Πολλά πράγματα θέλω να γράψω αυτές τις μέρες. Όμως με όλα όσα έχουν συμβεί, δε μου πάει καρδιά να γράψω τίποτα. Σκέφτομαι πως “εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ θα γράψεις για το καινούριο κουστούμι;”.
Ούτε για όσα συμβαίνουν θέλω να γράψω κάτι. Τα έχουν πει τόσοι (το ποστ του αρκούδου με καλύπτει πλήρως νομίζω, και χτες και σήμερα). Να γράψω κι εγώ για το ότι σκοτώθηκε ένα μικρό παιδί; Για το ότι έγινε μετά το μπάχαλο και οι καταστροφές; Για το ότι για μια ακόμα φορά ο “κύριος” Κούγιας αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός τέτοιου ένοχου; Για το ότι ο ένοχος αυτός δηλώνει πως το παιδί είχε άσχημη συμπεριφορά (άρα όποιος έφηβος κάνει καμιά μλκία αξίζει να τον σκοτώσουμε); Για το ότι κυκλοφορεί αυτή η ρήση του Ισοκράτη (λέμε τώρα) και όλοι την δέχονται κουνόντας το κεφάλι λες και έχουν ακούσει τη μεγαλύτερη σοφία του κόσμου και μόνο εγώ το βλέπω ως την απόλυτη δικαίωση της απολυταρχικής κυβέρνησης; Για το ότι, για άλλη μια φορά και όπως πάντα, το όλο θέμα καταλήγει στο πως θα το εκμεταλλευτεί ο κάθε πολιτικός για πάρτη του;
Τι να πω και για ποιό λόγο; Τσακώνονται όλοι για το ποιός έφταιξε, ο αστυνόμος, το παιδί, οι γονείς, το κράτος… Πάντα κάποιος άλλος πάντως. Ρίχνουμε πολύ εύκολα τις ευθύνες στους άλλους. Εμείς δεν βλέπουμε τι κάνουμε. Και το χειρότερο είναι το εξής: στις επόμενες εκλογές, πάλι τους ίδιους θα ψηφίσουμε. Γιατί ίδιοι είναι όλοι. Και μετά θα γίνουν ξανά τα ίδια και πάλι θα λέμε, τι άχρηστη κυβέρνηση και πόσα σκάνδαλα και πόση μαφία και πόσα λαδώματα και ούτω καθεξής. Και ποτέ δεν δεχόμαστε πως ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΜΕ! Μας έχουν φοβήσει πως μια αλλαγή θα είναι προς το χειρότερο, πως τα μικρά κόμματα δεν αξίζουν (λες και αξίζουν τα μεγάλα) και κυρίως πως εάν ψηφίσεις ένα μικρό κόμμα, στην ουσία ψηφίζεις “τους άλλους”. Δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα.
Οπότε κι εγώ δεν ασχολούμαι άλλο. Τα είπα και ξεμπέρδεψα.
Από εδώ και πέρα, ξανά στην καθημερινότητα.
Για μένα, εκτός από τα προφανή φυσικά, είναι πολύ χειρότερο το ότι όλο αυτό το κλίμα έχει την τάση να δικαιολογεί την αυτοδικία εκ μέρους των πολιτών.