Την Πέμπτη ήρθαμε στην Αθήνα.
Πολύ σημαντικό και χαρμόσυνο το γεγονός που μας έφερε αυτή τη φορά. Παντρεύτηκε η αδερφούλα μου 🙂
Την Πέμπτη το βράδυ λοιπόν, είχαν bachelor party. Και οι δύο στο ίδιο κέντρο μα σε ξεχωριστά τραπέζια. Απαγορευτόταν να πάει ο ένας στο τραπέζι του άλλου και το μόνο που κάναμε ήταν να πετάμε λουλούδια (και ενίοτε ξηρούς καρπούς), στα κεφάλια των άλλων. Δεν είμαστε φαν των μπουζουκιών, μα με την κατάλληλη παρέα και υπό τις κατάλληλες συνθήκες, μπορείς να μην περάσεις και άσχημα. Μέχρι και να το διασκεδάσεις ίσως.
Οι παρατηρήσεις μου:
- Όλες οι τραγουδίστριες φορούσαν (εξωφρενικά) συνολάκια των οποίων η φούστα ήταν μισό εκατοστό πιο μακριά από το σημείο εκείνο στο οποίο θα φαινόταν το βρακάκι τους. Στην κατάλληλη θέση και στάση, μπορούσες με λίγη καλή διάθεση να το δεις (εφόσον υπήρχε).
- Το ίδιο ακριβώς ίσχυε και για το γυναικείο κοινό του μαγαζιού. Μόνο που σε αυτές ήταν πιο εύκολο να το δεις και στις περισσότερες περιπτώσεις θα προτιμούσες να μην το είχες κάνει.
- Οι άντρες τραγουδιστές φορούσαν κουστούμι με τ-σερτ και λουστρίνι. Το μαλί κάγκελο στη λακ, όρθιο. Νόμιζαν πως ήταν πολύ γκόμενοι.
- Ο φίρμας τραγουδιστής δεν πείραζε που είχε καμιά εικοσαριά κιλά παραπάνω. Φίρμας είναι αυτός. Όμως πρέπει να παραδεχτώ πως ήταν πολύ καλός επαγγελματίας, χαιρέτησε όλο τον κόσμο, φωτογραφιζόταν με χαμόγελο με όλους, άκουγε το μακρύ και το κοντό τους, έπιανε και πέταγε λουλούδια και όλα αυτά χωρίς να χάσει ούτε στίχο. Άσε που ήταν ακούραστος και μετά από 3 ώρες τραγούδι, συνέχιζε ακάθεκτος.
- Το Έβερεστ στη Γλυφάδα, στις 6 ώρα το πρωί τουλάχιστον, είναι απαράδεκτο. Σχεδόν κανείς δεν ευχαριστήθηκε αυτό που έφαγε.
Την άλλη μέρα (ή και την ίδια θα έλεγα καλύτερα, αφού κοιμηθήκαμε στις εξήμιση το πρωί), ξυπνήσαμε στις 11 γιατί είχαμε ραντεβού στις 12 με τον Θανάση (εξ Αυστραλίας) για να επισκεφθούμε το καινούριο μουσείο της Ακρόπολης.
Μπορεί να είμασταν λιώματα από την κούραση και να σερνόμασταν, όμως οφείλω να ομολογήσω πως το καινούριο μουσείο είναι πράγματι εξαιρετικό. Τα εκθέματα νομίζω τα είχαμε ξαναδεί (ή τουλάχιστον τα περισσότερα) στο παλιό μουσείο, αλλά έτσι όπως είναι εκτεθειμένα, είναι σα να τα βλέπεις για πρώτη φορά. Τέλειο πάντρεμα του μοντέρνου με το αρχαίο. Έμεινα πραγματικά ενθουσιασμένη. Και για πρώτη φορά είδα τις Καρυάτιδες και την κόμμωσή τους από πίσω! Σούπερ τέλειο και το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Και μια που ήμασταν τόοοοσο ξεκούραστοι, περπατήσαμε μετά μέχρι την Πλάκα για φαγητό (είδα τα παλιά μου λημέρια και φάγαμε στον Πλάτανο- ωραίες αναμνήσεις) και από εκεί πήγαμε στη Μαρίνα Ζέας όπου είχε έρθει το Rainbow Warrior, το καράβι της Greenpeace. Μας έκαναν μια ωραία ξενάγηση, βγάλαμε φωτογραφίες, μάθαμε πολλά.
Ο Θανάσης, ο Κωνσταντίνος, η Ιωάννα, ο -μισοκρυμμένος- Γιώργος, η Στέλλα και ο Dave, το δελφίνι-τοτέμ του Rainbow Warrior
Ήταν μια πολύ γεμάτη μέρα και αφού αποχωριστήκαμε με τον Θανάση (τώρα νομίζω θα είναι πραγματικά μετά από ένα χρόνο που θα συναντηθούμε ξανά – εύχομαι να είχες καλό ταξίδι 🙂 ), γυρίσαμε εντελώς πτώματα σπίτι μας.
Στη συνέχεια θα σας πω και για τον γάμο. Αφού κοιμηθώ λιγάκι όμως, γιατί τα μάτια δεν αντέχουν άλλο 🙂
Κοίτα, άμα είναι να με αφήνετε να πετάω φυστίκια και άλλα διάφορα στους θαμώνες, μπορεί να πατήσω και καμιά φορά το πόδι μου στα βασιβουζούκια. Αλλά, συγνώμη, υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να θεωρεί ότι το Everest έχει τίποτε αξιοπρεπές που να τρώγεται?? Ω, ΦΙΛΕΝΑΔΑ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΞΕΠΕΣΑΤΕ???
Pingback: Πως περάσαμε τα Χριστούγεννα – μέρος Α | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα