Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Με έφαγε η δουλειά τον τελευταιο καιρό και δεν έχω προλάβει να γράψω ένα σωρό από όσα θέλω.

Ένα από αυτά είναι οι επισκέψεις που είχαμε τον τελευταίο μήνα. Γενικώς ένα από τα πιο αγαπημένα μας πράγματα, είναι να έχουμε επισκέψεις. Μας αρέσει πάρα πολύ να έχουμε κόσμο εδώ, είτε για να μείνει, είτε για φαγητό, είτε για να δούμε ταινία, είτε απλώς για ένα κρασάκι.

Το μπαράζ επισκέψεων λοιπόν ξεκίνησε πριν κάνα μήνα, με τον φίλο Χουσάμ που μας επισκέφθηκε από τα Αραβικά Εμιράτα (με τους πειρασμούς του 🙂 ), ο οποίος έμεινε για 5 μέρες.

Μετά ήρθε ένα ζευγάρι από το Άμστερνταμ, ο Μάρτιν και η Μαρία και κάτσανε για μια εβδομάδα. Είχαν το σπίτι μας ως βάση και κάναν εκδρομές κάθε μέρα. Περάσαμε πολύ όμορφα (όσο τους βλέπαμε δηλαδή), βγήκαμε ένα βράδυ έξω, είδαμε ταινίες, συζητήσαμε πολύ και φάγαμε και μια νόστιμη ντοματόσουπα από τα χεράκια της Μαρίας.

Μετά είχαμε ένα σαββατοκύριακο τους γονείς μου, ένα την αδερφή μου και τώρα ξανά τους γονείς μου. Και την αγαπημένη μας Σοφία φυσικά, μετά από πολύ πολύ καιρό! Α,και βέβαια στο ενδιάμεσο είχαμε φίλους για φαγητό (κοτόσουπα ή λουκάνικα και σαγανάκι ή νόστιμες μακαρονάδες!).

Η αδερφή μου μάλιστα με είχε ρωτήσει τότε, να έρθει ή έχουμε μπουχτίσει επισκέπτες, αλλά φυσικά η απάντηση ήταν πως για εμάς είναι πάντα χαρά να έχουμε κόσμο! Πόσο μάλλον κόσμο που μας βγάζει από την καθημερινότητά μας, μας ξεκουνάει να πάμε μέχρι τον Ταΰγετο για κάνα μελάκι, μας δίνει την ευκαιρία για ωραίες συζητήσεις.

Το σπίτι μας ήταν, είναι και θα είναι πάντα ανοιχτό για φίλους.