Θυμάστε το “Φάντασμα του Κάντερβιλ”, όπου του φαντάσματος του είχε τελειώσει το κόκκινο κι έτσι το λεκέ από το αίμα τον έκανε με άλλο χρώμα κάθε φορά; Κάτι τέτοιο πρέπει να έπαθε σήμερα ο καλός θεούλης. Να του τελείωσαν όλα τα άλλα χρώματα εκτός από το καφέ. Γιατί σήμερα σηκώθηκα και όταν κοίταξα από το παράθυρό μου όλα ήταν σα μια παλιά φωτογραφία. Σέπια. Καφέ. Καφέ αυτοκίνητο, καφέ μηχανάκι, καφέ πεζοδρόμιο, καφέ η πολυκατοικία απέναντι, καφέ ουρανός, καφέ ατμόσφαιρα…
Δεν μπορώ να πω, είχε μια άγρια ομορφιά ο τόπος έτσι. Να φυσάει, να βρέχει και να είναι τα πάντα καφέ. Εξωπραγματικό.
Μετά είπα να πάω τα σκουπίδια απέναντι και μέχρι να γυρίσω πίσω είχα γίνει κι εγώ καφέ. Πάλι καλά που είχε ζεστό νερό από τη χτεσινή όμορφη μέρα…
Σου εχω πει οτι το αγαπημενο μου χρωμα ειναι το καφε?
(Αν εχεις δει το “Στο στομα της τρελας” θα επιασες το υπονοουμενο)
Παντως μπορει να ειχες απλα παραισθησεις…απο στερητικο συνδρομο ελληνικου καφε! :Ρ