Η πεθερά μου κράτησε τα παιδιά αυτό το σαββατοκύριακο.
Νομίζω δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο. Αυτό το πράγμα γίνεται σπάνια. Το να έχουμε ένα σαββατοκύριακο μόνοι μας στο σπίτι. Δεν έχω πρόβλημα με τα παιδιά μου, είναι καλά και σχετικά ήσυχα για παιδιά. Αλλά μου έχει λείψει το “τι λες, πάμε για ένα καφέ;” ή “πάμε στον Πέτρο να δούμε τίποτα;” και να το κάνουμε. Αυτές οι αυθόρμητες αποφάσεις. Αυτό μου έχει λείψει.
Έτσι χτες αφού φάγαμε με τον Πέτρο εδώ, μετά πήγαμε σπίτι του και είδαμε Babylon 5. Και το βράδυ βγήκαμε λιγάκι. Και σήμερα το πρωί ξύπνησα στις 10 παρά (λόγω του κόκκορα και του κ. Παναγιώτη). Έφαγα, ήπια τσάι, διάβασα εφημερίδα. Οι μικρές χαρές της ζωής.
Τώρα έχω βαρεθεί λιγάκι. Θα πάω στον Κωνσταντίνο και θα του πω: “Τι λες, πάμε καμμιά βόλτα;”
