Μετά τη Χαριποτερομανία, ήρθε η ώρα για αλλαγή.
Έτσι τώρα έχουμε τη Τσαρλομανία. Τα παιδιά μου δηλαδή είναι τρελλά και παλαβά με τον “Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας”. Έχουν δει και τις δύο ταινίες, την παλιά με τον Τζιν Γουάιλντερ, και την καινούρια με τον Τζόνι Ντεπ. Έχουν μάθει να τραγουδάνε στα αγγλικά το “Oompa Loompa doompadee doo, I’ve got another puzzle for you” καθώς και άλλα κομμάτια από το τραγουδάκι, ακούνε κάθε βράδυ το soundrack όταν πάνε για ύπνο και από σήμερα θα αρχίσουμε να διαβάζουμε και το βιβλίο, αντί για άλλο παραμύθι.
Ο Γιώργος μάλιστα έκανε τούμπες στο σχολείο, σαν τον Γουίλι Γουόνκα είπε. Η δασκάλα του δεν ήταν και τόσο χαρούμενη με αυτό (έχει ένα φόβο μη της χτυπήσουνε τα παιδιά), αλλά να τον μαλώσω επειδή έκανε μια τούμπα; Ο σοβαρός μου Γιώργος έκανε τούμπα χαρούμενος και θα του πω να σοβαρευτεί; Δε νομίζω.
Από τις δύο ταινίες δεν ξέρω ποιά προτιμανε. Η πρώτη έχει πιο πολλά τραγούδια και μάλιστα χαρούμενα και εύκολα να τα μάθει κανείς. Η δεύτερη έχει καλύτερα εφέ και είναι πιο πιστή στο βιβλίο.
Εμείς (ο 3χρονος γιος μου δηλαδή, αλλά κι εμείς δεν πάμε πίσω), αν κι έχουν περάσει πια τα Χριστούγεννα και ο Αη Βασίλης έχει επιστρέψει στο βόρειο (ή νότιο, θα σε γελάσω) πόλο, περνάμε ακόμα τη φάση “Polar Express”. Βέβαια αυτό μας έχει αφήσει ένα κουσούρι: Τρενομανία. Το σπίτι γέμισε τρενάκια. Τρενάκια σε ράγες, τρενάκια σε βιβλία, τρενάκια σε φωτογραφίες, τρενάκια παντού. Έχω αρχίσει να τα μισώ. Και πάνω που είχαμε αρχίσει να ξεχνάμε τις μπουλντόζες, γμτ!