Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν ένα από τα όμορφα Σαββατοκύριακα. Από αυτά τα σπάνια, που έχουμε καλούς φίλους εδώ και -χωρίς παιδιά- περνάμε δυο μέρες παίζοντας χαρτιά και βλέποντας ταινίες. Η αλήθεια είναι πως είχα διάθεση για μια εκδρομή, αλλά με τη βροχή έξω, το να κάθεσαι σε έναν καναπέ χουχουλιασμένος και να βλέπεις ταινίες με καλη παρέα, είναι ωραίο πράγμα.

Με την ευκαιρία λοιπόν να πω δυο λογάκια για μερικές ταινίες.

Inglourious Basterds: Μόνο ο Ταραντίνο θα μπορούσε να κάνει μια ταινία για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που να μπορώ να κάτσω και να τη δω! Πάρα πολύ καλή, δείτε την (αυτή την είχαμε δει καιρό τώρα, αλλά είχε ξεμείνει).

The Fountain: Ο Λαβύρινθος του Πάνα συναντάει τον Εκπρόσωπο των Νεκρών και κάνει τη Στέλλα να θέλει να σπάσει την τηλεόραση. Πολύ ωραίο τρέιλερ με έκανε να θέλω να τη δω. Όμως ήταν πολύ κουλτούρα για το τίποτα στο τέλος.

The Dark Night: οκ, μπορεί ο Λετζερ να μην ήταν και για Όσκαρ, αλλά δεν μπορεί κανείς να πει πως δεν ήταν πάρα πολύ καλός. Όπως και η ταινία. Παρότι μεγάλη δεν το καταλαβαίνεις. Είναι μαύρη και έχει βία, από το είδος που υπάρχει μόνο και μόνο για να υπάρχει, αλλά μου άρεσε (και μετά το Fountain κιόλας τη βρήκα σούπεραπιθανοφανταστικοτέλεια 😛 )

Επίσης είδαμε το The man from Earth για μια ακόμα φορά. Το είχαμε δει πριν ενάμιση χρόνο και το ξαναείδαμε μαζί με τους φίλους. Αυτά που είχα πει τότε ισχύουν ακόμα.

Στο επόμενο ποστ πρέπει να γράψω για τα βιβλία που έχω διαβάσει. Θα τα ξεχάσω στο τέλος 🙂