Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Περπάτημα

Στην Αθήνα δεν έχω μεταφορικό μέσο. Το σκεφτόμουν πως θα πηγαινοέρχομαι στο γραφείο κάθε μέρα, έλεγα να δανειστώ το αυτοκίνητο της αδερφής μου, να πάρω ποδήλατο αλλά στο τέλος επικράτησε το περπάτημα.

Δεν είναι ιδιαίτερα μακριά από το σπίτι, αλλά στην αρχή μου φάνηκε κι εμένα κάπως περίεργο να την κάνω τη διαδρομή με τα πόδια. Το σκεφτόμουν. Κι έτσι καταλαβαίνω και όλο τον υπόλοιπο κόσμο που δεν του περνάει καν από το μυαλό ότι μπορεί μια διαδρομή ενάμισυ χιλιομέτρου, να την κάνει και με τα πόδια. Έχουμε καλομάθει.

Μου παίρνει 20 λεπτά γρήγορο περπάτημα. Και είναι ωραίο το περπάτημα. Βλέπεις πράγματα που δεν τα προσέχεις καθόλου όταν είσαι με μηχανάκι ή αυτοκίνητο. Προσέχεις τι κάνει ο κόσμος γύρω σου, παρατηρείς τα σαλιγκαράκια που βγήκαν μετά τη βροχή στα πεζοδρόμια. Ξεκινάς τη μέρα με τρόπο που ανοίγει η καρδιά σου. Κι όμως. Πόσοι είναι αυτοί που θα προτιμούσαν να πάρουν το αυτοκίνητό τους το πρωί, να φάνε την κίνηση στη μάπα, να περιμένουν ουρά πίσω από το λεωφορείο που κάνει στάσεις συνεχώς και δεν μπορούν να το προσπεράσουν κι όταν επιτέλους φτάσουν στη δουλειά τους, να περάσουν κι ένα 10λεπτο ψάχνοντας για παρκάρισμα; Πόσοι επίσης θα περιμένουν στη στάση του λεωφορείου για μισή ώρα, θα σπρωχτούν και θα στριμωχτούν μαζί με άλλους 100 για να φτάσουν κάποτε στο γραφείο; Δεν το λέω για μεγάλες αποστάσεις, το λέω γι’αυτές τις αποστάσεις που είναι μικρές μεν αλλά όχι τόσο που να λες άνετα “θα πάω με τα πόδια”.

Μια μικρή, μικρή αλλαγή στη νοοτροπία θέλει. Να καταλάβουμε πως δεν είμαστε δέσμιοι του αυτοκινήτου. Πως δεν θα πάμε πιο γρήγορα με αυτό (εγώ σήμερα πάντως έφτασα πιο γρήγορα από το λεωφορείο. Το έβλεπα μπροστά μου και μετά το προσπέρασα). Πως θα έχουμε καλύτερη ψυχολογία εάν πράγματι περπατήσουμε αντί να περάσουμε το χρόνο μας καθισμένοι στη θέση του αυτοκινήτου και περιμένοντας μέσα στην κίνηση. Άσε που κάνουμε και τη γυμναστική μας.

Και ίσως εάν το κάναμε αυτό πιο συχνά, εάν βρισκόμασταν στα πεζοδρόμια προσπαθώντας να πάμε κάπου με τα πόδια, να καταλαβαίναμε και όλους αυτούς τους πεζούς, τις μαμάδες με τα καρότσια, τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, ίσως λέω τους καταλαβαίναμε λίγο περισσότερο και δεν παρκάραμε πάνω στα πεζοδρόμια ώστε να τους αναγκάζουμε να κατεβαίνουν στο δρόμο μέσα σε κεντρικές λεωφόρους, με κίνδυνο να πατηθούν. Το έχω νομίζω ξαναπεί. Θεωρώ πως θα έπρεπε να είναι μέσα στα μαθήματά μας, υποχρεωτικό, να κινηθούμε για μια εβδομάδα κρατώντας ένα καροτσάκι (για να δούμε τι περνάνε όλες οι μαμάδες) ή ακόμα καθισμένοι σε ένα καροτσάκι (για να δούμε πως τα καταφέρνουν οι άνθρωποι με προβλήματα κινητικότητας) ή με δεμένα μάτια (για να μάθουμε πως ζούνε οι ανθρωποι που δε βλέπουν). Για να δούμε πως μικρές μας συνήθειες, που εμείς δεν τις σκεφτόμαστε καθόλου, μπορούν να κάνουν τη ζωή των άλλων δύσκολη. Και δεν θα έπρεπε να σκεφτόμαστε μόνο τη δική μας ευκολία. Το να αφήσουμε το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο επειδή δεν βρήκαμε αλλού να παρκάρουμε, θα αναγκάσει έναν άνθρωπο να κατέβει στο δρόμο. Και όταν αυτός ο δρόμος είναι ας πούμε η Βουλιαγμένης και τα αυτοκίνητα περνάνε σαν τρελά, αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι δεν ζούμε μόνοι μας. Ζούμε ως μέρος μιας κοινότητας και η κοινότητα δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά εάν συμπεριφερόμαστε μόνο ως μεμονομενα άτομα, για την πάρτη μας.

Και όλη αυτή η φιλοσοφία μου βγήκε από ένα απλό περπάτημα 20 λεπτών το πρωί….

3 thoughts on “Περπάτημα

  1. Θανασης

    Γεια σου Στελλα. Πραγματι 1,5 χλμ δεν ειναι μεγαλη αποσταση και 20 λεπτα περματημα κανουν πολυ καλο στο σωμα και το πνευμα μας (οπως και εσυ εδειξες 🙂 ). Εχω διαπιστωσει ομως οτι ιδιαιτερα στην Αθηνα αποφασιζω να περπατησω πιο δυσκολα (τις λιγες μερες του χρονου που ειμαι εκει). Ειναι μαλλον θεμα συνηθειας -ετσι εκανα παλαιοτερα και ετσι κανουν και οι αλλοι- ειναι και το οτι συνηθως κανει αρκετη ζεστη γιατι ειναι καλοκαιρι, αλλα πιστευω οτι και αντικειμενικα η πολη δεν ειναι φιλικη για περπατημα (εκτος λιγων συνοικιών). Η Αθηνα ειναι γεματη καυσαερια και θορυβο, με πολυ περιορισμενους χωρους περπατηματος, χωροι που γινονται ακομα πιο περιορισμενοι απο το παρανομο (οχι απλως παρανομο αλλα εγκληματικο πολλες φορες) παρκαρισμα. Μια πολη που δεν σε αφηνει να φχαριστηθεις ευκολα το περπατημα σου. Πρεπει να σκεφτεις πως θα πας στον προορισμο σου. Παρολαυτα αξιζει την παραπανω προσπαθεια. Χρειαζεται αλλαγη νοοτροπιας οπως λες και εσυ. Χρειαζεται παραπανω προσπαθεια απο αυτην που θα καναν κατοικοι αλλης πολης αλλα και παλι αξιζει. Εγω παντως προσπαθω να περπαταω ολο και περισσοτερο οπου και αν βρισκομαι.

    Αααα σε θυμηθηκα οταν και εγω ξεποδαριαστηκα προσφατα στο Παρισι 🙂

  2. Sophia

    Χιχιχι, δεν έχετε πάντως παράπονο από μένα, είμαι του περπατήματος!! Και στην ζέστη, και στην βροχή!!! Μόνο άμα κουβαλάω το laptop το σκέφτομαι κάπως, ή βαριά πράγματα στα χέρια!
    ;-D

  3. Pingback: TEDx Athens, μέρα πρώτη | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.