Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Γενικά θεωρούμαι από τους περισσότερους ανθρώπους  φρικιό, εξωπραγματική, περιθωριακή. Μπορεί όχι σε πρώτη φάση. Αν με γνωρίσει κάποιος φαντάζομαι πως οι σκέψεις του θα είναι κάτι σαν: “μια συμπαθητική κοπελίτσα”. Αν όμως πιάσουμε καμιά πιο σοβαρή συζήτηση, το πιο σίγουρο είναι πως θα φρικάρει με τις απόψεις μου και τις συνήθειές μου. Είμαι διαφορετική από το  μέσο όρο σε πάρα πολλά πράγματα, από τα απλά, καθημερινά, μέχρι τα βαθιά πιστεύω μου. Δεν πιστεύω πως πραγματικά χρειάζομαι κινητό, δεν ακολουθώ τη μόδα, δε βάφομαι σχεδόν ποτέ, έκανα οικογένεια νωρίς (τώρα πως βρεθήκαμε και το 29 θεωρείται νωρίς για οικογένεια δεν το ξέρω), με 2 παιδιά μάλιστα (δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει πως οι περισσότερες οικογένειες έχουν πλέον μόνο ένα παιδί), μετακόμισα στην επαρχία και μου αρέσει πιο πολύ από την Αθήνα, δεν είμαι χριστιανή (κάποιος φίλος με αποκάλεσε αγνωστικίστρια – δηλαδή λέω πως δεν μπορώ να ξέρω αν υπάρχει θεός ή όχι), δεν θεωρώ πως το να είσαι έλληνας είναι κάποιο θείο δώρο και θα έπρεπε να είμαι περήφανη για αυτό… και ο κατάλογος συνεχίζεται.

Όλα αυτά τα έχω αποδεχτεί. Πάντα ήμουν διαφορετική και πάντα θα είμαι. Σε σχεδόν όλα όσα κάνω. Είναι όμως ένα θέμα, το οποίο στη δική μου λίστα έχει από τις μεγαλύτερες προτεραιότητες, το οποίο δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω πως  για τους άλλους φαίνεται να μην έχει και τόση σημασία. Το περιβάλλον.  Δεν ξέρω αν κάνω Ο,ΤΙ περνάει από το χέρι μου, αλλά προσπαθώ. Προσπαθώ να μη χρησιμοποιώ πλαστικές σακούλες και πάω στο σούπερ μάρκετ με τις δικές μου πάνινες (πρώτο λοξοκοίταγμα). Ανακυκλώνω όσες συσκευασίες ανακυκλώνονται, ακόμα και τις πιο μικρές  (τώρα που έχει γίνει  έργο στο Δήμο δεν με λοξοκοιτάζουν και τόσο πολύ για αυτό πια), ξαναχρησιμοποιώ ό,τι μπορώ να ξαναχρησιμοποιήσω (ό,τι μέγεθος βαζάκι σας χρειάζεται το έχω), δεν χρησιμοποιώ ποτέ χλωρίνη (εδώ να δείτε λοξοκοίταγμα),  αγοράζω βιολογικά προϊόντα, προσέχω να μη σπαταλάω νερό, κοιτάμε το σπίτι να είναι ενεργειακά σωστό,  ελαχιστοποιώ το μέγεθος των σκουπιδιών, δεν πετάω σκουπίδια στο δρόμο και δεν θυμάμαι τώρα πόσα άλλα. Για εμένα, αυτά είναι βασικά πράγματα. Σε αυτή τη Γη ζούμε. Αν δεν την προσέξουμε εμείς, ποιός θα το κάνει; Αν το καλοσκεφτεί κανείς, το  να ακολουθείς  όλα αυτά είναι καθαρά για δικό σου όφελος. Και απολύτως εγωιστικά να το πάρεις, έτσι θα έπρεπε να φέρεσαι. Όλη αυτή η χλωρίνη που πάει στο περιβάλλον, σε ποιόν νομίζετε πως επιστρέφει; Που νομίζετε πως πάει; Ποιός ζει σε αυτή την πόλη την οποία γεμίζετε σκουπίδια που πετάτε από το αυτοκίνητο;  Ποιότητα ζωής είναι να πάρεις το πιό ακριβό κινητό ή να μένεις σε  μια πόλη  καθαρή, με δέντρα, χωρίς άγχος; Πως γίνεται και αντι ο κόσμος να νοιάζεται για το περιβάλλον, όταν λέω κάτι, η απάντηση είναι “έλα μωρέ, δεν ξέρεις; Η Στέλλα με τα οικολογικά της”, και μάλιστα το “οικολογικά” να ακούγεται σαν η μεγαλύτερη βρισιά; πως γίνεται να θεωρούμαι εγώ περιθωριακή που νοιάζομαι για το χώρο στον οποίο ζω και στον οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μου και όχι αυτός που  δεν δίνει δεκάρα για το αν θα φάει μεταλλαγμένα, τοξικά, για το αν αναπνέει νέφος και ζει στη βρωμιά. Αυτά είναι χειροπιαστά πράγματα που έχουν άμεση επίπτωση στον κάθε ένα. Δε θα μιλήσω καθόλου για πιο “μακρινά” θέματα, όπως η εξαφάνιση κάποιων ζωικών ειδών (και αν εξαφανιστούν οι φάλαινες δηλαδή, ποιός νοιάζεται; τι θα αλλάξει από τη δική μου ζωή;) Αν δεν μπορείς να κάνεις τον άλλο να δει αυτά που τον επιρεάζουν άμεσα, πως θα τον κάνεις να νοιαστεί για το ευρύτερο καλό;

Και το θέμα προχωράει λίγο ακόμα σε προσωπικό επίπεδο. Εγώ αυτά πιστεύω, αυτά κάνω και με αυτές τις αρχές θα μεγαλώσω τα παιδιά μου. Μόνο που όσο και αν ξέρω πως για μένα αυτό είναι το σωστό, δεν παύω να νοιώθω λίγες ενοχές και τύψεις, ένα μικρό βάρος βρε παιδί μου, που μεγαλώνω παιδιά προορισμένα να θεωρούνται περιθωριακοί και φρικιά.