Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Και ήρθε και η Καθαρά Δευτέρα…

Είχα κάνει μια δόση λαγάνες από την προηγούμενη για να έχουμε το πρωί να φάμε και ετοίμασα άλλη μια δόση για να έχουμε το μεσημέρι. Τα παιδιά ήταν στην πεθερά μου, η οποία θα έφερνε και φαγητό το μεσημέρι, οπότε δεν είχαμε τίποτα ιδιαίτερο να κάνουμε. Είχε όμως μια φανταστική μέρα! Ό,τι πρέπει για λίγο περπάτημα. Είπαμε λοιπόν να πάμε να περπατήσουμε στους καινούριους “δρόμους” που ανοίγουν τώρα, να δούμε που βγάζουν. Αυτό που ανακαλύψαμε ήταν πέρα από τις προσδοκίες μας! Γύρω στα 500 μέτρα από το σπίτι μας, υπάρχεί ένας μικρός παράδεισος! Σταματάει ο δρόμος και υπάρχει ένα μονοπάτι ανάμεσα σε δέντρα και βουνό, δίπλα σε ποταμάκι. Δεν είναι εύκολα προσβάσιμο και θέλει προσοχή, αλλά αξίζει τον κόπο. Είναι άπλώς πανέμορφα!

Γυρίσαμε σπίτι ενθουσιασμένοι. Μετά από λίγο ήρθαν και τα παιδιά. Κολλήσαμε πάνω στο αερόστατο μεγάλα γράμματα που σχημάτιζαν το όνομά τους (από τη μια το ένα και από την άλλη το άλλο). Ετοιμάσαμε ένα βαρέλι για να βάλουμε φωτιά μέσα σε αυτό. Πρέπει το αερόστατο να γεμίσει με καπνό ώστε να φουσκώσει και να ανέβει ψηλά. Μετά παραμένει με τον καπνό που βγάζει το στουπί που έχεις δέσει πάνω του (φλεγόμενο πάντα ε;).

Η πρώτη μας προσπάθεια (όπως θα δείτε) δεν είχε επιτυχία γιατί δεν είχε δεθεί το στουπί στο κέντρο, με αποτέλεσμα να γλυστρίσει στην άκρη και να πιάσει φωτιά το αερόστατο!

Το μαζέψαμε, το μπαλώσαμε και δοκιμάσαμε για μια ακόμα φορά. Αυτή τη φορά όμως ήταν η φωτιά πολύ μεγάλη, τα παιδιά το κράταγαν στραβά γιατί φυσικά καιγόντουσαν και έτσι έπιασε φωτιά σχεδόν μόλις άρχισε να ανεβαίνει! Έμεινε μόνο το στεφάνι!

Δεν μπορώ να πω πως μας πείραξε ιδιαίτερα βέβαια! Είπαμε, ακόμα και η ΝΑΣΑ έχει αποτυχίες! Περάσαμε καλά, δεν κάψαμε κανέναν και τίποτα (εκτός από το αερόστατο) και αποκτήσαμε εμπειρία! Δεν ξέρω εάν θα το επιχειρήσουμε ξανά, μια που είναι πραγματικά επικίνδυνο για τους γύρω αυτό το έθιμο (το βράδυ έπιασε φωτιά ο Ταΰγετος από ένα αερόστατο).

Το καλύτερο όμως ήταν που ήρθαν φίλοι και περάσαμε όλη τη μέρα μαζί. Γονείς μιας συμμαθήτριας της Ιωάννας που έχουμε γίνει καλοί φίλοι στην πορεία. Μείναμε μαζί μέχρι τις 6 το απόγευμα. Φάγαμε τα σαρακοστιανά μας, τελειώσαμε με γλυκές καριόκες, μιλήσαμε, γελάσαμε, είδαμε τα παιδιά μας να κάνουν ποδήλατο, να παίζουν αποκριάτικο πόλεμο με σερπαντίνες (ο πεζόδρομος έγινε πολύχρωμος!), προσπαθήσαμε να πετάξουμε και αετό. Δεν φύσαγε βέβαια και έτσι καταλήξαμε να μαζεύει ο Κωνσταντίνος 3-4 φορές την καλούμπα απλώς!

Με λίγα λόγια ήταν από τις πιο όμορφες Καθαρές Δευτέρες που έχουμε περάσει. Και του χρόνου εύχομαι!

Δείτε και το πρώτο και δεύτερο μέρος αν θέλετε.