Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Είμασταν για 4 μέρες στην Αθήνα.
Μέσα σε αυτές τις τέσσερις μέρες έγιναν καλά και άσχημα.
Ας ξεκινήσουμε με τα άσχημα για να ξεχαστούν κιόλας.
1. Όσο λείπαμε δεν έγινε καμιά δουλειά στην οικοδομή. Αυτός που μας είπε πως θα αναλάβει τα πάντα, δεν έκανε τίποτα. Δυστυχώς θα έπρεπε να το ξέρουμε πως αν δεν είσαι εσύ από πάνω, δουλειά δεν γίνεται. Έτσι έχουμε άλλες δύο μέρες καθυστέρησης. Μακάρι να είναι μόνο αυτές λέω και από αύριο θα είμαστε συνέχεια εκεί.
2. Νιώσαμε καλά καλά, τι θα πει κίνηση στην Αθήνα. 15 λεπτά ακινητοποιημένοι στην Βουλιαγμένης. Κατάλαβα όμως πως 4 μέρες δεν είναι αρκετές για να εξαντλήσουν τα αποθέματα ηρεμίας που έχω. Κατάφερα να παραμείνω ήρεμη και λογική.
Και ας πάμε τώρα στα καλά:
1. Είδαμε φίλους. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Είδαμε τους Κυμηναίους (και καταφέραμε ως και να παίξουμε χαρτιά αυτή τη φορά), είδαμε την Εβίτα (και φάγαμε ένα υπέροχο μεσημεριανοπρωινό – ανάλογα με το ποιός το έτρωγε – κάτω από τον ήλιο με εκπληκτική συζήτηση), είδαμε τον Αντρέα (όπως πάντα η συζήτηση ήταν κυρίως γύρω από υπολογιστές. Πάλι καλά που κάτι σκαμπάζω και δεν βαριέμαι αφόρητα) και φυσικά είδα την αδερφή μου (κουτσομπολιό και θάψιμο. Τι καλύτερο!). Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα, από το να συναντιέσαι με φίλους…
2. Έκανα τη βόλτα μου στον Ελευθερουδάκη. Κολύμπησα σε έναν ωκεανό βιβλίων.
3. Σιγουρεύτηκα πως δεν έχω εθιστεί στο sudoku. Έκανα 4 ολόκληρες μέρες χωρίς αυτό (και δεν έχω παίξει ακόμα, αν και με τρώνε τα δάχτυλά μου)
4. Συζητήσαμε για 2 διαφορετικές δουλειές. Η μια είναι αρκετά ασαφής ακόμα και αν γίνει, θα γίνει στο απώτερο μέλλον, αλλά πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να την ψάξουμε και η άλλη είναι επίσης σχετικά ασαφής (γιατί ποτέ κανείς πελάτης δεν ξέρει τι θέλει;), αλλά αυτή αν γίνει θα γίνει σύντομα.
Τώρα είμαστε πάλι πίσω και χαίρομαι που είμαι στο σπιτάκι μου…