Δεύτερη μέρα στο σχολείο σήμερα και πρώτη μέρα κανονικών μαθημάτων.
Ξεκινήσαμε κατά τις 8 και πήγαμε με τα πόδια φυσικά μέχρι εκεί. Η τσάντα είχε μέσα όλα τα βιβλία και ήταν κάπως βαριά, αλλά ο Γιώργος δεν δέχτηκε να μου τη δώσει ούτε στιγμή. Φτάσαμε στο σχολείο, μπήκαμε μέσα, βρήκε αμέσως την τάξη του, άφησε την τσάντα στην καρέκλα του, βγήκαμε, βρήκε τη φίλη του και αποχωριστηκαμε. Και ενώ έφευγα, ένιωσα πως δεν ήθελα να φύγω, ήθελα να κάτσω εκεί, να βλέπω από μια μεριά πως θα είναι, τι θα κάνουν στην τάξη, τι θα λέει η δασκάλα και τι θα λέει ο Γιώργος, να δω τι κάνει στα διαλείμματα… βοήθεια! Ποιά είμαι;;; Τρία χρόνια πάει ο Γιώργος σε σχολείο, ποτέ πριν δεν το έχω νιώσει αυτό. Κορόιδευα τον Κωνσταντίνο που ήθελε πέρισυ να περνάει στο διάλειμμα και να χαζεύει τι κάνουν. Τι έπαθα τώρα;
Θα το ξεπεράσω. Πάντως σήμερα, μετά από πολύ καιρό, θα έχω αρκετές ώρες ησυχίας το πρωί. Κάποιες μαμάδες έβλεπαν την αρχή του σχολείου ως αρχή των βασάνων. Εγώ από την άλλη την περίμενα ως αρχή ηρεμίας και δουλειάς χωρίς διακοπές κάθε τρεις και λίγο. Δε με φοβίζει ούτε το διάβασμα, ούτε το πρωινό ξύπνημα. Ίσα ίσα νομίζω πως μου αρέσουν.
Αχ να ηξερες ποσο σε νιωθω!!! Με αυτο το αγχος ζω τις τελευταιες μερες.
Ο δικος μου ειναι μολις 18 μηνων και τον εστειλα για πρωτη φορα παιδικο σταθμο.Εκλαιγε αυτος και μαζι του και εγω!
Φανταζομαι οτι θα το ξεπερασουμε και οι δυο.Μανα και γιος.
Καλη σχολικη χρονια -))))