Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Αυτές τις μέρες είδα 2 ταινίες που είχαν συζητηθεί πολύ. Το “Βασίλειο των Ουρανών” και “Το νησί”.
Το Βασίλειο των Ουρανών δεν καταφέραμε να το δούμε ολόκληρο. Δεν θέλαμε δηλαδή για την ακρίβεια. Σπάνια αφήνω ταινία στη μέση. Αλλά η συγκεκριμένη μου φάνηκε ανούσια, βαρετή και προσβλητική για τη νοημοσύνη μου. Ένας αγράμματος σιδεράς γίνεται ξαφνικά σούπερ ντούπερ πολεμιστής, σκοτώνει αυτούς που άλλοι ψημένοι πολεμιστές δεν καταφέρνουν, σκοτώνει έναν από τους καλύτερους Ιππότες, φέρνει τη γεώτρυση και το νερό στην έρημο και όλα αυτά μέσα στα πρώτα 40 λεπτά. Ούτε να φανταστώ δε θέλω τι θα κάνει μετά από αυτά. Κρίμα…
Το νησί από την άλλη είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία. Φυσικά λίγο τραβηγμένη (και σε αυτή κάνουν κάτι υπεράνθρωπα οι πρωταγωνιστές), αλλά σε αυτή την περίπτωση ταιριάζουν στην ταινία. Είναι μια πολύ καλή περιπέτεια που σου κρατά το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Κι εντέλει δεν είναι remake του Logan’s run όπως είχα ακούσει. Έχει κάποια κοινά στοιχεία, αλλά λίγα.
Είναι δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, που βλέπουμε δύο ταινίες, μια μεγάλη μούφα και μια εκπληκτική (“War of the Worlds” vs “Constantine”). Μάλλον πρέπει να διατηρείται η ισορροπία…