκελετό.

Μην έχοντας τα αρχικά σχέδια του επίπλου (παρά μόνο την φωτογραφία), προσπαθήσαμε να βγάλουμε σχέδια και μέτρα μόνοι μας. Ο πρώτος γρίφος ήταν πως θα υπολογίζαμε την γωνία που έχουν τα πόδια της φωτογραφίας. Κάναμε κάποιες δοκιμές και καταλήξαμε ….. δεν θυμάμαι πού και πώς καταλήξαμε!!! (Αλλά και που καταλήξαμε εκεί…. τελικά όταν φτιάξαμε το τραπεζάκι, η γωνία δεν μας φαινόταν ίδια με αυτήν της φωτογραφίας).

Ξεκινήσαμε όπως θα ξεκινάγαμε μία κλασική τέτοια κατασκευή, φτιάχνοντας τον σκελετό. Κόψαμε τα πόδια, πλανίσαμε, ξεχοντρίσαμε και τα φτάσαμε να καθαρίσουν σε μέγεθος 4,5 Χ 3,5 εκατοστά.

Για να πετύχουμε τις σωστές γωνίες και μετρήσεις, σχεδιάσαμε επάνω σε ένα νοβοπάν ακριβώς το πως θα ήταν από τα πλάγια το επιπλάκι με τις σωστές γωνίες και τις σωστές αποστάσεις

Για πρώτη φορά χρησιμοποιήσαμε το μορσοτρύπανο για να κάνουμε τις τρύπες. Φτιάξαμε από ξύλο βάση στην σωστή γωνία, ώστε να γίνουν οι τρύπες με κλίση.

Καθώς κάναμε το πρώτο, ήρθε ο πατέρας και βλέποντας τους δύο σφικτήρες με τους οποίους προσπαθούσα να σταθεροποιήσω το πόδι για να το τρυπήσω, ρωτάει “Γιατί δεν χρησιμοποιείς το σφικτήρα που έχει επάνω το μορσοτρύπανο?” (Σμπόινγκ. Τελευταία φορά είχα δει να χρησιμοποιούν μορσοτρύπανο πριν από 15 χρόνια.). Βρήκαμε το σφικτήρα που προσαρμόζεται επάνω (Δεν φαίνεται στην φωτο), και είδαμε ότι είχαν χαλάσει οι στροφές. Διακοπή μίας ημέρας, μηχανουργείο, καινούργιες στροφές, καινούργιες βίδες, και τα μόρσα έγιναν με τον σωστό τρόπο, και πλέον έχουμε μορσοτρύπανο που δουλεύει σωστά.

Το αρσενικό κομμάτι από τα μόρσα, το έκανε η Στέλλα στην κορδέλα. Για τα μόρσα που ήταν σε γωνία, εφτιαξε και εκεί μία μικρή βάση

Με τα πρώτα μόρσα έτοιμα, κάναμε το πρώτο πρόχειρο σκάρωμα του σκελετού:

Δεύτερος γρίφος ήταν ότι τα πόδια περνάνε μέσα από το ράφι. Στην αρχή δοκιμάσαμε να το κάνουμε με σκαρπέλο και ματσόλα, αλλά το δεσποτάκι είναι πολύ σκληρό, και δύσκολο να κοπεί. Η Στέλλα λοιπόν είχε την ιδέα να φτιάξει μία ξύλινη βάση στην σωστή κλίση (ξανά), την οποία την βίδωσε στο μικρό ρούτερ χειρός. Ετσι το ρούτερ πλέον έκοβε στην σωστή γωνία.

Εφτιαξε και μία φόρμα μέσα στην οποία να κινείται το ρούτερ, και δοκιμάζοντας σε ένα περίσσευμα από δεσποτάκι, (και μετά από τουλάχιστον δύο πρωινά δοκιμών και ξανά δοκιμών και βελτιώσεων) καταφέραμε να κάνουμε τρύπα μέσα από την οποία πέρναγε το πόδι στην σωστή γωνία, και δεν φαινόταν ούτε χαραματιά.

(Σημείωση: το ρούτερ, χρησιμοποιώντας ένα απλό εργαλείο flute, δεν μπορεί να κόψει τις γωνίες της τρύπας. Τις γωνίες τις κάναμε με σκαρπέλο και ματσόλα, αλλά αυτό ήταν πολύ λιγότερη δουλειά).

