Το Σάββατο το βράδυ ένας φίλος μας πρότεινε την επόμενη μέρα το μεσημέρι να βρεθούμε και να πάμε βόλτα με το σκαφάκι του. Φυσικά δεχτήκαμε με χαρά (αν και με διαφορετική δόση χαράς ο καθένας. Η δική μου χαρά ήταν συγκρατημένη και του στυλ “πες ναι γιατί ο άλλος ξέρεις πως χοροπηδάει από μέσα του” και ο Κωνσταντίνος… χοροπήδαγε από μέσα του!).
Την Κυριακή το πρωί λοιπόν πήραμε παιδιά, πετσέτες, κουβαδάκια και όλα τα συναφή και πήγαμε στην παραλία. Κάναμε το μπάνιο μας, παίξαμε το ταβλάκι μας, φάγαμε το φρουτάκι μας και κατά τις 1 μας πήρε ο φίλος τηλέφωνο. Τα μαζέψαμε όλα από εκεί λοιπόν και πήγαμε στην άλλη παραλία (δηλαδή καμιά 300αριά μέτρα πιο πέρα) να βρούμε φίλο και σκαφάκι. Το σκαφάκι ήταν εντέλει ένα καταμαράν μικρό και αέρας δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Έτσι, με μια μικρή απογοήτευση να διαφαίνεται στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου αλλά και του Γιώργου, ξανακάναμε το μπανάκι μας, φάγαμε και το κλαμπ μας και περιμέναμε.
Ευτυχώς για όλους (γιατί ποιός άντεχε την πλήρη απογοήτευση των αντρών), η Καλαμάτα δε μας πρόδωσε και κατά τις 2 έπιασε ο γνωστός αέρας που πιάνει κάθε μεσημέρι (σε μερικά πράγματα εντέλει μπορείς να βασιστείς). Έτσι κάναμε τη βόλτα με το καταμαράν.
Οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες. Της Ιωάννας δεν της άρεσε καθόλου (περίμενε απλώς στωικά να τελειώσει), εμένα μου άρεσε, αλλά δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, ενώ οι δύο άντρες μόνο που δεν χοροπηδούσαν (θα ήταν λίγο δύσκολο πάνω στο πανί του καταμαράν δηλαδή). Ο Γιώργος ενθουσιασμένος, δε σταμάτησε να μιλάει ούτε λεπτό, λέγοντας το πόσο του αρέσει και αυτό, αλλά και ό,τι έχει σχέση με τη θάλασσα. Ο Κωνσταντίνος από την άλλη, είχε απλώς ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό του.. από το ένα αυτί ως το άλλο. Κατεβήκαμε και το πρόσωπό του έλαμπε και το χαμόγελο εκεί. Πήγαμε σπίτι και το χαμόγελο εκεί. Έφτασε βράδυ και το χαμόγελο εκεί! Φαντάστηκα πως θα έγραφε για αυτό, αλλά μου είπε πως το μόνο που του ερχόταν στο μυαλό ήταν “γουάου”, “γιούπι” και άλλα τέτοια επιφωνήματα.
Κι ας μη μου αρέσουνε λοιπόν πολύ οι βόλτες με το σκάφος, πως μπορώ να πω όχι, όταν ξέρω πως μετά θα βλέπω αυτό το χαμόγελο;