Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Την Ιωαννούλα την πήγε στο σχολείο της η αδερφή μου. Έτσι δεν ξέρω πολλά, απλώς ότι ήταν πολύ συμπαθητικές οι δασκάλες και ωραίος ο χώρος, η Ιωάννα ντρεπόταν κάπως και γενικά τελείωσαν πολύ γρήγορα.

Τον Γιώργο τον πήγα εγώ. Ξεκινήσαμε 8 η ώρα και περπατήσαμε μέχρι το σχολείο. Δεν ήταν μακριά, κάτι λιγότερο από 10 λεπτά κάναμε.

Στο δρόμο τον ρώτησα πως αισθάνεται τώρα που πραγματικά ξεκινά η πρώτη δημοτικού. Μου είπε πως είναι πολύ χαρούμενος αλλά και λίγο φοβισμένος. Φοβάται πως μπορεί να μην τα καταφέρει, να μην είναι καλός. Τον ρώτησα αν φοβάται κιόλας επειδή είναι σε καινούριο περιβάλλον με καινούρια παιδιά και δασκάλες, αλλά είπε πως αυτό δεν τον ενοχλεί καθόλου. Του είπα λοιπόν πως αν συγκεντρώνεται και την ώρα του σχολείου όταν μιλάει η δασκάλα, αλλά και στο σπίτι όταν διαβάζουμε, τότε δεν θα έχει κανένα πρόβλημα και θα μπορεί να είναι ο καλύτερος μαθητής. “Δηλαδή αν κάνω ένα μόνο πράγμα θα είμαι ο καλύτερος μαθητής;” είπε με ένα ύφος έκπληξης και ανακούφισης ταυτόχρονα. “Φυσικά, αφού ξέρεις ήδη πολλά από αυτά που θα μάθετε στο σχολείο” του είπα κι εγώ και τον είδα που ήταν σα να του έφυγε ένα βάρος.

Στο σχολείο στην αρχή ήταν λίγο μαζεμένος. Κάναμε το γύρο του σχολείου και της αυλής και κάποια στιγμή είδε τη μοναδική συμμαθήτρια από πέρισι που θα είναι μαζί του. Ο μπαμπάς της είναι δάσκαλος και αφού πήραμε κάμποσες πληροφορίες μετά πήραν θάρρος και τα δύο παιδιά και άρχισαν τις τρεχάλες. Βρήκαν και άλλους γνωστούς, τρέχανε γύρω γύρω, πίνανε νερό από τις βρύσες, γίνανε μούσκεμα στον ιδρώτα και γενικά περνούσαν καλά. Ο παπάς αργούσε απελπιστικά και η ώρα έφτασε 9.10 για να έρθει επιτέλους. Την ώρα εκείνη έτυχε να βρίσκομαι στο χώρο που κάνανε τον αγιασμό, ο οποίος ήταν μέχρι τότε άδειος. Μόλις χτύπησε το κουδούνι άρχισαν να συρρέουν από παντού παιδιά, τρέχοντας και φωνάζοντας ενθουσιασμένα. Χωρίς κανείς να τους πει τίποτα, κάθησαν σε γραμμή πίσω από το τραπέζι που είχε στηθεί για τον αγιασμό και μάλιστα ανά τάξεις. Ακόμα και τα πρωτάκια! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό.

Αφού ακούσαμε τον αγιασμό, λόγους που είχαν στείλει η Υπουργός Παιδείας και κάποιος άλλος τοπικός που δεν κατάλαβα, λόγο από την διευθύντρια αλλά και τον πρόεδρο του συλλογου Γονέων και Κηδεμόνων (ευτυχώς μικρούς), μας έστειλαν στις τάξεις να παραλάβουμε βιβλία. Από τους λόγους που βγάλανε, μου έκαναν εντύπωση δύο πράγματα στο λόγο της Υπουργού. Πρώτον το ότι είναι ανοιχτή στη γνώμη και την κριτική μας (ναι καλά…) και δεύτερον ότι όταν αναφερόταν σε κάποιους, πρώτα έβαζε το θηλυκό και μετά το αρσενικό. Για παράδειγμα έλεγε “μαθήτριες και μαθητές” αντί για το ανάποδο.

Τα πρωτάκια λοιπόν μπήκανε στην τάξη τους (ένα τμήμα έχει όλο κι όλο η πρώτη με 16-17 παιδιά). Εμάς μας αφήσαν έξω να περιμένουμε όρθιοι πότε θα τελειώσουν. Από ό,τι έμαθα μετά, είπανε τα ονόματά τους, δώσανε τα βιβλία, είπανε μερικά πράγματα για τον αγιασμό… Δεν ξέρω τι άλλο, αλλά αυτό κράτησε τουλάχιστον μια ώρα. Εμένα μου φάνηκε αιώνας και πόνεσε η μέση και τα πόδια μου. Κάποια στιγμή τελείωσαν και φύγαμε.

Ο Γιώργος κάθησε με τη συμμαθήτριά του τη Νίκη πάντως στο θρανίο. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσουν έτσι. Πάντως ήταν πολύ ευχαριστημένος. Μέχρι και γλυφιτζούρι τους έδωσε η δασκάλα τους.

Τα καινούρια βιβλία δεν μπορώ να τα κρίνω, μια που ούτε είχα δει τα παλιά. Πάντως από μια ματιά που τους έριξα, φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα. Έχουν γλώσσα, μαθηματικά, φυσική αγωγή (βιβλίο γυμναστικής πρώτη φορά βλέπω), ανθολόγιο και περιβαλλοντική αγωγή. Τα ωράρια έχουν αλλάξει και έχουν μικρύνει λίγο (σχολάνε 12.25 αντί για 12.40), ενώ το ολοήμερο έχει μεγαλώσει (4.15 αντί για 3.45). Το ολοήμερο μου φαίνεται αρκετά βάρβαρο (μα από τις 8 μέχρι τις 4 τα παιδιά εκεί;;;), αλλά από την άλλη και το δωδεκάμιση είναι πολύ νωρίς. Δεν θα προλαβαίνω να δουλέψω καθόλου. Οπότε θα ξεκινήσουμε έτσι και αν κουράζεται θα σταματήσουμε. Πάντως ο Γιώργος το βλέπει πολύ θετικά το ολοήμερο.

Γενικά ήταν μια πολύ καλή αρχή. Ελπίζω όλη η χρονιά να πάει εξίσου καλά.