Γράφοντας το πρηγούμενο ποστ, θεώρησα ότι μπορεί και να αδικούσα κάπως τους οδηγούς των αυτοκινήτων που παρκάρουν παντού ή που παίρνουν τα αυτοκίνητά τους για τη διαδρομή μέχρι τη δουλειά.
Η αλήθεια είναι πως αρκετοί από αυτούς δεν έχουν και πολλές επιλογές, μια που οι συγκοινωνίες απέχουν πολύ από το να είναι άριστες ή βολικές.
Όμως σήμερα, περπατώντας μέχρι τη δουλειά ξανά, νομίζω πως δικαιώθηκα. Η Αθήνα είναι ΑΔΕΙΑ. Κάτι Κυριακές μόνο έχω δει την Ηλιουπόλεως με τόσο λίγα αυτοκίνητα. Περπατούσα και νόμιζα πως είμαι σε άλλη πόλη, πως είναι αργία σήμερα και δεν το πήρα χαμπάρι, πως περιμένουμε καποια καταστροφή και θα έπρεπε να είμαι κλεισμένη σπίτι μου αντί να τριγυρνάω στους δρόμους. Και μετά κατάλαβα. Τίποτα από όλα αυτά τα τραγικά δεν συμβαίνει. Απλώς χωρίς βενζίνη, ο κόσμος αποφάσισε να αφήσει τα αυτοκίνητά του σπίτι και να βρει άλλο τρόπο να πάει στη δουλειά.
Πως λοιπόν το κάνανε αυτό σήμερα; Άρα υπάρχει τρόπος. Και αν τον ακολουθούσαν και τις υπόλοιπες μέρες, η Αθήνα θα ήταν μια πόλη πιο ανεκτή.
Μη τα ρίχνουμε λοιπόν όλα στις κυβερνήσεις. Σίγουρα θα έπρεπε το δίκτυο συγκοινωνιών να είναι πολύ καλύτερο. Όμως έχουμε κι εμείς τη δύναμη. Ξεβολευτείτε λίγο, να ζήσουμε όλοι καλύτερα!
(εγώ βέβαια διάλεξα την Καλαμάτα, όπου δεν έχουμε -ακόμα- τέτοιο πρόβλημα, αλλά νοιάζομαι για όλους, είδατε;)
Περίμενε 2-3 μερες ακομη να κρατησει η απεργία και θα είναι μια Αθήνα μουρλια!
Στις μικρές πόλεις, πραγματικά μπορείς να μην χρησιμοποιείς καθόλου αυτοκίνητο, παρά μόνο για να κουβαλήσεις πράγματα, αλλά άντε πες το στους άλλους…
;-D
Στην δική μας την οικογένεια, ο Βασίλης μας βγάζει ασπροπρόσωπους! Κινείται πάντα είτε με τα πόδια είτε με συγκοινωνία. Συνήθως όμως με τα πόδια! Το γραφείο του είναι 45 λεπτά περπάτημα με τα πόδια και παρόλα αυτά περπατάει με μεγάλη ευχαρίστηση. Εγώ όμως τώρα με τα παιδιά κινούμαι με αυτοκίνητο. Είναι μακρινές οι αποστάσεις και μικρά τα παιδιά για να περπατήσουν ή να κινηθούν με συγκοινωνία. Θα μεγαλώσουν όμως και θα είναι πιο απλά τα πράγματα.
Έτσι είναι Άσπα. Με τα μικρά παιδιά είναι δύσκολο το περπάτημα. Όσο μεγαλώνουν, τόσο πιο εύκολο γίνεται, αλλά μπορεί όμως να πέσεις και στην παγίδα της συνήθειας. Δηλαδή κι εμείς νομίζω πως θα μπορούσαμε στην Καλαμάτα να κάνουμε κι άλλες διαδρομές με τα πόδια και ακόμα δεν το έχουμε τολμήσει. Σε πιάνει και μια βιασύνη συνήθως και λες “δεν προλαβαίνω”. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω, κι εγώ πρέπει να αλλάξω συνήθειες.
Και στη δική μας οικογένεια ο Κωνσταντίνος είναι που καίει την λιγότερη βενζίνη. Πάει με το ποδήλατο.