Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Την Παρασκευή το μεσημέρι οι δάσκαλοι του σχολείου είχαν καλέσει το Σύλλογο Γονέων να μιλήσουμε για τα προβλήματα του σχολείου. Γύρισα εντελώς απογοητευμένη και δεν ήθελα να κάνω απολύτως τίποτα, δεν είχα ούτε όρεξη, ούτε κουράγιο μετά από αυτά που άκουσα.

Η οικονομική κρίση δεν είναι κάτι καινούριο βέβαια, ούτε είναι το σχολείο μας το μοναδικό με τέτοια προβλήματα. Αλλα από τη μια ακούς ένα σωρό υποσχέσεις και από την άλλη βλέπεις τη κατάντια. Και σκέφτεσαι τι μέλλον έχει το δικό σου παιδί με την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας, αλλά και τα παιδιά ανθρώπων σε χειρότερη οικονομική κατάσταση από εσένα, που στην τελική δεν έχουν απολύτως καμία άλλη επιλογή.

Το σχολείο μας αυτή τη στιγμή έχει 900 ευρώ για να περάσει μέχρι τον Σεπτέμβρη. Και αυτό όχι γιατί υπάρχει κακοδιαχείριση, γνωρίζω πολύ καλά πόσα λεφτά παίρνουν και που πηγαίνουν. Απλώς τόσα τους δίνει ο δήμος. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να πληρώσουν νερό, τηλέφωνο, ρεύμα, καθαρίστριες, λειτουργικά έξοδα, αναλώσιμα κλπ. Όπως καταλαβαίνετε δε φτάνουν ούτε για ζήτω. Το σχολείο πλέον θα σταματήσει να δίνει φωτοτυπίες στα παιδιά γιατί δεν έχει ούτε χαρτί, ούτε μελάνι, θα μειώσουν τις εκδρομές και τις έξτρα δραστηριότητες και βεβαίως το πιο πιθανό είναι πως θα αφήσουν απλήρωτο κάποιον από τους λογαριασμούς. Φτάνουν να μην έχουν λεφτά να πληρώσουν για να τυπώσουν τα απολυτήρια των παιδιών στο τέλος της χρονιάς. Φτάνουν να μην έχουν λεφτά να πάρουν κιμωλίες για τον πίνακα… Έχουν κόψει όλα τα έξοδα όσο μπορούν, περνάνε στα διαλείμματα και κλείνουν τα φώτα στις τάξεις, τι άλλο να κόψουν; Να μειώσουν την καθαριότητα; Να κλείσουν τα καλοριφέρ; Να μείνουν χωρίς ρεύμα, νερό, τηλέφωνο;

Ήρθε εγκύκλιος στα σχολεία να κάνουν επαναχρησιμοποίηση των βιβλίων. Δηλαδή να παίρνουν τα βιβλία από τα παιδιά που πάνε φέτος σε μια τάξη και να τα δίνουν στα επόμενα, για να γίνει οικονομία. Είναι δυνατόν; Αφού οι ασκήσεις είναι πάνω στα βιβλία! Τι θα λες, μη γράψεις στο βιβλίο σου γιατί θα το δώσουμε στον επόμενο; Και αν ένα παιδί γράψει, τι γίνεται; Θα πληρώνει το βιβλίο;

Η κατάσταση είναι τραγική. Και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει λύση. Εντάξει, θα κάνουμε γενική συνέλευση να ενημερώσουμε τους γονείς. Μετά; Θα αρχίσουμε να πληρώνουμε εμείς το ρεύμα του σχολείου; Το πετρέλαιο για να ζεσταίνονται το χειμώνα; Θα πληρώνουμε τα βιβλία τους; Και αν δε δεχτούμε να τα κάνουμε αυτά γιατί λέμε πως πληρώνουμε τους φόρους μας και είναι δουλειά του κράτους, τι θα κάνουμε; Θα διαμαρτηρηθούμε στο δήμο; Να διαμαρτυρηθούμε. Η απάντηση θα είναι “δεν έχουμε λεφτά”. Και δεν έχουν, το ξέρω. Τι να πιέσεις, να σου δώσουν από αυτά που δεν έχουν; Και τι κάνεις; ξεχνάς τη δωρεάν παιδεία και αρχίζεις να πληρώνεις; Και καλά εσύ που έχεις. Το διπλανό παιδάκι που δεν έχει; Μήπως είναι λύση να κλείσεις το σχολείο; Θα κερδίσεις κάτι έτσι (εκτός από τα παιδιά που θα κερδίσουν τις κοπάνες τους) ;  Πως θα κερδίσεις αφού ΔΕΝ ΕΧΕΙ λεφτά ο δήμος;

Βλέπεις τους δασκάλους να έχουν απελπιστεί. Δε μπορούν να κάνουν το μάθημά τους όπως θέλουν, δε μπορούν να δώσουν εργασίες, βλέπουν τη δουλειά τους να υποβαθμίζεται χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα. Αν θέλουν να κάνουν κάτι έξτρα στο μάθημά τους (πχ να φτιάξουν καμιά λαμπάδα τώρα το Πάσχα ή ένα καλαθάκι, εργασίες που δίνουν χαρά στα παιδιά και κάνουν το σχολείο κάτι παραπάνω από μια φυλακή που πας για να γράψεις διαγωνίσματα), πρέπει να βάζουν λεφτά από την τσέπη τους.

Μαζί με αυτούς απελπίζομαι κι εγώ. Γιατί δε βλέπω λύση. Και γιατί ξέρω πως εκτός από τα προβλήματα που έχουμε λόγω οικονομικών, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε στη Γενική Συνέλευση και τους γονείς. Όσους έρθουν δηλαδή, γιατί το πιο πιθανό είναι πως θα έρθουν 10-15 άτομα. Και να φωνάζουν ξέρουν όλοι, να δίνει λύσεις αποτελεσματικές όμως, κανείς… Και σε αυτή την περίπτωση, ούτε εγώ…