Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ε πολύ το έχω καθυστερήσει.

Τέσσερα τα βιβλία που διάβασα σε αυτό το διάστημα.

1. The player of games – Iain M. Banks

Ο συγγραφέας έχει δημιουργήσει ένα δικό του σύμπαν όπου άνθρωπος και μηχανές συνυπάρχουν ισότιμα κι έχει γράψει κάμποσα βιβλία που λαβαίνουν χώρα εκεί. Σε αυτό πρωταγωνιστής είναι ένας κύριος που κύριά του απασχόληση είναι τα παιχνίδια κάθε είδους. Παιχνίδια στρατηγικής, επιτραπέζια, υπολογιστή, κάθε είδους. Αρκεί να αποτελούν πρόκληση. Είναι από τους καλύτερους παίκτες. Πάνω που έχει αρχίσει να βαριέται λοιπόν, έρχετε η μεγάλη πρόκληση. Μόνο που ποτέ τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Κι όπως λέει η πρώτη πρόταση του βιβλίου:

αυτή είναι η ιστορία ενός άντρα που έφυγε μακριά για πολύ καιρό, μόνο και μόνο για να παίξει ένα παιχνίδι. (…) Η ιστορία ξεκινάει με μια μάχη που δεν είναι μάχη και τελειώνει με ένα παιχνίδι που δεν είναι παιχνίδι.

Είναι πάρα πολύ ωραίο βιβλίο. Εμείς που έχουμε μια μανία με τα παιχνίδια (επίσης κάθε είδους), που αποζητάμε την πρόκληση και ό,τι θα κάνει το μυαλό μας να παιδευτεί, ταυτιζόμαστε λίγο παραπάνω με τον εν λόγω παίκτη… Είναι καλογραμμένο και το ρουφάς. Από τα πιο ωραία βιβλία που διαβάσαμε φέτος. Το προτείνουμε.

2. Ο μικρός Νικόλας σε νέες περιπέτειες (2) – Ρενέ Γκοσινί, Ζαν Ζακ Σενπέ

Ο μικρός Νικόλας ήταν αγαπημένος μου εδώ και χρόνια. Γέλαγα με τις περιπέτειές του χρόνια τώρα. Μετά από τόσον καιρό κυκλοφόρησαν δυο βιβλία με ανέκδοτες ιστορίες του. Αυτό είναι το δεύτερο. Ένα μεγάλο χορταστικό βιβλίο με 45 περιπέτειες του Νικόλα, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο αστείες. Ανάλφρο και διασκεδαστικό, ίσως όχι τόσο όσο τα παλιά βιβλία, αλλά και πάλι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα που θα σε κάνει σίγουρα να νιώσεις καλά.

3. Το παιχνίδι του Έντερ – Όρσον Σκοτ Καρντ

Το είχα διαβάσει ξανά πριν 2 χρόνια. Ήταν τόσο καλό που το ξαναδιάβασα τώρα. Το διαβάζεις άνετα και δεύτερη και τρίτη φορά. Και γνωρίζοντας τη συνέχεια στον “εκπρόσωπο των νεκρών”, είμαι ακόμα πιο σίγουρη ότι δεν υπάρχει βιβλίο πιο μακριά από έναν ύμνο στον μιλιταρισμό απ’ ότι αυτό. Ακόμα και αν (για τον οποιοδήποτε λόγο) το πιστέψεις αυτό διαβάζοντας το βιβλίο, φτάνοντας στο τέλος, δεν μπορεί, θα καταλάβεις τι ήθελε να σου πει, θα καταλάβεις πόσο τα καταδικάζει αυτά. Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Στην έκθεση βιβλίου που πήγα πρόσφατα βρήκα και αγόρασα το τρίτο βιβλίο που λέγεται “Ξενοκτονία”. Θα διαβάσω τον “εκπρόσωπο” άλλη μια φορά και μετά θα το διαβάσω και αυτό. Στην αρχή είπα πως τον θυμαμαι τον “εκπρόσωπο” και να μην το διαβάσω, όμως το έπιασα λίγο στα χέρια μου, διάβασα την πρώτη παράγραφο και μετά δεν μπορούσα να το σταματήσω. Είναι εξαιρετικά καλό, ίσως καλύτερο και από το “παιχνίδι”. Εάν δεν το είχε πάρει μαζί του ο Κωνσταντίνος στο ταξίδι, θα είχα ήδη τελειώσει.

4. Freedom’s Choice – Anne McCaffrey

Το δεύτερο βιβλίο της σειράς Catteni. Δεν μου άρεσε. Το βρήκα βαρετό και χωρίς νόημα. Δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσω τα επόμενα, τόσο που είπα στον Κωνσταντίνο και μου είπε τι γίνεται μετά (μέσα σε 3 λεπτά μου τα είχε διηγηθεί). Ακόμα και η διήγηση, βαρετή μου φάνηκε! Οπότε, το πρώτο διαβάστε το, τα επόμενα όμως… μην κάνετε τον κόπο.