Του Όρσον Σκοτ Καρντ.
Το τρίτο βιβλίο από τη σειρά με τον Ender, μετά το “Το παιχνίδι του Έντερ” και το “Ο εκπρόσωπος των νεκρών”.
Στην αρχή ενθουσιάστηκα. Στο τέλος απογοητεύτηκα.
Είναι ένα βιβλίο που σου προκαλεί τις σκέψεις. Ένα από τα απειροελάχιστα βιβλία τα οποία με προκάλεσαν να πάρω τον υπογραμμιστή και να σημειώσω φράσεις (το οποίο φυσικά ΔΕΝ έκανα, γιατί μου είναι αδύνατον να “χαλάσω” βιβλίο). Φιλοσοφία πάνω στη ζωή, καινούριες ιδέες, προτροπή στο να βλέπεις τα πράγματα από τη σκοπιά του άλλου. Με επηρέασε πολύ.
Όμως: είναι εξαιρετικά περίπλοκο. Εκεί που νομίζεις πως έχεις μπει στο νόημα, σου βγάζει κάτι καινούριο που περιπλέκει την υπόθεση. Στο τέλος σε πιάνει πονοκέφαλος. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως το βιβλίο κλείνει με τέτοιο τρόπο που στην ουσία δεν κλείνει, αλλά αφήνει χιλιάδες πράγματα ανοιχτά, ικανά να δώσουν τροφή για πάμπολλες συνέχειες στη σειρά του Έντερ. Σε κάνει να πιστεύεις πως το έγραψε μόνο και μόνο για το χρήμα (δεν αμφιβάλλω και πολύ). Με λίγα λόγια, στο τέλος καταντάει κουραστικό και απογοητευτικό.
Δεν λέω πως δεν αξίζει να το διαβάσει κανείς. Αξίζει για όλες τις ιδέες που δίνει. Αλλά δε νομίζω πως θα διαβάσω άλλο από αυτή την σειρά, εκτός και αν πάρω πολύ καλές κριτικές από έμπιστο άνθρωπο.