Αφού το πετύχαμε μία φορά, έπρεπε να το πετύχουμε και επάνω σε ξύλο στο μέγεθος του ραφιού, ώστε να σιγουρευτούμε (πριν το κάνουμε επάνω στο κανονικό ράφι), ότι οι αποστάσεις μεταξύ των τρυπών είναι σωστές, και ότι όταν μπούν τα πόδια θα μπορούσαν να δέσουν στο πάνω μέρος με τις τραβέρσες. Αν μας έφευγε λίγο η γωνία, ή αν ο υπολογισμός της απόστασης δεν ήταν σωστός, δεν θα έκλεινε σωστά το πάνω μέρος.

Πήραμε ένα 16άρι νοβοπάν (το πιο φτηνό υλικό που μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε), και σημαδέψαμε που πρέπει να γίνουν οι τρύπες. Χρησιμοποιόντας τις βάσεις και το ρούτερ της Στέλλας, κάναμε τις πρώτες δοκιμαστικές. Και το πετύχαμε με την πρώτη δεύτερη προσπάθεια.

Εν τω μεταξύ, είχαμε αρχίσει να κολλάμε το καπάκι και το ράφι. (Η δικιά μας κορδέλα δεν μπορούσε να σκίσει στην μέση τα μαδέρια που πήραμε για να φτιάξουμε καπάκι και ράφι, και έτσι βρήκαμε αλλού και πήγαμε να τα φτιάξουμε. Μία τριφασική σύνδεση και μία ακόμα-μεγαλύτερη κορδέλα παρακαλώ!)

Για να μην μας στραβώσει το καπάκι κατά το κόλλημα, χρησιμοποιήσαμε τέσσερα κομμάτια από σουηδικό πέυκο πάχους 10 Χ 10 . Στη φωτογραφία παραπάνω χρησιμοποιούμε 10 σφικτήρες για ένα κόλλημα. Όσους και να έχουμε, ποτέ δεν είναι αρκετοί. (hint hint, αν θέλετε να μας κάνετε ΚΑΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ σφικτήρες δώρο, ποτέ δεν θα πούμε όχι).

Μετά τα κολλήματα, κάναμε τις τρύπες στο κανονικό καπάκι, και μετά ξεκινήσαμε τρίψιμο.

Επόμενο βήμα ήταν το σκάρωμα/κόλλημα του σκελετού με το ράφι. Μία διαφορά από παλιότερες κατασκευές ήταν ότι δεν μπορούσαμε να κολλήσουμε μόνο τον σκελετό και αργότερα το ράφι: Αφού περνάνε τα πόδια από μέσα από το ράφι σε κλίση έπρεπε όλα τα κολλήματα να γίνουν ταυτόχρονα.

Το αρχικό σχέδιο ήταν να βάλουμε το καπάκι απλά με τέσσερις καβύλιες, αλλά μας φάνηκε ότι δεν θα ήταν αρκετά σταθερό. Ο πατέρας επίσης μας επισήμανε ότι θα ήταν πιο εύκολο να πετσικάρει, και έτσι αποφασίσαμε να βάλουμε άλλες δύο τραβέρσες. Τραβήξαμε ένα μικρό λούκι στο πάνω μέρος του κάθε ποδιού (πάλι με το μικρό ρούτερ χειρός) και βάλαμε φορετές τις τραβέρσες.

Έπειτα κάναμε τρύπες 8mm στις πάνω τραβέρσες και στο πάνω μέρος των ποδιών και βάλαμε καβύλιες.

Κάναμε τις αντίστοιχες τρύπες στο καπάκι, και κάναμε το τελευταίο κόλλημα.

Το επιπλάκι ήταν πλέον έτοιμο (αλουστράριστο, αλλά αυτό θα το κάνουν οι παραλήπτες στην πόλη τους).

Τελευταίο βήμα: το πακετάρισμα για να το στείλουμε. Ισως το παρακάναμε λίγο, αλλά θέλαμε να είμαστε σίγουροι ότι θα φτάσει αγρατζούνιστο.

Update: Το τελικό αποτέλεσμα, λουστραρισμένο και τοποθετημένο:

Όπως πάντα, κάθε φορά που έχουμε πρότζεκτ που μας ενθουσιάζει στο εργαστήριο, ενθουσιαζόμαστε. Μπορεί να περνάμε μέρες και να φεύγουμε από εκεί κουρασμένοι, αλλά το πόσο χαιρόμαστε δεν λέγεται