Μετά το comment του Νικόλα στο προηγούμενο ποστ μου, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν “ωχ, τώρα ήρθε η ώρα να γράψω ένα ποστ που θα λέγεται ‘δε μου αρέσουν οι διακοπές'”. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Ας μη γράψω πως δε μου αρέσουν οι διακοπές, ας γράψω για το πως θα ηταν οι ιδανικές διακοπές για εμένα, σε αυτή τη φάση της πίεσης και γκρίνιας (φυσικά θα έπρεπε να έχουμε κερδίσει το τζακ ποτ πρώτα).
Ιδανικές διακοπές λοιπόν θα ήταν να είχαμε πάει όλοι μαζί (ναι και τα παιδιά) σε ένα εξωτικό μέρος, από αυτά με την άσπρη άμμο και τα γαλάζοπράσινα νερά, τους φοίνικες και τα ξύλινα μπανγκαλόους. Μόνο που θα είχαμε μαζί και μια νταντά για τα παιδιά.
Θα ξυπνάγαμε το πρωί και θα πηγαίναμε για ένα ελαφρύ πρωινό και μετά στην παραλία για βουτιά, παιχνίδι, κάστρα στην άμμο, φρούτ παντς, μιλκ σέικ και άλλα τέτοια. Το μεσημέρι θα τρώγαμε όλοι πάλι και μετά λίγη ξεκούραση. 
Το απόγευμα θα κράταγε η νταντά λίγο τα παιδιά κι εμείς θα πηγαίναμε για καταδύσεις στο γεμάτο κοράλια και εξωτικά ψάρια βυθό (φυσικά θα είχα μάθει κι εγώ για να μπορώ να πηγαίνω μαζί με τον Κωνσταντίνο). 
Μετά θα γυρνάγαμε να βρούμε τα παιδιά και το βραδάκι ενώ θα έπαιρνε η νταντά τα παιδιά να πάνε για ύπνο, εγώ και ο Κωνσταντίνος θα μέναμε να πιούμε τα κοκτέιλ μας με τις χάρτινες ομπρελίτσες σε ένα από τα τοπικά μπαράκια. Με το κοκτέιλ στα χέρια, ντυμένοι στα λευκά και με λουλούδια πλεγμένα στα μαλλιά, θα μέναμε αγκαλιά να βλέπουμε το φεγγάρι πάνω από τα ήρεμα νερά (και καμιά βραδυνή βουτίτσα ίσως).
Το πρωί, αν τα παιδιά ξυπνάγανε πριν από εμάς, κάπως θα τα απασχολούσε η νταντά, να χουζουρέψουμε και λίγο. Και μετά πάλι από την αρχή.
Καθόλου κακό το σενάριο. Καθόλου κακό! Ελπίζω να τα καταφέρετε και χωρίς το τζόκερ.
Χμ… αυτές οι παρεμβάσεις της νταντάς πολύ μου άρεσαν! Κάτι ξέρουν όσοι τις κουβαλάνε μαζί τους στις διακοπές… Αρκεί να μπορείς να αντέξεις (€)… Σε όσους δεν μπορούμε, ας αρκεστούμε στις υπόλοιπες χαρές.
Καλό κουράγιο παιδιά…
Καλό κουράγιο σε όλους μας. Οι διακοπές με τα παιδιά (χωρίς νταντά) έχουν κούραση. Αλλά έχουν και τόσες χαρές που αξίζουν… Μπορεί να μην πάμε στην εξωτική παραλία, αλλά είμαι σίγουρη πως θα περάσουμε ένα όμορφο καλοκαίρι (λίγο πιο πιεσμένο από τα προηγούμενα, αλλά δε βαριέσαι….)
Ήταν ένα καλοκαίρι στην παραλία της Ψαρού στη Μύκονο. Μέσα στον απίστευτο κόσμο, η μαμά με τη Φιλι-πινέζα και τα 4 παιδιά είχαν καταλάβει 6 ξαπλώστρες: στις 4 κάθονταν η μαμά με τη γυνακοπαρέα της, τα παιδιά έτρεχαν δεξιά κι αριστερά ενοχλώντας απίστευτα (>100db ήχος) τη μισή παραλία και η Φιλι-πινέζα έτρεχε τα χιλιόμετρα της ζωής της προσπαθώντας να τα συγκρατήσει, να τα ταίσει, να τα …, κτλ χρησιμοποιώντας τις υπολοιπόμενες 2 ξαπλώστρες.
Η γυναικοπαρέα πέρασε όλη την ημέρα (τουλάχιστον τις 3 ώρες που απόλαυσα εκεί) μεταξύ κινητού και βλακωδών κουτσομπολιών χωρίς καν να αναρωτηθεί αν τα παιδιά πνίγηκαν, ζούσαν, περνούσαν καλά κτλ.
Από τα συμφραζόμενα συμπέρανα πως ο σύζυγος αποδέχτηκε πως για να περάσει ένα ήσυχο Ιούλιο στην Αθήνα, ήταν απαραίτητο να σπαταλήσει μερικές δεκάδες εκατομύρια και να στείλει τη γυναίκα του για ένα μήνα στη Μύκονο λέγοντας καθημερινά: “Αύριο θα έρθω κι εγώ, σήμερα κάτι προέκυψε”.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το αφήνω πάνω σας.
Ξέχασα: το μαύρο μαλλί δε σου πάει και ο Κωνσταντίνος κόντυνε και πάχυνε!
Μιχάλη μου,
Για να καταλάβεις πόσο θα το ήθελα, το σενάριο που περιγράφεις, ενώ ΞΈΡΩ ότι δεν είναι καλό πράμα, αυτή τη στιγμή δεν με πειράζει καθόλου!!!.
Θέλω να έχω μερικές δεκάδες εκατομύρια για πέταμα, και να μπορώ να έχω την νταντά μαζί (δεν με νοιάζει άν θα είναι Φιλιπινέζα ή Ελληνίδα), και να μπορώ να παίξω τάβλι με την Στέλλα, μια ολόκληρη παρτίδα.
Άχ, έγραψα “μιά ολόκληρη παρτίδα” και με έπιασε νοσταλγία… ξέρεις πόσο καιρό έχουμε να παίξουμε μια ολόκληρη παρτίδα?