22 Σεπτεμβρίου 2005
Ένα χρόνο ακριβώς πριν ξεκίνησε αυτό το ταξίδι στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα. Ξεκίνησε με δειλά βήματα, αλλά προχωράει με όλο και πιο σίγουρα.
Είχε ο Κωνσταντίνος blog και έγραφε για να μαθαίνουν οι φίλοι του στο εξωτερικό τι κάνει. Εγώ δεν ένιωθα ακριβώς την ανάγκη να γράφω, αλλά ήθελα να καταγράφονται όλα αυτά που κάνουν και λένε τα πιτσιρίκια μας. Ο Κωνσταντίνος μου έλεγε πως δε μπορούσε να τα γράψει, γιατί πως στο καλό θα τα μεταφράσει στα αγγλικά;
Επίσης άρχιζε το σπίτι μας. Μου άρεσε η ιδέα να καταγράφεται η πορεία του, ώστε μετά από καιρό να τα διαβάζουμε και να βλέπουμε τι περάσαμε.
Αν και καμμένη από παλαιότερο ημερολόγιο, οι δύο αυτοί λόγοι, συν το γεγονός ότι έχουμε παπούδες και συγγενείς και φίλους μακριά που θέλαν να μαθαίνουν νέα και να βλέπουν φωτογραφίες, με έκαναν να ξεκινήσω αυτό εδώ το blog.
Είναι καταρχάς για εμένα, ένα είδος pensieve που είχε ο Χάρυ Πότερ. Ό,τι θέλω να θυμάμαι μπαίνει εδώ και όταν θελήσω το ξαναδιαβάζω. Είναι επίσης μέσο επικοινωνίας.
Άρχισε ως καθαρά προσωπικό θέμα, αλλά στην πορεία μεγάλωσε και από άποψη συγγραφέων (ο Κωνσταντίνος γράφει πλέον εδώ όταν θέλει να γράψει κάτι), αλλά και από άποψη αναγνωστών. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν περίμενα να αποκτήσω κοινό πέρα των γνωστών μου. Άλλωστε δε γράφω και τίποτα ενδιαφέρον. Δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν ασχολούμαι με την πολιτική, εδώ που τα λέμε σπάνια ασχολούμαι (στο blog δηλαδή) με οτιδήποτε άλλο εκτός οικογένειας. Γράφω μόνο για να ευχαριστήσω τον εαυτό μου κι έτσι δεν περίμενα να ενδιαφερθεί κανεις άλλος. Προφανώς έκανα λάθος και μέσα από τη μέχρι στιγμής πορεία έχω γνωρίσει αρκετούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Θα μου πεις, τι ταξίδι θα ήταν αυτό αν δεν γνώριζα και κανέναν στη διαδρομή;
Κάποιος με ρώτησε αν έχω βαρεθεί. Λοιπόν όχι, δεν έχω βαρεθεί. Μου αρέσει πολύ, χαίρομαι που έχω καταγράψει τόσα πράγματα από τη ζωή μου και αποτελεί και αυτό πλέον ένα κομμάτι της. Μέχρι να αρχίσουν να βάζουν memory chips στους ανθρώπους για να μεγαλώσει η μνήμη αλλά και για να καταγράφεις τη ζωή σου, δε σταματάω. Μάλλον ούτε τότε, γιατί και πάλι θα μου έλλειπε το μοίρασμα των εμπειριών με άλλο κόσμο.
μπραβο μπραβο…
συνεχισε ετσι..
και απο φετος…θελω εισαγωγή νεου συγγραφέα..
ηρθε η ώρα και του Γιώργου πιστεύω.. 🙂
Χρονια Πολλα! Οπως βλεπεις λιγο καθυστερημενα (Μαιος 2007), αλλα εκρινα οτι αυτο ειναι το καταλληλο ποστ για να αφησω το πρωτο μου σχολιο. Σας ανακαλυψα πριν λιγες εβδομαδες και ξετρελλαθηκα με τα περισσοτερα ποστς, ιδιαιτερα με τα απιθανα πραγματα που λενε και κανουν τα πιτσιρικια , αλλα και με την ζωη στην επαρχια, τα ταξιδια κτλ. Σκεφτομουν να αφησω και σχολια σε διαφορα (πχ “ποιος ειναι γεναιος”) αλλα… too much effort. Αντ’αυτου επιασα και διαβαζω το αρχειο σας τις τελευταιες μερες (πως φαινεται οτι βαριεμαι να δουλεψω εε; ). Πολυ μου αρεσει. Πιανω τον εαυτο μου να λεει συχνα: “και εγω κατι τετοιο θελω”. Προς το παρον… living vicariously που λενε και οι αγγλοφωνοι. Με ενδιαφερει επισης να μαθω περισσοτερα για το πως ο Κωνσταντινος δουλευει εξ αποστασεως στο Αμστερνταμ (αν καταλαβα καλα). Ειμαι και εγω του γενικοτερου συναφιου (computer engineer) και ερευνω τις επαγγελματικες μου προοπτικες τελευταια. Απεκτησες λοιπον κοινο πολυ περα των γνωστων σου. Και οταν λεω πολυ περα δεν εννοω σε αριθμους (δεν εχω στοιχεια αλλωστε) αλλα σε αποσταση, αφου μενω στο Συδνευ στην Αυστραλια! 🙂
Να ειστε καλα ολοι και παντα τετοια!
Θανασης
Θανάση σε ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια. Θα φροντίσω να γίνει ενα ποστ για την δουλειά εξ αποστάσεως.
Πάντα χαίρομαι όταν αποκτώ καινούριους φίλους, πόσο μαλιστα όταν είναι από την μακρινή Αυστραλία!