Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

O Κωνσταντίνος έχει ένα φίλο καλό που μένει τώρα στο Cardiff. Πηγαίνανε μαζί στο πανεπιστήμιο εδώ όταν είχε έρθει με Erasmus. Από τότε έχουν συναντηθεί μια φορά μόνο, πριν 12 χρόνια, όταν είχαμε έρθει ξανά μαζί στην Αγγλία. Όμως κρατάνε επαφή κι έτσι, αφού και τα παιδιά δεν είχαν πρόβλημα να κάνουν το ταξίδι με το τρένο, ήρθαμε να τους δούμε.

Πήραμε το τρένο το μεσημεράκι. Είχε πολύ κόσμο και δυσκολευτήκαμε λιγάκι να βρούμε θέσεις. Στο τέλος κάτσαμε κάπως σκόρπια και σιγά σιγά, όσο πέρναγαν οι στάσεις, μαζευτήκαμε. Τα παιδιά για άλλη μια φορά ήταν άψογα σε όλο το ταξίδι, διάβαζαν σε όλη σχεδόν τη διαδρομή και η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και εύκολα.

Ο Λουκ μας περίμενε στο σταθμό. Μπήκαμε στο αυτοκίνητό του και μας έκανε μια περιήγηση σε μέρη που έχουν γυριστεί διάφορα επεισόδια του Dr Who. Η σειρά γυρίζεται εδώ κι έτσι είχε πολλά να μας δείξει. Και φυσικά πήγαμε στο σημείο που είναι τα αρχηγεία του Torchwood και βγάλαμε φωτογραφίες στο συγκεκριμένο πλακάκι που είναι η μια είσοδός τους 🙂

(σας θυμίζει τίποτα Dr Who και Τorchwood fans; )

Πήγαμε επίσης και στην κάτω είσοδο, η οποία ήταν κλειστή μεν, αλλά έχουν φτιάξει ένα “μνημείο” στη μνήμη του Ianto. Έλεγα πως εμείς είμαστε λίγο βαρεμένοι, αλλά εντέλει υπάρχει πολύ πιο βαρεμένος κόσμος χαχααχχααα.

Μάθαμε επίσης πως εδώ έμενε ο Roald Dahl και έχουνε πλατεία με το όνομά του.

Το Cardiff μου αρέσει πάρα πολύ, περισσότερο από το Λονδίνο. Και αυτό φυσικά γιατί είναι μια πολύ πιο ανθρώπινη πόλη. Περπατάς χωρίς να σκέφτεσαι πως θα χάσεις τα παιδιά στο πλήθος, έχει μια ηρεμία. Είναι δίπλα σε θάλασσα και βλέπεις γλάρους και βαρκούλες. Πολύ ωραία.

Μετά πήγαμε στην έκθεση Dr Who. Έχει μέσα κουστούμια και εξωγήινους και όπλα και Ντάλεκ και Cybermen… Και βέβαια έχει και μαγαζάκι, στο οποίο πρέπει να περάσαμε τη διπλάσια ώρα απ’ ό,τι στην έκθεση! 🙂

Πήγαμε σπίτι τους όπου η Κέρι μας ετοίμασε σπιτική πίτσα. Φάγαμε, μιλήσαμε, παίξαμε Carcasson και Wii. Είχε επίσης πολύ ενδιαφέρον γιατί άκουσα την ιστορία του 10ήμερου ταξιδιού με το ποδήλατο (την οποία έχω ακούσει τουλάχιστον 1354 φορές από τον Κωνσταντίνο), αλλά από μια άλλη πλευρά, αυτή του Λουκ -με τον οποίο είχε γίνει το ταξίδι αυτό. Ήταν ένα ταξίδι που όχι μόνο έμεινε αξέχαστο και στους δύο, αλλά τους άλλαξε κατά κάποιο τρόπο και τη ζωή. Ίσως μια μέρα ο Κωνσταντίνος να έχει τη διάθεση να το διηγηθεί και εδώ.

Τα παιδιά μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά, ένιωσα κατευθείαν σα να ήμουνα στο σπίτι μου, με φίλους που ήξερα από παλιά, κι ας ήταν στην ουσία η πρώτη φορά που τους είδα. Ήταν μια πολύ όμορφη μέρα, γεμάτη αναμνήσεις 🙂