Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Συνεχίζω λοιπόν το γευστικό οδοιπορικό.

Λουβί με γλυκοκόλοκο

Δηλαδή: φρέσκα μαυρομάτικα φασόλια με γλυκό κολοκύθι. Το σερβίρουμε με λαδολέμονο (και τσακιστές ελιές με κόλιανδρο). Αν σας αρέσουν τα φασολάκια, φαντάζομαι πως θα σας αρέσει και αυτό το φαγητό. Δεν ξέρω γιατί στην Ελλάδα τα μαυρομάτικα τα τρώμε μόνο ξερά. Είναι ένα πολύ ωραίο λαδερό φαγητό. Να’ ναι καλά η κυρά-Σταυρούλα που μας τάισε πάλι!

Πουρέκκια με χαλούμι στη σάτζιη και πουρέκια της αναρής τηγανιτά.

Δηλαδή: πιτάκια με χαλούμι και δυόσμο ψητά (δηλαδή αλμυρά) και πιτάκια με αναρή (μυζήθρα φρέσκια) με κανέλα και ζάχαρη, τηγανιτά. Ο συνδιασμός χαλούμι – δυόσμος είναι το κάτι άλλο και το χρησιμοποιούν εδώ πάρα πάρα πολύ και φυσικά όχι άδικα! Τα γλυκά πιτάκια μου άρεσαν ακόμα περισσότερο. Ήταν φουσκωτά, γεμάτα μυζηθρούλα, γλυκαλμυρα και μου θύμισαν πάρα πολύ τα κρητικά καλιτσούνια/λυχναράκια. Θα μπορούσα να έχω φάει όλο το ταψί, αλλά συγκρατήθηκα!

Τα παρακάτω τα δοκιμάσαμε σήμερα το πρωί που είμασταν έξω για λίγα ψώνια. Τέτοια λιγούρα είχα που φυσικά δεν περίμενα να φτάσουμε σπίτι, να βγάλω φωτογραφίες και να δοκιμάσω. Τα έβγαλα από τις σακουλίτσες στα πόδια μου, μέσα στο αυτοκίνητο, τα φωτογράφισα και τα καταναλώσαμε επί τόπου!

Χωριάτικη ελιόπιτα

Το ζυμάρι από το ψωμάκι, με λίγο κρεμμύδι και πολλές ελιές ολόκληρες. Όταν λέω ολόκληρες, εννοώ ΜΕ το κουκούτσι! Αυτό θέλει λίγη προσοχή την πρώτη φορά, γιατί εγώ δεν το περίμενα και κόντεψα να σπάσω το δόντι μου. Δυο τέτοια έφαγα αυτές τις μέρες, το πρώτο ήταν καλύτερο γιατί ήταν πιο χωριάτικη η ζύμη. Όμως ψωμί και ελίτσες είναι, τι να μη σου αρέσει 🙂

Γενικά, με τις ελιόπιτες και τις τσακιστές ελιές, ούτε εγώ ξέρω τι ποσότητα ελιών έχω καταναλώσει αυτές τις μέρες….

Χαλουμόπιτα

Η ίδια ζύμη που ήταν παραπάνω, με έξτρα μαϊντανό και δυόσμο, μόνο που αντί για ελιές είχε μέσα μια κομματάρα χαλούμι. Δεν φαίνεται καλά στη φωτογραφία, αλλά όλο το κέντρο ήταν ζεστό, τσιχλωτό, πεντανόστιμο χαλουμάκι! Είχαμε μια ένσταση στο μαϊντανό και το κρεμμύδι που θεωρήσαμε πως δεν του ταίριαζε τόσο (και αλλού δεν το βάζουν), αλλά φυσικά την τσακίσαμε.

Ταχινόπιτα

Η αυθεντική. Είπαμε θα τη δοκιμάσω να μπορώ να συγκρίνω.

Λοιπόν αυτή η πιτούλα έχει γέμιση από ταχίνι και ζάχαρη, τα οποία όμως έχουν λιώσει και έχει γίνει ένα -σχεδόν σιροπιαστό- πράγμα. Σε γεύση μου θύμησε το ψωμάκι με ταχίνι και μέλι που έτρωγα. Έχει πολύ έντονη τη γεύση από το ταχίνι και αν δε σου αρέσει, σίγουρα δε θα σου αρέσει και αυτή. Αν όμως το αγαπάς, θα αγαπήσεις και την ταχινόπιτα. Εμένα μου άρεσε (τι περίεργο… τώρα που το σκέφτομαι ό,τι έχω δοκιμάσει μέχρι στιγμής μου άρεσε! ), αλλά τη βρήκα και αρκετά βαριά. Εγώ δε θα υπήρχε καμία περίπτωση να τη φάω ολόκληρη δηλαδή. Αλλά το κομμάτι μου το πήρα και γλυφόμουνα 🙂

Όσον αφορά τη σύγκριση, ήταν εντέλει δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Το ένα ήταν περισσότερο σαν κέικ ενώ το άλλο σαν σιροπιαστό, το ένα ήταν πιο ελαφρή και σου άφηνε απλώς μια υποψία γεύσης ταχινιού στο τέλος, ενώ το δεύτερο ήταν η γεύση που δέσποζε. Οπότε διαλέγεις και παίρνεις 🙂