Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Τό’λεγε ο Πέτρος πως θα μας φέρει το Playstation του να τραγουδήσουμε Καραόκε και πως έχει απίστευτη πλάκα….

Σήμερα λοιπόν το έφερε. Αν έχετε κακή διάθεση, αν έχετε νεύρα, αν όλα σας πάνε στραβά, μια ωρίτσα με το ωραίο αυτό παιχνίδι είναι ό,τι πρέπει. Έχω να διασκεδάσω και να γελάσω τόσο πολύ, ούτε εγώ θυμάμαι από πότε (ίσως γέλασα με την ταινία “Γάμος και προκατάληψη”, αλλά αυτό είναι κλάσεις ανώτερο!)
Παίζει το βιντεοκλιπ, ακούγεται ο τραγουδιστής από μέσα (αλλά κάπως σιγά) και εσύ έχεις το όφωνο στο χέρι και ξεδίνεις. Τι Ταμπάκης και αηδίες… εμείς έπρεπε να είμαστε οι φίρμες. Που είσαι Ψινάκη να μας ακούσεις! Πάντως την κριτική σου την έχεις και σε κάθε γραμμή σου λέει αν πήγες καλά ή χάλια (bad και awful που πέσανε…) και στο τέλος σου δίνει γενική βαθμολογία και τίτλο, από tone deaf έως hit artist. Και το καλύτερο είναι πως έχει playback. Αν δεν σας έχει φτιάξει το κέφι μέχρι τώρα, ακούστε τον εαυτό σας να τραγουδάει (βλέποντας τον actual τραγουδιστή να κουνάει τα χείλια του) και δεν θα σας μείνει άντερο.
Απαραίτητα βέβαια είναι η ικανότητα αυτοσαρκασμού, ένα καλό κοινό και ένας καναπές για να ανέβεις πάνω και να τους κοιτάς όλους από ψηλά (τέτοιο αστέρι που είσαι!)

Είχε τραγούδια 80’s που είναι το φόρτε μας. Εμένα το καλύτερό μου ήταν το “Material Girl” της Μαντόνα, στο οποίο μάλιστα με έβγαλε hit artist παρακαλώ (τρέμε Μαντόνα). Το χειρότερο ήταν το “You’re the best” της Τίνα Τάρνερ, το οποίο το σκότωσα.. Αλλά η κορυφή του γεγονότος ήταν χωρίς αμφισβήτηση ο Κωνσταντίνος να τραγουδάει το “Poison” του Άλις Κούπερ (ήταν η επόμενη επιλογή μετά τους Beatles, που δυστυχώς δεν είχε μέσα το παιχνίδι). Δάκρυσα από τα γέλια. Ευτυχώς που τον τράβηξα βιντεάκι και αυτή η στιγμή θα μείνει για πάντα! Ήταν εκπληκτικός!