Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ή αλλιώς l-m village (www.lmvillage.gr). Ένα συγκρότημα στη Μυρσίνη, χωριό κοντά στην Κυλλήνη.

Με δύο κουβέντες: μην πάτε.

Εξηγούμαι: η πρώτη εντύπωση είναι σούπερ γουάου. Γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ, τένις, πισίνα, νεροτσουληθρα, παιδικές χαρές, φανταστική παραλία, τεράστιος χώρος στον οποίο δεν μπαίνουν αυτοκίνητα, bungalows πολύ χαριτωμένα και βολικά με όλες τις ανέσεις.

Η πρώτη εντύπωση όμως δεν είναι πάντα σωστή 🙂

Το πρώτο που καταλάβαμε είναι πως η παραλία είναι μούφα. Δηλαδή φανταστική στην όψη παραλία, εξωτική, με λεπτή άμμο και γεμάτη πολύχρωμα κοχύλια. Αλλά δεν είναι να μπεις στη θάλασσα. Είναι ένας σκέτος βούρκος, που μπαίνεις μέσα και το πόδι σου βουλιάζει σε κάτι απροσδιόριστο, μια που δεν βλέπεις τον πάτο. Τα νερά είναι πράσινα, αλλά όχι με την καλή έννοια της λευκής άμμου με τα πράσινα νερά που βλέπουμε στις φωτογραφίες. Με την έννοια του: μάλλον είμαι σε βούρκο γιατί όσο από το πόδι μου μπορώ να διακρίνω είναι πράσινο. Με λίγα λόγια σιχαίνεσαι να μπεις.

Δεύτερον το συγκρότημα ανοίκει στον Δήμο Λιοσίων. Δεν ξέρω αν οι υπάλληλοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι ή εποχιακοί τους οποίους ελέγχει ένας δημόσιος υπάλληλος, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: απόλυτη αδιαφορία. Τα παράπονά μας πολλά: η καμαριέρα ερχόταν πάντα το μεσημέρι, γύρω στην ώρα που εσύ ήθελες να φας και ίσως να ξεκουραστείς και λίγο, με αποκορύφωμα μια μέρα που ήρθε στις 3.30 και την διώξαμε γιατί φυσικά κοιμόμασταν. Όταν έφευγε η καμαριέρα, έπρεπε να έχεις όλα τα παράθυρα ανοιχτά γιατί καθάριζε με κάτι που ονομάσαμε “βρωμίνη”. Δεν άντεχες να μένεις μέσα.

3 βραδιές έφεραν 2 φάλτσους τύπους να μας πονέσουν τα αυτιά τραγουδήσουν από τις 9 μέχρι τις 1 η ώρα τα ξημερώματα! Όταν παραπονεθήκαμε (κοινή ησυχία, οικογένειες, να ξεκουραστούμε βρε παιδιά), μας είπαν πως το είχαν ζητήσει 150 άτομα (τα εξής 3 που τους παρακολουθούσαν). Και όταν αναφέραμε πως ήταν και φάλτσοι, η απάντηση ήταν αποστομωτική: “τι θέλατε να σας φέρουμε, τον Ρουβά;”

Το Σάββατο ήταν το αποκορύφωμα, όπου μέχρι τις 5.30 τουλάχιστον ακούγαμε μουσική στη διαπασών (τα ξημερώματα έτσι;  ). Όταν δεν άντεξα πια και σηκώθηκα, ντύθηκα και βγήκα να κάνω παρατήρηση, κατάλαβα πως δεν ήταν από εμάς, αλλά από το διπλανό χωράφι, στο οποίο ήταν προφανώς κάποιο νάιτ κλαμπ και ξενυχτούσε όλη η νεολαία των Λεχαινών.

Το φαγητό ήταν επίσης απαράδεκτο. Δηλαδή ο πρωινός μπουφές ήταν καλός, αλλά είχε τα απολύτως βασικά ώστε να έχουν ποικιλία χωρίς να έχουν κάνει κάτι. Μέχρι βραστά αυγά και αυτά πολύ μας ήταν. Άντε και κέικ από το σούπερ μάρκετ. Το μεσημέρι δεν τολμήσαμε να φάμε εκεί, μια που μας είπε ζευγάρι που γνωρίσαμε εκεί ότι όταν το δοκίμασαν έμειναν άφωνοι. Τέτοιο φαγητό δεν είχαν ξαναφάει πουθενά. Απολύτως απαίσιο. Να φανταστείτε η χωριάτικη σαλάτα πρέπει να ήταν τουλάχιστον 3 ημερών, με τις ντομάτες να έχουν ζαρώσει από το αλάτι.

Θα μπορούσα να συνεχίσω τα παράπονα για πολλές σελίδες ακόμα. Για το πως ναυαγοσώστης υπήρχε μόνο όποτε το θυμόντουσαν και συνήθως όχι και στα δυο σημεία που έπρεπε. Για το ότι μας χρέωσαν 30 ευρώ το κιλό το αρνάκι που έψησαν το Σάββατο της Παναγίας. Για την ρεσεψιονίστ που χρειάστηκε κομπιουτεράκι για να κάνει την απίστευτα δύσκολη αφαίρεση 500 – 100. Για τα τηλέφωνα που δε λειτουργούσαν (για ίντερνετ που λέει το σάιτ τους, ούτε συζήτηση). Για το ότι πληρώσαμε 100 ευρώ τη βραδιά για αυτές τις απίθανες υπηρεσίες.

Ας πω όμως και τίποτα καλό. Είχαμε καλή παρέα. Τα παιδιά (και εμείς) ευχαριστήθηκαν νεροτσουλήθρα και πισίνα. Χμμ.. αυτά ήταν τα καλά 🙂 Ελπίζω του χρόνου να πάμε με την ίδια παρέα σε πιο καλό μέρος…

Α, είχαμε και τα ατυχήματά μας. Ο Γιώργος έσπασε το δόντι του στη νεροτσουλήθρα και φυσικά και τα δυο παιδιά γύρισαν με κάμποσες μελανιές από διάφορα χτυπήματα. Τον οδοντίατρο δεν τον έχουμε βρει ακόμα, αλλά ο Γιώργος το έχει συνηθίσει και θεωρεί πως είναι και λίγο κουλ. Και με αφορμή αυτό, συνειδητοποίησα πως σχεδόν όλοι οι ενήλικοι που ρώταγε ο Γιώργος, έχουν ένα -τουλάχιστον- σπασμένο δόντι!