Είμαι χωρίς τον Κωνσταντίνο στο σπίτι και είμαι σε κακή διάθεση. Οπότε κάπως έτσι πάρτε και ό,τι θα γράψω παρακάτω. Κάπου πρέπει να ξεσπάσω, κάπως να φωνάξω.
Βαρέθηκα λοιπόν. Βαρέθηκα να πρέπει να τα κυνηγάω και τα δύο από πίσω. Βαρέθηκα να τα πιέζω να διαβάσουν, να φάνε, να ετοιμαστούν, να ντυθούν, να προετοιμαστούν για την επόμενη, να μαζέψουν. Βαρέθηκα να τους λέω να βοηθήσουν λιγάκι, να μην τσακώνονται, να μην κάνουν χαζομάρες όλη την ώρα. Βαρέθηκα να είμαι καθισμένη στο γραφείο μου από το πρωί ως το βράδυ και να σηκώνομαι μόνο για να τα πάω και να τα φέρω από το σχολείο, να μαγειρέψω, να πλύνω, να απλώσω. Βαρέθηκα να βγαίνω από το σπίτι και να αισθάνομαι ως έγκλειστη που την αφήσαν για λίγο να βγει βόλτα στο προαύλιο.
Βαρέθηκα να λέω “Γιώργο συγκεντρώσου”, “Ιωάννα τελείωνε”, ” Γιώργο τι γράμματα είναι αυτά;”, “Ιωάννα δε θα μελετήσεις για το πιάνο σου;”, “Άντε Γιώργο έχεις κι αγγλικά”, “Ιωάννα πιο γρήγορα δεν θα προλάβουμε”. Βαρέθηκα να ακούω τη λέξη “μαμά”. Βαρέθηκα να μου ζητάνε όλοι συνέχεια πράγματα.
Βαρέθηκα να νομίζω πως τελείωσα μια δουλειά και να μου δίνουν 6 σελίδες πράγματα να κάνω ακόμα. Βαρέθηκα να απαντάω σε χαζές ερωτήσεις. Βαρέθηκα να είμαι μπροστά από τον υπολογιστή.
Και τώρα που τα έγραψα και το ευχαριστήθηκα, να πω πως δεν χρειάζομαι λόγια συμπαράστασης ή παρηγοριάς. Δε θέλω να μου πείτε πως όχι, είμαι καλή μάνα και όλοι έτσι αισθάνονται κλπ κλπ. Δε με ενδιαφέρει. Κατά βάθος τα ξέρω όλα αυτά. Απλά νιώθω κουρασμένη. Και αυτό που με απογοητεύει είναι πως κουράστηκα τόσο γρήγορα. Μέσα σε 3 μέρες. Νιώθω πως ο Κωνσταντίνος τα καταφέρνει πολύ καλύτερα από μένα στα πάντα.
Επίσης απογοητεύομαι γιατί δεν ξέρω εάν πράττω σωστά. Δεν ξέρω εάν είμαι πιο ελαστική απ’ όσο πρέπει ή πιο αυστηρή. Δεν ξέρω πόσο πρέπει να φωνάζω στον Γιώργο. Και αυτή η αβεβαιότητα είναι που με τσακίζει.
Αυτά. Ε, ίσως να το ξέρετε πια, που και που με πιάνουν τέτοιες μαυρίλες. Θα μου περάσει.
megali stella!
mou epitrepeis na to metafrasw sta gallika na to kanw fei-volan kai na ta petaxw apo elikoptero?
MAMAAAAA, MAMAAAAAA, MAMAAAAAAAAAAAAAAA!!!! Θέλω νερό/μαρμελάδα φράουλα/κέικ σοκολάτα/τον ουρανό με τ’ άστρα!!!!!!!!! Τι? Ακόμα???? Άιντε από κει βρε παλιοφιλενάδα, τι είσαι η ενσάρκωση του Heisenberg με την αρχή της αβεβαιότητας??? Έλα τώρα, χαλαρώνουμε, χαλαρώνουμε είπαμε!!! Φυσιολογικό είναι, όταν οι δουλειές που μοιράζονταν δύο να πέφτουν σε ένα, να χρειάζεσαι δαχτυλομπογιές για να ξεμαυρίσεις την μέρα σου (καλά, ο Κωνσταντίνος πήγε στο Άφρικα, εσύ τα βλέπεις μαύρα?? Μπουαχαχαχα, έχετε καλό connection ανάμεσα στα δύο μέρη βλέπω!!!)!!! Και να πεις ότι δεν σου είπα πόσο χρήσιμες είναι οι δαχτυλομπογιές!!!!!!!!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
;-D
maria, να ‘σαι καλά με έκανες και γέλασα! (φυσικά και στο επιτρέπω, μπορείς να κάνεις και αυτοκόλλητα να το κολλάς στις κολώνες 🙂 ). Και που ‘σαι ακόμα, έχω να πω μόνο!
Sophia θα προσπαθήσω να χαλαρώσω. Θα τα παρατήσω όλα σήμερα το βράδυ, όταν κοιμηθούν τα παιδιά και θα παίξω μόνη μου με τις δαχτυλομπογιές!
Θα το δείξω στην γυναίκα μου να δει τι μας περιμένει πιο κάτω… για να δει ότι τώρα είμαστε μια χαρά….
😉